Black Sheep

Κάτι το οποίο δε συνηθίζω είναι να γράφω για ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Σε αυτό το Φεστιβάλ όμως ανακάλυψα ένα διαμαντάκι για το οποίο ψάχνοντας στοιχεία έφτασα μέχρι την τελετή απονομής των OSCARs, καθώς ήταν υποψηφίο στην τελική πεντάδα της κατηγορίας του. Ο λόγος για το " Mαύρο Πρόβατο " των Εντ Πέρκινς και Τζόναθαν Τσιν από το Ηνωμένο Βασίλειο. H εν λόγω ταινία μπορεί να γίνει αφορμή για μεγάλη συζήτηση και αγγίζει τη σημερινή εποχή σε μεγάλο βαθμό.

Το Φθινόπωρο του 2000, ο Κορνέλιους Γουόκερ βιώνει διά ζώσης τη δολοφονία του συνομιλήκου και φίλου του, Ντεμιλόλα Τέιλορ. Μία δολοφονία που βασίζεται σε καθαρά ρατσιστικά κίνητρα. Η οικογένειά του μαθαίνοντας το γεγονός τον παίρνει και μετακομίζουν σε ένα νέο περιβάλλον, αφήνοντας το Λονδίνο. Για κακή τους τύχη όμως ούτε ο νέος τόπος διαμονής θα φέρει αγαλλίαση στη ψυχή τους. Έχουν να αντιμετωπίσουν τον δικό τους καθημερινό γολγοθά και μέσα σ΄αυτόν οφείλουν να ορθοποδήσουν.

Ο τρόπος που γίνεται η αφήγηση, με παράλληλη απεικόνιση των γεγονότων δίνει ζωντάνια. Ο σκηνοθέτης δίνει εικόνα στις μαρτυρίες. Άμεσα το έργο γίνεται πιο παραστατικό κι ακουμπάει τις πιο ευαίσθητες χορδές του θεατή. Κάπου εδώ θα κάνω και τη δική μου παρέμβαση για τον τρόπο που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ, σε μία διαδοχική προβολή πέντε μικρών μήκους ταινιών διαφορετικού περιεχομένου, που πιθανώς το αδίκησε, διότι δεν είδα πουθενά κάποιον να μιλάει γι΄αυτό. Κι όμως αξίζει τον κόπο.

Επανερχόμαστε όμως στην ουσία του θέματος. Ο Γουόκερ έχει μετακομίσει δίχως να το έχει επιλέξει στο στόμα του λύκου. Γίνεται θύμα μπούλινγκ. Βιώνει λεκτική και σωματική βία. Ο ίδιος κάνει τιτάνια προσπάθεια να συγκρατηθεί, να μην αντιδράσει, φτάνοντας στα κόκκινά του. Ένα θύμα που καταπιέζει συνεχώς τον εαυτό του και τα βάζει με τη φύση, το χρώμα, αυτούς που τον γέννησαν. Αυτή η ψυχοφθόρος διαδικασία όμως κανείς δε ξέρει πως θα καταλήξει. Η ισορροπία και τα όρια ανάμεσα στον θύμα και τον θύτη πολλές φορές συγκλίνουν επικίνδυνα. Το μυαλό θολώνει, η λογική παγώνει, τα ένστικτα κυριαρχούν.

Μιλάμε για το 2000, όχι για το 1970 κι αυτή είναι μία αληθινή ιστορία, που πρέπει να μας θορυβήσει όλους. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να είναι περήφανος γι΄αυτό που είναι, εφόσον δεν ενοχλεί τους υπόλοιπους. Ο καθένας έχει αξιοπρέπεια κι αξίζει τον σεβασμό του κοινωνικού ιστού. Όταν όμως επικρατεί αναρχία κι ατιμωρησία, πυροδοτείται μία πυρηνική βόμβα, η οποία αφήνει τα σημάδια της για πολλά χρόνια στο μέλλον. Ακόμα κι ένα πρόβατο, αθώο, μπορεί να μετατραπεί σε άγριο ζώο για να επιβιώσει. Τότε όμως μιλάμε για ζούγκλα, που επικρατεί ο νόμος του ισχυρού.

Ένα εξαιρετικά σημαντικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, που έφθασε ως φαβορί στα Βραβεία της Ακαδημίας, αλλά τελικά ηττήθηκε, προφανώς εξαιτίας των συντηρητικών της μελών, καθώς μιλάμε ουσιαστικά για ένα σκοτεινό θρίλερ. Μπορεί να διαρκεί μόλις 27 λεπτά, αλλά είναι πραγματικά μεγάλου βεληνεκούς για τη φυλετική βία, που θρέφει το μίσος και το μολύνει τα πάντα, σαν ο πιο δυνατός ιός, στο πέρασμά της.