Μπορεί ένα ντοκιμαντέρ 45 λεπτών να περάσει τόσο δυνατά μηνύματα για τη ζωή, καθηλώνοντας τον θεατή; Είμαι πλέον σε θέση να απαντήσω μετά βεβαιότητας ναι. Ο λόγος για το Long Dive της Irina Boiko. Ο άνθρωπος είναι ένα άπειρο ... είναι ένας δρόμος, λέει ο Αρμένιος πρωταγωνιστής-ήρωας, Βρεζ Κιρακοσιάν. Ως προσωπικότητα απορρίπτω τον όρο ειδικές ανάγκες και πάω στο ειδικές ικανότητες (special). To παν είναι η δύναμη, η στήριξη κι η ελπίδα. Με αφορμή ένα παιδικό ατύχημα, ένα παιδί μένει ανάπηρο και δυστυχώς η περίπτωσή του δεν έχει επιστροφή. Κι όμως δίνει ένα μάθημα ζωής σε όλους μας. Κατά την παιδική του ηλικία η μοναξιά ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο. Σύντομα άρχισε να διαβάζει, να ζωγραφίζει, να γράφει, να κρατά ημερολόγιο, ως μέσο αυτοάμυνας (πάντα σε τρίτο πρόσωπο σαν να πρόκειται για άλλον), μία ιδιότυπη μορφή ψυχανάλυσης. Η προσπάθειά του συγκινητική, λυγίζει σίδερα. Η όλη κατάσταση έχει αντίκτυπο στη σκέψη του, όταν πλέον είναι δεδομένο πως δεν θα ξαναπερπατήσει, πονάει (κλονίζεται η πίστη του παιδικό παράπονο), λέει ωστόσο θα ζήσω. Εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, κάνει οικογένεια, στα τριάντα του έχει παιδί. Αναρωτιέμαι, γιατί ένας τόσο δυνατός άνθρωπος εσωτερικά, να είναι εξωτερικά τόσο ευάλωτος; Όλες αυτές οι δυσκολίες απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό, χάνει την πίστη του, η ψυχή όμως τον αναζητά κι έτσι προκύπτει η μοναξιά. Η ζωή ενός ανθρώπου είναι μάχη. Η εξέλιξή της είναι άγνωστη κι εξαρτάται μόνο από τον άνθρωπο. Εξαιρετική δουλειά, γεμάτη ουσία κι ουσιαστικά μηνύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου