The Golden Glove

Eίναι ίσως η ταινία που δίχασε περισσότερο από κάθε άλλη κοινό και κριτικούς το 2019. Ο Φατίχ Ακίν επέστρεψε στην μεγάλη οθόνη δύο χρόνια μετά το "Ιn the Fade" και το έργο του μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε. To "Xρυσό Γάντι" βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Χάινς Στρανκ. Μία πολύ πολύ σκληρή ταινία, ένα σοκαριστικό θέαμα που κόβει την ανάσα ξανά και ξανά. Αποτρόπαια εγκλήματα κι αμαρτίες που εξαγνίζονται ως διά μαγείας με τη λυτρωτική δύναμη της μουσικής ενός παλιού τζουκ μποξ.

Μεταφερόμαστε νοερά στο 1970 στο Αμβούργο της Γερμανίας. Ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ευρώπης. Συνοικία Ζανκτ Πάουλι. Υποβαθμισμένη περιοχή με βαθιά αντιφασιστική νοοτροπία. Τα ίδια λίγο πολύ ισχύουν μέχρι και σήμερα. Γνωρίζουμε τον παρανοϊκό serial killer Φριτς Χόνκα (Γιόνας Ντάσλερ). Περιθωριακός χαρακτήρας, έχει βιώσει στο πετσί του την απόρριψη ("ούτε να τον κατουρήσω") και διψά για εκδίκηση. Πίνει "φθηνά" ποτά παρέα με ναύτες, εμπόρους ναρκωτικών και πόρνες. Βρίσκει παρηγοριά στο αλκοόλ και προσπαθεί να καλύψει την "ασχήμια" του. Στο τέλος της βραδιάς επιθυμεί συντροφιά στη σοφίτα που κατοικεί. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. "Τι απαίσια μυρωδιά είναι αυτή; - Είναι οι Έλληνες που ζουν από κάτω".

Ο σκηνοθέτης είναι φίλος της Ελλάδας. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακούγονται στο μπαρ "τα παιδιά του Πειραιά", ενώ αυτή τη φορά ο Αδάμ Μπουσδούκος (Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ) συμμετέχει στο κάστινγκ, όπως ο Γιάννης Οικονομίδης στο "Μαζί ή Τίποτα". Κι επιστρέφω στην τελευταία φράση της προηγούμενης παραγράφου. Η ιστορία μας θυμίζει για ακόμα μία φορά πως ήμαστε προσφυγικός λαός. Περάσαμε πολλά ως οικονομικοί μετανάστες. Πώς μπορούμε σήμερα να φερόμαστε τόσο απάνθρωπα σε αυτούς που ζητούν το ελάχιστο; Μία ευκαιρία να ζήσουν με αξιοπρέπεια την ώρα που έχουν χάσει τα πάντα.

Δεύτερη σημαντική παράμετρος που κάνει το έργο του μεγάλο, σπουδαίο, επίκαιρο, διαχρονικό, οικουμενικό. Η βία που ασκείται στις γυναίκες. Αλήθεια πόσες δολοφονίες γυναικών έχουμε στην Ελλάδα μέσα στο 2019; Αν δεν είναι αυτό κοινωνικό και συγχρόνως σινεμά με πολιτικές προεκτάσεις τότε τι είναι; Ο κόσμος συνηθίζει να μένει στην εικόνα. Δεν είναι συνηθισμένος να εμβαθύνει, να αναζητεί την πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη. Προφανώς για να δημιουργήσει αυτό το θέαμα κι ο ίδιος είναι στα όριά του με τον κόσμο του σήμερα. Μείζον ζήτημα που το αναδεικνύει άμεσα.

Σήψη και δυσωδία, κυριολεκτική και μεταφορική. Η συντήρηση κυριαρχεί υπό την ομπρέλα του φόβου και δεν αφήνει την πρόοδο να ανοίξει τα φτερά της. Ένας άνθρωπος του Πολιτισμού έχει χρέος να ταρακουνήσει τον κόσμο. Απορείς με την ανθρώπινη φύση και τη διαστροφή της. Μία ξεθωριασμένη φαντασίωση και μετά ... χάος. Υπάρχουν όμως μεγαλύτερα εγκλήματα που γίνονται καθημερινά καλυμμένα με έναν μανδύα φαιδρής "κανονικότητας" από άκρη σε άκρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Και πλησιάζει η ώρα που το ντουλάπί θα ανοίξει; Διαμελισμένες ζωές σχέσεις και ψυχές "φωνάζουν" για δικαίωση.

Δεν είναι μία ταινία για το ευρύ κοινό, αλλά είναι ικανή να σε βάλει σε βαθύτερες σκέψεις. Σε βασανίζει και το κάνει και μετά τις δύο ώρες της προβολής. Αρχικά σφίγγεται το στομάχι, το σώμα και μετά σκυτάλη παίρνει το μυαλό, το πνεύμα. Πρέπει να καταφέρεις να μεταφερθείς από το δέντρο στο δάσος. Να κατανοήσεις, πως το Ολοκαύτωμα στοιχειώνει ακόμα και σήμερα τους Γερμανούς και το ανησυχητικό είναι πως στην επιφάνεια έρχονται και πάλι θιασώτες του εκμεταλλευόμενοι το πρόσφορο έδαφος της πολυεπίπεδης κρίσης. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Φατίχ Ακίν πετάει το γάντι στον θεατή να αποφασίσει αυτός αν είναι χρυσό ή όχι ...