Στον απόηχο της απονομής των OSCARS 2016, παρακολούθησα χθες βράδυ την ταινία Room του Lenny Abrahamson. Στον Κινηματογράφο γενικότερα, κατ'εμέ η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά κι ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Ιρλανδός σκηνοθέτης έστησε ένα φιλμ απλό και συγχρόνως τόσο σύνθετο, εύληπτο στο μέσο θεατή (σχήμα οξύμωρο, αλλά το πλέον ρεαλιστικό). Η υπόθεση αφορά, την απαγωγή μίας νεαρής κοπέλας, η οποία φυλακίζεται σε μία αποθήκη (δωμάτιο). Εκεί βιάζεται κατά συρροήν και γεννά το παιδί της, το "ΔΙΚΟ ΤΗΣ" παιδί. Για πέντε χρόνια κάνει τιτάνια υπομονή, βιώνοντας καθημερινά τον πιο δυσάρεστο εφιάλτη. Όταν πλέον ο Τζάκ, μικρός γιος, είναι σε θέση να αντιληφθεί τα πράγματα ως έχουν, οργανώνει το σχέδιο απόδρασής τους, από τη φυλακή (της ψυχής και του νου) στον έξω κόσμο. Ο Vacob Tremblay (Τζακ) δίνει μία συγκλονιστική ερμηνεία, που μεγαλώνοντας θα καταλάβει κι ο ίδιος της αξία της. Προσωπικά, βλέποντας τα παραπάνω στο μυαλό μου αυθόρμητα ήρθε ο μύθος του Σπηλαίου από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Ο μικρός γιος είναι ο αλυσοδεμένος στο σκοτάδι. Δεν έχει γνωρίσει το φως. Πρέπει κάποιος να τον κινητοποιήσει, να του πει τι κρύβεται έξω. Το ρίσκο παίρνει η μητέρα (Brie Larson). Στη σκηνή που ο ήλιος τον τυφλώνει επέρχεται η ΛΥΤΡΩΣΗ, τελειώνει η πλάνη του δωματίου κι αρχίζει η ζωή σε έναν άλλον πλανήτη, όπως εύστοχα ειπώθηκε κάπου. Από εκεί και πέρα διέκρινα τέσσερις συνδέσεις (μάνας-γιου) από τον Abrahamson ιδιαίτερα λεπτές με ευκρινή ωστόσο τρόπο. Η πρώτη αφορά τα δωμάτια. Η μητέρα επιστρέφει στο παιδικό της δωμάτιο γεμάτη αναμνήσεις, ενώ ο Τζακ στο φινάλε επιθυμεί να γυρίσει στο αντίστοιχο-φυλακή, εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η δεύτερη μέσω δύο αντικειμένων. Το χαλασμένο δόντι της μάνας εξελίσσεται σε φυλακτό του μικρού και μίτος της Αριάδνης, ώστε η αστυνομία να εξιχνιάσει το μυστήριο. Από την άλλη τα μαλλιά του γιου, δίνουν "δύναμη" να ξεπεράσει το βάναυσο παρελθόν της που σημάδεψε ανεξίτηλα την ζωή της. Πολύ δυνατή κι η εικόνα του πατέρα να κρατάει τον γιο με δύναμη από τον καρπό, πράγμα που πληροφορηθήκαμε πως έκανε και στη μητέρα, όταν αυτή του επιτέθηκε. Τελευταίος συνδετικός κρίκος η αιώρα. Περιγραφικά μάθαμε, πως εκεί ξάπλωναν οι γονείς κι η κόρη, προς το φινάλε τη θέση τους πήραν, η κόρη με τον γιο της. Όπως έγραψα και πιο πάνω το κούρεμα του Τζακ σηματοδοτεί το πέρασμα στην κανονική ζωή (κατοικίδιο, φίλος, σπίτι, παιχνίδια, οικογένεια). Με ευαισθητοποίησε επίσης η σχέση ανθρώπου-σκύλου, άλλωστε όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός είναι ο καλύτερος του φίλος. Μελανό σημείο στο όλο στόρυ είναι ο πατέρας της κοπέλας, που ποτέ δεν δέχτηκε τον εγγονό του, επειδή ήταν παιδί βιασμού. Στο τέλος όμως η αγάπη κέρδισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου