Καλημέρα φίλες και φίλοι, χθες αργά το βράδυ είχα την τύχη να παρακολουθήσω το έργο του Μαρκ Σίλβερ, " Τρισίμισι λεπτά και δέκα σφαίρες ". Πιθανότατα αυτό το ντοκιμαντέρ ελάχιστοι θα έχουν την ευκαιρία να το δουν, ωστόσο προσωπικά με άγγιξε και με έβαλε σε σκέψεις μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές εδώ οι σειρές. Η ιστορία ξεκινά την Μαύρη Παρασκευή του 2012, με τη δολοφονία ενός νεαρού μαύρου (Τζόρνταν) από έναν μεσήλικα λευκό (Μάικλ Νταν) την ώρα που δύο αυτοκίνητα έχουν σταθμεύσει σε ένα βενζινάδικο κι υπάρχει μεταξύ τους διαπληκτισμός. Ο θύτης, προφανώς τυφλωμένος από ρατσιστικές αντιλήψεις (Thug) και στερεότυπα, ανοίγει πυρ απέναντι σε τέσσερα άοπλα παιδιά και το ένα τραυματίζεται θανάσιμα. Από εκείνη την ημέρα ξεκινά το ταξίδι της δικαίωσης, της λύτρωσης για την οικογένειά του, που έχει χάσει ό,τι πολυτιμότερο είχε. Ουσιαστικά είμαστε μάρτυρες της δίκης. Το παρασκήνιο είναι έντονο, η κοινή γνώμη έχει ευαισθητοποιηθεί, έχουμε πορείες, υποστήριξη προς την οικογένεια, ο κατηγορούμενος ωστόσο ισχυρίζεται πως έπραξε με αυτόν τον τρόπο, όντας σε αυτοάμυνα κι επιμένει σε αυτή του τη θέση μέχρι εσχάτων. Μάταια τόσο αυτός, όσο κι ο συνήγορος του προσπαθούν να κάνουν στην κυριολεξία το άσπρο, μαύρο, αποδομώντας πλήρως τον χαρακτήρα του εκλιπόντος κι εκφυλίζοντας κάθε αξία κι ηθική. Σημείο κλειδί η κατάθεση της γυναίκας που ήταν εκείνο το απόγευμα μαζί του, που ουσιαστικά είπε την αλήθεια και ξετύλιξε τον μίτο της Αριάδνης. Ακόμα κι αν σε πρώτο βαθμό, ως προς την ανθρωποκτονία είχαμε κακοδικία, το τέλος (σκοπός) βρίσκει δικαιωμένους γονείς και συγγενείς, με τον δολοφόνο να καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη με καθυστέρηση δύο ετών. Όπως σοφά ειπώθηκε, " στους ζωντανούς οφείλουμε σεβασμό, στους νεκρούς όμως την αλήθεια ". Όλα αυτά υπό τον ήχο μίας απαλής μουσικής σε κάποια σημεία που σε κάνει να εισέρχεσαι σώμα και ψυχή στο φιλμ, νιώθοντας κομμάτι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου