Ondog (Το Αυγό)

Ο Κινέζος, Γουάνγκ Κουαν΄αν επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με αφετηρία το Φεστιβάλ του Βερολίνου, από το οποίο έφυγε με τη Χρυσή Άρκτο το 2007 με τον "Γάμο της Τούγια" και το Βραβείο Σεναρίου το 2010 με το "Χωριστά Μαζί". Τώρα δημιουργεί μία art ταινία που κρύβει μέσα της βαθείς συμβολισμούς κι ένα οικουμενικό μήνυμα, με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος για μία εποχή που καταρρέει. Ο κύκλος της ζωής, ο άνθρωπος κι φύση συναντιούνται μακριά από τη βοή του σύγχρονου κόσμου και καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους, μέσα από ένα ταξίδι στην μνήμη. Κινητήριος μοχλός, το αυγό, σύμβολο γέννησης.

Μεταφερόμαστε στην μακρινή Μογγολία. Μία γυναίκα βοσκός χαράζει τη δική της σχεδόν μοναχική διαδρομή. Την ώρα που όλοι φεύγουν για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο, αυτή παραμένει εκεί. Συνεχίζει τον αγώνα της με διάθεση να προσφέρει, να βοηθήσει, να ζήσει. Συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό το πορτραίτο μίας άλλης δυναμικής παρουσίας, της Όρη Αλτάι που γνωρίσαμε στην "Κυνηγό με τον Αετό" του Ότο Μπελ. Σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία αυτές οι εξαιρέσεις αποτελούν πυξίδα για το μέλλον.

Οι λιγοστοί διάλογοι, το αίσθημα της αποξένωσης, της μοναξιάς, η διαρκής απεικόνισης της χαώδους έκτασης στέπας ξεκουράζουν το μάτι και γεμίζουν τη ψυχή και το μυαλό με συναισθήματα και σκέψεις. Υπάρχει άπλετος χρόνος για περισυλλογή, γαλήνη, κάθαρση κι αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας. Δεν είναι μακρινό το παράδειγμα του πρωταγωνιστή στα "Δάση της Σιβηρίας" του Σαφί Νεμπού. Κάτι που φαντάζει ως αυτοεξορία μπορεί να εξελιχθεί σε παραγωγικό χρόνο και λύτρωση.

Παρ΄ότι η ταινία στερείται ρυθμού και γρήγορων εναλλαγών, η εξαιρετική φωτογραφία του Αymerick Pilarski κι η υποδειγματική επιλογή της μουσικής, που δένει με κάθε σκηνή δίνουν έναν χαρακτήρα ποιητικό, γεμάτο λυρισμό σε ένα ελεγειακό τοπίο. Είναι στιγμές που νιώθεις πως όλες οι Τέχνες συναντιούνται και συνυπάρχουν για να δώσουν αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που υπερβαίνει το σινεμά. Κι όποιος καταφέρει να μαγευτεί από τις σειρήνες γίνεται έρμαιό τους στο ταξίδι της αναζήτησης.

Η ιστορία ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο. Δημιουργείται μία αλληγορία που αγγίζει την ανθρωπότητα του 2020. Την ώρα που στην Ευρώπη οι νέοι διαδηλώνουν για τις κλιματικές αλλαγές και τις δυσμενείς συνέπειες για τον Πλανήτη, την ώρα που οι Πράσινοι κερδίζουν συνεχώς έδαφος, έρχεται ένα σινιάλο από την Ασία. Μία πρόσκληση ένωσης. "Κάποτε οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν στον κόσμο, όπως σήμερα οι άνθρωποι". Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η επανάπαυση είναι ίσως ο χειρότερος σύμμαχος, την ώρα που συνεχώς γίνονται δραματικές αλλαγές γύρω μας.

Διαφέρουμε από τα ζώα στη λογική. Αυτό κάποτε λειτούργησε ευεργετικά, ώστε να εξελιχθούμε. Σήμερα όμως όπως γράφει ο Yuval Noah Harari, έχουμε το μοντέλο του Homo Deus, που δύναται να κάνει τα πάντα. Πολλά απ΄αυτά όμως αποδεικνύονται καταστροφικά. Τώρα είναι η πιο μεγάλη ώρα για ένα restart, για μία επανεκκίνηση. Για ένα νέο ξεκίνημα. Φτάσαμε στο έσχατο σημείο. Το αύριο είναι στο χέρι μας και σε λίγο θα είναι αργά. Δεν είναι ρομαντικά όλα αυτά, αλλά η πιο σκληρή όψη της αλήθειας.

Το γυμνό σώμα, το αυγό, η γέννηση, η παρθένα φύση, η αναπαραγωγή μας θυμίζουν πως κάποτε ο κόσμος είχε αυτή την μορφή. Τα ομορφότερα αισθήματα κρύβονται σε πράγματα απλά. Ο έρωτας κι αγάπη είναι πεμπτουσία της ζωής. Η λακωνικότητα τροφοδοτεί τον νου. Οι πανέρμορφες εικόνες καταδεικνύουν το τέλμα. Καλείσαι να αποφασίσεις και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Γερμανία. Οι δυνατοί επιβάλλεται πλέον να μπουν μπροστά και να αλλάξουν την ιστορία. Σε διαφορετική περίπτωση είμαστε καταδικασμένοι σε ένα αργό, επώδυνο τέλος ...