Γιατί η Θεσσαλονίκη λέει ναι ...

Σε μία εποχή γεμάτη προβλήματα και δυσκολίες με τη χώρα να κλείνει μία δεκαετία προγραμμάτων λιτότητας και σκληρών μέτρων, η Θεσσαλονίκη φωνάζει ναι στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και γιορτάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την 21η διοργάνωση από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και την προσεχή Κυριακή. Πολλοί αναρωτιούνται πώς συμβαίνει αυτό. Οι απαντήσεις δίνονται στις αίθουσες κι ευρύτερα στην κοινωνία. Ίσως το σημείο κλειδί είναι να κάνεις την αρχή και νιώσεις κομμάτι της διοργάνωσης, της γιορτής της έβδομης τέχνης.

Μέσα σε μία πολύ απαιτητική καθημερινότητα με τεράστιο φόρτο εργασίας προσπαθώ να αφιερώσω χρόνο σε πράγματα που θα με βελτιώσουν, θα με ενημερώσουν, θα με βοηθήσουν να καταλάβω τον κόσμο και να κατανοήσω σε βάθος τους μηχανισμούς που καθορίζουν τις ζωές μας. Η μελέτη λογοτεχνικών βιβλίων ή άλλων σχετικά με την πολιτική και τα ανθρώπινα δικαιώματα διευρύνει τους ορίζοντές σου. Γίνεται η αφορμή για μία βαθύτερη αναζήτηση, που δεδομένα θέλει χρόνο και προκαλεί κλυδωνισμούς στην καθημερινότητά σου, καθώς δε σε αφήνει να ηρεμήσεις.

Ωραία όλα αυτά, αλλά τι σχέση έχουν με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ; Ωραία ερώτηση. Επειδή ακριβώς ο κόσμος δεν έχει χρόνο, επειδή φτάσαμε σε μία εποχή το βασικό θέμα συζήτησης να είναι η επιβίωση, αφιερώνοντας ένα δεκαήμερο μέσα στον χρόνο έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις, να γνωρίσεις τον κόσμο και τα προβλήματά του. Μέσα απ' αυτήν τη διαδικασία γίνεσαι πιο δυνατός. Από την Αφρική μέχρι την Ασία κι από την Αμερική ως την Αυστραλία. Πράγματα που λίγο πολύ γνωρίζουμε, αλλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά ο χρόνος σταματάει.

Το " αρνητικό " της όλης υπόθεσης είναι πως ποτέ ξανά δεν θα είσαι ο ίδιος. Αυτό ισχύει τουλάχιστον για εμένα. Μετά από αλλεπάλληλα πολυεπίπεδα χαστούκια δεν είσαι πλέον το ίδιο εύπιστος, χάνεις την αθωότητα σου και κατανοείς πλήρως σε τι κόσμο πόνου και διαφθοράς μεγαλώνεις. Όλα αυτά φαντάζουν μάταια, ίσως ρομαντικά. Είναι πιθανό να σε οδηγήσουν σε βαθιά περισυλλογή και βεβαίως αυτοκριτική. Αυτό κατ'εμέ είναι το μεγάλο κέρδος αυτής της επίπονης για τη ψυχή διαδικασίας. Ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά αυτό είναι ...

Ειδικά αυτή η κατηγορία ταινιών δίνει μία ξεχωριστή αμεσότητα, παραστατικότητα και ζωντάνια. Θέλοντας και μη γίνεσαι κοινωνός του κάθε προβλήματος και σκέφτεσαι τι θα έκανες εφόσον ήσουν σε ρόλο πρωταγωνιστή. Δοκιμάζεται η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας σου με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Άλλη μία δοκιμασία κι άλλη μία και μία νέα απογοήτευση. Όσο περισσότερο αντέχεις, γίνεσαι ατσάλι, έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάθε συζήτηση την επόμενη ημέρα, κάθε πρόκληση στον δρόμο.

Όλα αυτά τα μικρά μικρά δημιουργούν κάτι μεγάλο, το ΠΝΕΥΜΑ. Κι αυτό ακριβώς είναι το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο ανήκει στον κόσμο του, που το έχει σηκώσει και το έχει φτάσει ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου. Από αίθουσα σε αίθουσα, από εκδήλωση σε εκδήλωση, από πάρτυ σε πάρτυ, λίγες ώρες ύπνου και ξανά εκεί  πάλι και πάλι. Είναι εθιστικό και ταυτόχρονα απολαυστικό ταξίδι. Έχει ο καθένας την ευκαιρία να το ζήσει. Μη χάνεις χρόνο λοιπόν ...