Τα συστήματα περίθαλψης και νοσοκομειακής φροντίδας δεν θα μπορούσαν – και όσοι αφελείς ή καλοπροαίρετοι πρέσβευαν το αντίθετο διαψεύστηκαν πανηγυρικά με την πάροδο του χρόνου - να αποτελέσουν εξαίρεση στον μονεταριστικό κανόνα που θέλει κάθε πτυχή και έκφανση της ζωής να αποτελεί εν δυνάμει κοινό καταναλωτικό προϊόν και να υπόκειται στους νόμους της αγοράς.
Πρόκειται για μια
ακραία και περιθωριακή αντίληψη (ακόμα και εντός των κόλπων των
συντηρητικών/δεξιόστροφων στοχαστών και οικονομολόγων, πολλοί από τους οποίους
την αντιμετώπιζαν με έντονο σκεπτικισμό) η οποία όμως σταδιακά – αρχής
γενομένης από τη δεκαετία του ’70 – κερδίζει έδαφος και εξαπλώνεται
(εφαρμοζόμενη με ευλάβεια) σε παγκόσμια κλίμακα. Με μια σειρά τεχνηέντως διακινούμενα
επιχειρήματα ( περί φορολογικής αφαίμαξης που επιφέρουν τα -δαπανηρά και άρα
ασύμφορα-υπό δημόσιο έλεγχο ευρισκόμενα συστήματα Υγείας , το ότι αυτά
αποτελούν άκαμπτες γραφειοκρατικές δομές που λειτουργούν με ανεπαρκή διαφάνεια
και κωλυσιεργία στην παροχή των υπηρεσιών, περί στασιμότητας / αποτελμάτωσης
που επιφέρει η έλλειψη
ανταγωνιστικότητας και κινήτρων κλπ.)
επιχειρήθηκε η δυναμική, ποικιλότροπη
είσοδος του ιδιωτικού τομέα σε στο χώρο της Υγείας.
Συνεχίζεται…
Ζήσης Μπούρτζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου