Ενθυμούμενος μάλιστα (και ίσως αφορμώμενος από το γεγονός) ότι οι παλιοί .σε εκείνες τις πιο ..αθώες εποχές το ονόμαζαν ‘’Παγκόσμιο Κύπελλο’’ ,αποφεύγοντας ή αγνοώντας τον όρο που μετέπειτα καθιερώθηκε και εντοπίζεται στο σημερινό μας τίτλο…
Δεν θα σταθώ ούτε στα δικαιολογημένα παράπονα για την τωρινή διεξαγωγή ενός θεσμού που έχει ταυτιστεί με το καλοκαίρι , ενώ η (οπωσδήποτε σημαντική και καταδικαστέα) κατάφωρη παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων στο βωμό του έγκαιρου χτισίματος των σταδίων που φιλοξενούν τη διοργάνωση ,θα αποτελέσει αντικείμενο ενός μελλοντικού άρθρου..
Με απασχολεί ιδιαίτερα η άκρατη εμπορευματοποίηση , η οποία τις τελευταίες δεκαετίες έχει δυναμικά εισχωρήσει και σε αυτόν τον χώρο ,αλλοιώνοντας ολοσχερώς τη φυσιογνωμία και την ταυτότητά του. Εκκινώντας από τη στηλίτευση των ακριβών ,απρόσιτων για τις ευρείες μάζες ανθρώπων (διάολε εκεί δεν απευθύνεται αυτό το άθλημα διαχρονικά όμως? ),από την εμμονή της FIFA να επιδιώκει πλέον ΄΄κλειστού τύπου΄΄ συνδρομητές έναντι φιλάθλων που μαζικά απολαμβάνουν το ποδοσφαιρικό θέαμα (κυνικά θυμίζοντάς μας ότι αποτελεί πλέον ένα ακόμη καταναλωτικό προϊόν που δεν προσφέρεται για καθολική πρόσβαση) καταλήγω στην ομογενοποίηση που μαστίζει το άθλημα πλέον.
Τι εννοώ? Όλες οι ομάδες αγωνίζονται πλέον με τον ίδιο σχεδόν τρόπο!! Η αρρώστια αυτή μόλυνε πρώτα το σώμα των συλλόγων (αφού επιτράπηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και εφεξής οι ελεύθερες χωρίς όριο μεταγραφές παικτών άλλης εθνικότητας ) έχει πλέον δυστυχώς επεκταθεί και στις εθνικές ομάδες! Παλιότερα γνωρίζαμε, ότι η Εθνική Βραζιλίας αποδίδει ένα ποδόσφαιρο αλέγκρο , με βιρτουοζιτέ και υπερχειλίζον τεχνικό χάρισμα, η Εθνική Αργεντινής ‘’μπόλιαζε΄΄ με ισχυρές δόσεις σκληροτράχηλου και δυναμικού ποδοσφαίρου την ποιότητα της (κ ας μην τη διέθετε πάντα σε περίσσεια όπως οι νότιοι γείτονές τους). Η Εθνική Ιταλίας χαρακτηριζόταν παραδοσιακά από τη λατρεία της σκοπιμότητας ,την προσήλωση στην τακτική ,το κυνήγι του αποτελέσματος χωρίς αμυντική αφέλεια, τη μια ευκαιρία μπροστά που θα μετουσίωναν σε γκολ. Οι Άγγλοι από την ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι και την πάντα άρτια φυσική τους κατάσταση ,οι δε Γερμανοί από την έμφαση στην πειθαρχία ,το πείσμα και το κυνήγι του ματς μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (ακόμα και αν αυτό -όχι συχνά – στράβωνε) , οι Ολλανδοί από το γρήγορο ,θεαματικό ,από τα πλάγια παιχνίδι και τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ των βεντετών της (κατάσταση που την πλήρωσε με απώλεια τίτλων) .
Για να αναφέρω μερικά μόνο παραδείγματα ..και τώρα όλα αυτά έχουν χαθεί χάριν μιας ακατανόητης ..ομοιογένειας!! Δεν υπάρχουν πλέον διακριτές ποδοσφαιρικές σχολές και όλοι παίζουν λίγο πολύ με τον ίδιο ,ορθολογικό ,συχνά άνευρο και βαρετό τρόπο!! Μήπως ή ώρα να το…πάρουμε αλλιώς;
Ζήσης Μπούρτζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου