Εμένα οι φίλοι μου: Λένα Πετροπολου

               Η γνωριμία μου με τη Λένα Πετροπούλου έγινε ακριβώς πριν είκοσι χρόνια στην παράσταση Νεκρόδειπνος του Δαμιανού Κωνσταντινίδη στο πρώην στρατόπεδο Κόρδα.

Από τότε η Λένα εξελίχθηκε , δούλεψε σκληρά έγραψε θεατρικά έργα και δημιούργησε τη δική της ομάδα. Εγώ όποτε μπορούσα βρισκόμουν σε μια θέσηανά μεσα στο κοινό για να παρακολουθώ την πορεία της. Αφορμή για αυτή την συζήτηση στάθηκε η καινούργια της παράσταση  << Ονει-ρεύτηκα την ευτυχίαμου>>.

 Της Αντωνιας Γεωργιαδου                  

- Λένα πες μας δυο λόγια για την παράσταση << Ονει-ρεύτηκα την ευτυχία μου>> που ανεβαίνει στον πολυχώρο << ΕΝΩ>>;

 

Μετά από έναν κύκλο παραστάσεωνπέρσι, και στη ΒΙΟΜΕΞ σε ένα φεστιβάλστην Αθήνα που πήραμε και βραβείοσκηνοθεσίας αποφασίσαμε ότι θα ήτανκαλό να κάνουμε μια ακόμα γύρα την παράσταση . Διαλέξαμε να είναι κάπουκεντρικά φέτος γιατί ο κόσμοςδυσκολεύτηκε πέρσι στην Τούμπα ειδικάτις μέρες που έπαιζε ο ΠΑΟΚ. Οπότε θα είμαστε για έξι παραστάσεις , τα τρίατελευταία σαββατοκύριακα του Νοέμβριου στον πολυχώρο <<ΕΝΩ>>. Δεν είναι θέατρο με την παραδοσιακήέννοια , θα παίζουμε στον επάνω χώρο που θυμίζει νεοκλασικό σπίτι και επειδή η παράσταση αφορά εφτά γυναίκες της καθημερινότητας με έναν τρόπο έχουμεεντάξει τη δράση μέσα στο σπίτι με μια διαφορετική σκηνοθεσία.

 

- Το έργο είναι γραμμένο από εσένα. Είναι πιο εύκολο να δουλεύεις σε ένα έργο δικό σου; 

 

- Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότεραέργα που έχω ανεβάσει είναι δικά μου, οπότε μάλλον θα πω ότι είναι πιο εύκολο, γιατί την ώρα που τα γραφώξέρω περίπου τι θέλω να συμβεί. Όχι ότι δεν μου ξεμπλοκάρει το κεφάλι ένα έτοιμο έργο , αλλά ποτέ δεν μου έχειτύχει να κάνω ένα έργο αμιγώς όπως έχει γραφτεί, έτσι ο έρμος ο συγγραφέας ζωντανός ή  πεθαμένος πάντα τα βάζει μαζί μου.

 

- Έχεις παρατηρήσει ότι στο κοινό αρέσει να βλέπει παραστάσεις σε χώρους διαφορετικούς;  Εσύ πώς το βλέπεις όλο αυτό ;

 

Υπάρχουν κίνδυνοι εν μέρη , στο να πεις ότι ανεβάζω μια θεατρική παράσταση ή μια performer όπως είναι το << Ονειρεύτηκα την ευτυχία μου>> σε ένα χώρο που δεν είναι θεατρικός , αλλάεπειδή είναι ιντιγκαδόρικο το να πας κάπου αλλού που  δεν είναι κλασικήσκηνή έχει μια περιέργεια για το κοινό να δει τι γίνεται εκεί. Που φυσικά δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε εφηύραμε τον τροχόκαι για τις ομάδες σαν και εμάς είναι ανάγκη  με έναν τρόπο. Από τη στιγμή που τα μεγάλα θέατρα είναι λίγα στην πόλη και τα μικρά ακόμη πιο λίγα , είμαστε αναγκασμένοι να βρούμε άλλους τρόπους να δείξουμε τη δουλειά μας και να ενδιαφέρει.

 

-Γνωρίζω ότι το έργο γράφτηκε την περίοδο του λοκντάουν . Άρα λοιπόν η έμπνευση και η δημιουργία δεν σταματάει ποτέ. 

 

Στο πρώτο λοκντάουν έπαθα σοκ , δεν ήξερα τι έρχεται , κόπηκε η δουλειά μου στη μέση , δεν ήξερα πως θα ζήσω. Μείνανε μετέωρες ομάδες  δεν ξέραμε τι θα κάνουμε και ήταν από τις πρώτεςαποφάσεις που είπαμε δεν υπάρχει θέατρο , δεν υπάρχουν κλειστοί χώροι, υπάρχουν όμως πάρκα και κάναμε παραστάσεις στα πάρκα. Στο δεύτερο λοκντάουν που κράτησε πολύ περισσότερο θα πω ότι το απήλαυσα όσο τίποτε άλλο, διάβασα, έγραψα, μορφώθηκα άρα η δημιουργία και η έμπνευση δεν σταματούν ποτέ.

 

-Πες μου λίγα λόγια για την ομάδα σου τη NONAN;

 

Η NOVAN προέκυψε από τη διάλυση της ΟΥΓΚΑ ΚΛΑΡΑ, τη συνεργασία που είχαμε με το Δημήτρη Σακατζή και την Πέννυ Φυλακτάκη. Έτσι λοιπόν εμείς που μείναμε μετέωροι θέλοντας να συνεχίσουμε και να είμαστε δημιουργικοίφτιάξαμε εκ νέου μια ομάδα, με αλλάμέλη, με καινούριους συνεργάτες. Ξεκινήσαμε από δεύτερο υπόγειο, φτάσαμε πρώτο υπόγειο, ανεβήκαμε σε ισόγειο και μετά στους ορόφους.

 

-Λένα τις τελευταίες μέρες γράφτηκανκάποια άρθρα για το τι πάει στραβά στο θέατρο της Θεσσαλονίκης. Εσύ νομίζωείσαι αρμόδια να μας πεις την άποψη σου αφού ζεις και κάνεις θέατρο στην πόλη κοντά είκοσι χρόνια τώρα. Υπάρχει εξέλιξη; Θα έφευγες από εδώ;

 

Εμένα όταν μου δίνεται η δυνατότητα να ταξιδεύω και να βλέπω παραγωγές αλλούή να συνεργάζομαι ακόμα καλυτέρα με ομάδες έξω και τα μάτια μου ανοίγουν και το κεφάλι μου ανοίγει και μακάρι να συνέβαινε πιο συχνά. Η Θεσσαλονίκηκατά τη γνώμη μου χρειάζεται απόφραξη. Είμαστε πάρα πολλοί άνθρωποι που δουλεύουμε στο θέατρο, άλλοι καλά, άλλοι καλυτέρα, άλλοι λιγότερο καλάαλλά αυτό είναι προς κρίση του κοινού. Το ζήτημα παρ’όλα αυτά είναι ότι σε πίσωαίθουσες, σε υπόγεια, σε γραφεία οι ομάδες  ψάχνουν ένα χώρο για πρόβες , μας ρωτάνε αν μπορούν να κάνουν πρόβαστο χώρο μας. Από αυτό εγώ καταλαβαίνωότι είναι πάρα πολλοί άνθρωποι που κάτωαπ’ το δέρμα της πόλης δουλεύουνε. Δεν φαίνεται πάντα η δουλειά τους ή φαίνεταιστους πιο κοντινούς τους γιατί είναι νέοιάνθρωποι που έχουν καταλάβει ότι το να είσαι ηθοποιός στην πόλη αυτή δεν θα σου βγάλει τη ζωή σου, εκτός αν είσαιυπάλληλος του κρατικού ή κάποιο όνομαπου επιστρέφεις εδώ. Επομένως είναι μια κατεξοχήν πόλη ομάδων που έχουν αφήσειτο στίγμα τους και που σίγουραχρειάζονται τη βοήθεια της πολιτείας. 

 

- Λένα ποιοι είναι οι συνοδοιπόροι σου σε αυτό το ταξίδι;

 

Αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί. Ο Τάσος Παπαδόπουλος ο κινησιολόγος μας, που αν σηκώσεις μια παράσταση με καλήκινησιολογία σίγουρα τον βρίσκεις από κάτω. Έχει συνεργαστεί με τους Εν δύναμη, με το κρατικό, το εθνικό, ο Τάσος είναι κορυφή στο είδος του. Ο Πέτρος Μαλλιάρας ο οποίος πλέον ζει στη Βέροια είναι ενεργό μέλος του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, σκηνοθέτης, δάσκαλος φίλος καρδιακόςκαι ο Βασίλης Κανελλόπουλος ο οποίοςείναι μουσικός και ηθοποιός της πόλης απ’ τις ωραίες κωμικές φλέβες που έχουμε. Χωρίς αυτούς πουθενά δεν θα πήγαινα, είμαι άνθρωπος της παρέας.

 

- Γνωριζόμαστε απ’το πρώτο σου βήμα στο θέατρο. Ποια είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που έχουν αλλάξει με τα χρόνια;

Εγώ θέλω να στείλω αν μου επιτρέπεταιαπό εδώ έναν χαιρετισμό στο Δαμιανό Κωνσταντινίδη γιατί ήταν ο πρώτος που μου έδωσε την ευκαιρία να είμαι σε επαγγελματική παράσταση να έχεισυνέχεια, να πληρωθώ και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τώρα τι άλλαξε από τότε, σίγουρα πιστεύω πολύ περισσότερο στον εαυτό μου, φόρτωσα τις βαλίτσες μου με γνώσεις, με εμπειρίες. Δεν με χειρίζεται με την κακή έννοια της λέξης εύκολα κάποιος, εγώ θέλω να συνεργάζομαι με τους ανθρώπους και όχι να δέχομαι διαταγές. Ξέρω πλέον τι θέλω απ’ τη δουλειά. 

 

- Μέχρι ποιο σημείο σε επηρεάζουν οι κριτικές;

 

Χαίρομαι με τις καλές κριτικές, προβληματίζομαι με τις αρνητικές και εκεί τελειώνει το θέμα. Εγώ πρέπει να κάνω αυτό που  πρέπει να κάνω. 

 

 

-Το << Ονει-ρεύτηκα την ευτυχία μου>> έχει για ηρωίδες εφτά γυναίκες , με τα προβλήματα τους, με τα πάθη τους, με τα ζόρια τους. Εσύ ως γυναίκα έχεις περάσειδύσκολα στο θέατρο;

 

 

Δεν θυμάμαι καθαρά κάτι να με πλήγωσε, υπάρχουν μικρές εικόνες που καταλαβαίνεις ότι επειδή είσαι γυναίκαδεν σου δώσανε αυτό το βήμα λίγοπαραπάνω ή λίγο χρόνο παραπάνω. Αλλάεγώ απ’ τα 27 μου διαχώρισα τη θέση μου ότι θα είμαι κυρία του εαυτού μου και δεν επιτρέπω τέτοιες συμπεριφορές. Αντιθέτως τέτοια φαινόμενα με πεισμώνουν περισσότερο.  

 

- Φέτος το εθνικό άνοιξε τις πόρτες της Πειραματικής σκηνής σε νέους καλλιτέχνες, αν κάνει ένα άνοιγμα και το κρατικό θα καταθέσεις πρόταση;

 

Με μεγάλη μου χαρά, μακάρι να συμβείγια να γίνουν γνωστές και ομάδες που δεν έχουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους, ούτε να πληρώσουν αυτή την επικοινωνία. Εμείς έχουμεσυνεργαστεί με το κρατικό παλιότερα όταν γινόταν το φεστιβάλ πέντε επί πέντε , ήτανμια ωραία εμπειρία να είσαι σε ένα χώροτεχνικά καταρτισμένο, με το καμαρίνι σου, με τεχνικούς. Οι σκηνές του κρατικούείναι για να τις ονειρεύεσαι μακάρι να γίνει ένα άνοιγμα για τις μικρές ομάδες.

 

- Και κάτι για το τέλος, στη συζήτηση που ανοίχτηκε υπήρξε η απορία γιατί δεν κατεβαίνουν στην Αθήνα οι δικές μας παραστάσεις. Εσείς έχετε κάποια εμπειρία;

 

 

Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτήν την παράστασηπου πήρε τον κατήφορο με το ΚΤΕΛ και τα σκηνικά της για να πάει στην Αθήνα να συμμετέχει σε ένα φεστιβάλ, το οποίο δεν πλήρωνε τίποτα μόνο ένα δέκα, είκοσι τοις εκατό των εισιτήριων που θα κόβαμε σε ένα κοινό που δεν μας ξέρει. Πώς κατεβήκαμε; Πρώτον με το ΚΤΕΛ, δεύτερον η κάθε μια φορτωμένη με τα αντικείμενα της και με ιδιωτικήπρωτοβουλία από πίσω, ένα ταξιδιωτικόγραφείο που είδαν την παράσταση τους άρεσε και μας κάνανε τα εισιτήρια για να πάμε. Έτσι φτάσαμε στην Αθήνα και έτσιπήραμε και το βραβείο σκηνοθεσίας. Τώρα ας ακούσουν οι χορηγοί ή κάποιοςάλλος μηχανισμός και ας στείλουν τις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης  κάτω, θα είναι μεγάλη χαρά για όλους μας.  

 

Λένα σε ευχαριστώ για αυτή την συζήτησημας. Μη χάσετε την παράσταση<< Ονει-ρεύτηκα την ευτυχία μου>>. 

 

Πληροφορίες για την παράσταση. 

Πολυχώρος Ενώ Ερμού 11 και Ίωνος Δραγούμη.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 21:15

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 19:15 

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 21:15

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 19:15   

Διάρκεια παράστασης 70 λεπτά.

Τιμές εισιτήριων 12 ευρώ κανονικό 10 μειωμένο.