Είχα την ευκαιρία να ακούσω τον κύριο Mehrdad Oskouei, σκηνοθέτη της ταινίας να μιλάει για την ελπίδα του για το μέλλον, μέσω των νέων ανθρώπων κι αφουγκράστηκα πλήρως τον σφιγμό του. Όσον αφορά το ντοκιμαντέρ αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του (προηγήθηκαν τα αντίστοιχα για την ελευθερία των γυναικών και για τα ανήλικα αγόρια στο Ιράν). Πρόκειται για μία ταινία εκ βαθέων εξομολόγηση μίας ομάδας κοριτσιών που βρίσκονται σε ένα αναμορφωτήριο του Ιράν για διάφορους λόγους. Η ιστορία κάθε κοπέλας είναι αυτόνομη, αλλά συγχρόνως όλες τους αλληλένδετες (ο βιαστής θείος, τα ναρκωτικά) δεμένες με μαεστρικό τρόπο. Μιλάμε για θύματα της κοινωνικής πραγματικότητας, που δεν παύουν όμως να είναι παιδιά, οτιδήποτε κι αν κρύβεται πίσω από την μαντίλα. Μεταξύ τους έχει αναπτυχθεί ένα συλλογικό πνεύμα, υπάρχει αλληλεγγύη, κατανόηση. Άραγε η αποφυλάκιση είναι λύτρωση; Όχι απαραίτητα. Σε κάποιες περιπτώσεις ναι, σε άλλες ωστόσο επιστροφή στην αδυσώπητη καθημερινότητα. Χαρακτηριστικά, φεύγοντας μία κοπέλα της λένε, συλλυπητήρια. Συγκλονιστικό. Όπως κι η μαρτυρία μίας άλλης που τονίζει πως όνειρό της είναι να πεθάνει, επειδή κουράστηκα από τη ζωή. Το τέλος μου δίνει την εντύπωση πως δεν έχει σημασία, αν θα μείνεις στο αναμορφωτήριο ή θα βγεις στον κόσμο. Αντιθέτως αξία έχει η ελευθερία της ψυχής, να κερδίσεις τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου