Τα video club ξεψύχησαν

Μετά το Seven Film Gallery και τα Seven Spots συνολικά (Χαριλάου, Μπότσαρη, Κωνσταντινουπόλεως, Αγ.Δημητρίου κ.α) ήρθε η σειρά του κ.Γιάννη Ζαχόπουλου να ανακοινώσει το τέλος του ΑΖΑ. Ένα θρυλικό video club από το 1984 στην Αλεξάνδρου Σβώλου δίπλα στην Αγία Σοφία. Οι εποχές άλλαξαν, o κόσμος πλέον δε νοικιάζει ταινίες. Ελάχιστοι παρέμειναν ρομαντικοί. Προτίμησαν να μετατραπούν σε "πειρατές". Downloading, live στο Ιnternet στον προσωπικό υπολογιστή και σήμερα ακόμα και σε tablet ή κινητά τηλέφωνα. Τι μπορείς να απολαύσεις όμως από την έβδομη τέχνη σε αυτή τη μορφή;

Η ουσία είναι πως μετά το 2010 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τα video club(s). Μπορεί τα video (βιντεοκασέτες) να έγιναν DVD και στη συνέχεια Blu-ray, αλλά η ευκολία σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση ήρθαν να βάλουν ταφόπλακα σε έναν ακόμα κλάδο στην Ελλάδα. Δε χρησιμοποιώ τυχαία τον όρο ξεψύχησαν. Θέλω να δώσω τον ανθρώπινο τόνο της ιστορίας. Γιατί ένας τέτοιος χώρος πέρα από τις ταινίες είναι οι άνθρωποι που εργάζονται, η επικοινωνία, η άμεση επαφή, οι φιλίες που χτίζονται. Με αγωνία περιμένεις να βγει μία ταινία που είδες στο Σινεμά και λάτρεψες, να της ρίξεις μία δεύτερη ματιά, να ωριμάσει μέσα σου ή αντίστοιχα μία που έχασες λόγω δουλειάς.

Για να τα λέμε όλα υπήρξαν καλές εποχές, καλά χρόνια. Σε κάθε γειτονιά υπήρχε τουλάχιστον ένα τέτοιο κατάστημα κι όλα τους δούλευαν με το παραπάνω. Είπαμε όμως ο χρόνος τρέχει και κανένας μας δε θα βγει νικητής στην μάχη εναντίον του αν δεν προσαρμόζεται εύκολα. Οι τεχνολογικές εξελίξεις "σβήνουν" επαγγέλματα και ανοίγουν νέους δρόμους, που δεν είχαμε φανταστεί στο παρελθόν. Και τόσο που άντεξαν ήταν ένας μικρός άθλος. Αυτό συνέβη χάρη σε χαρισματικούς ανθρώπους που λατρεύουν τον Κινηματογράφο και τις ταινίες. Μιλάμε για μία συνολική διαδρομή ζωής. Τα πάντα συνυφασμένα με κουτάκια και δισκάκια.

Πώς να αποχωριστείς το δεύτερό σου σπίτι; Είναι δύσκολο, πονάει πολύ. Πόσο μάλλον όταν συνεχίζεις να μένεις κοντά, να περνάς καθημερινά, να βλέπεις τον χώρο που στέγασες κάτι με τόση αγάπη να ρημάζει. Φτάσαμε όμως στο 2020. Ας ελπίσουμε κάτι νέο να έρθει να γεμίσει αυτό το μεγάλο κενό. Να είμαστε αισιόδοξοι, να ελπίζουμε, να πιστεύουμε. Μόνο τότε θα συμβεί, μόνο τότε θα γίνει. Με υπομονή, επιμονή και δύναμη ψυχής.

Για όλους εμάς που υπολογιστής κι η ευκολία της τηλεόρασης του σπιτιού περνάει σε δεύτερη μοίρα είναι ακόμα ένα ερέθισμα να στηρίξουμε τα τοπικά σινεμά. Δεν έμειναν άλλωστε πολλά. Οι τέσσερις αίθουσες του Φεστιβάλ, το Φαργκάνη, το Μακεδονικόν, το Βακούρα και το Κολοσσαίον. Έτσι το νιώθω προσωπικά κι ανάλογα πραττω. Καλά Χριστούγεννα σε όλον τον κόσμο με υγεία κι αγάπη και με το καλό να μας βρει ο νεός χρόνος.