Η ζωή μου έχει δύο σπουδαίους πυλώνες πέραν των τυπικών σπουδών, τον αθλητισμό και την επαφή μου με το θέατρο, την μουσική, τον κινημαγράφο, που τελικά με κέρδισε. Δεν ήταν εύκολο όμως να βρεθώ εκεί και να μαγευτώ από το μεγαλείο του. Με βοήθησαν τα ερεθίσματα που δέχτηκα από το οικογενειακό μου περιβάλλον, τους φίλους, ακόμα ακόμα και το σχολείο που είχα την τύχη να έχω καθηγητή τον Θωμά Λιναρά στο 2ο Λύκειο Χαριλάου. Προφανώς κι όλα αυτά με οδηγούν, τα σκέφτομαι κάθε φορά που έχω τον χρόνο και σε καμία περίπτωση δε τα ξεχνώ. Το δύσκολο μονοπάτι είναι αυτό. Να σου δείξει κάποιος τον δρόμο. Ότι υπάρχει κι αυτή η επιλογή, αυτή η διέξοδος.
Επανέρχομαι στο σήμερα μετά απ΄αυτή τη σύντομη προσωπική αναδρομή. Αναζητείς ελπίδα, από κάτι να πιαστείς. Παρακολούθησα με χαρά, το έζησα, ήμουν εκεί, ένα τεράστιο κύμα νέων ανθρώπων στους θερινούς κινηματογράφους καθ΄όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Συνήθως με καλή παρέα τα φιλμ χρωμάτιζαν τα βράδια των ανθρώπων κάτω από τα αστέρια. Αναμένοντας με αγωνία ταινίες, όπως το Τζόκερ, το Adults in the Room, τα Παράσιτα περίμενα η ίδια μαζική προσέλευση να γίνει και στις σκοτεινές αίθουσες. Σίγουρα ο καιρός δε βοηθάει, ο κόσμος όμως ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη με χαρά βλέπω έφηβους και φοιτητές να γεμίζουν εκτός από τις ταινίες πρώτης προβολής και τα αφιερώματα της Ταινιοθήκης στο λιμάνι.
Φτάνω στην ουσία μακριά από πολιτικές εντυπώσεις και παιχνίδια εξουσίας. Μία παρέα φίλων πήγε να δει το Τζόκερ, που τόσα άκουσε ή διάβασε (ναι υπάρχουν κι αυτοί ακόμα!) γι΄αυτό(ν). Άφησε τα video games, άφησε έναν καφέ ή μία μπύρα, καθώς τα λεφτά στην πλατιά μάζα δεν περισσεύουν και πήγε στο σινεμά. Δε έψαξε να την κατεβάσει πειρατικά. Δεν περίμενε, γιατί σίγουρα θα υπάρξει η ευκαιρία. Πήγαν να βιώσουν το συναίσθημα, την μυσταγωγία, την εμπειρία να μοιράζονται την ίδια αίσθηση με αγνώστους, που θα δουν τα πρόσωπά τους μόνο όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Και ξαφνικά τα φώτα ανοίγουν και στην αίθουσα εισέρχονται βίαια οπλισμένοι άντρες. Όχι δεν είναι ένα τρικ που συνοδεύει την προβολή, ούτε φυσικά τρομοκράτες στην Αθήνα του 2019.
Παρών μπορεί να μην ήμουν στη συγκρεκριμένη προβολή καθώς μας χωρίζουν 500κάτι χιλιόμετρα, αλλά δεν έχω κανένα λόγο να μην πιστέψω όσα γράφονται. Όχι τις υπερβολές, την ουσία. Κι αυτή είναι ότι παιδιά εκδιώχθηκαν από την αίθουσα. Από έναν χώρο πολιτισμού, από μία διέξοδο διαφορετικής διασκέδασης. Αυτό είναι το Σινεμά. Και είχαν πληρώσει το εισιτήριο τους. Ίσως αυτή να ήταν η αμαρτία τους. Θέλησαν κόντρα στο ρεύμα της εποχής να παρακολουθήσουν το νέο φιλμ του Toντ Φίλιπς και την επόμενη ίσως αυτό να έδινε τη σκυτάλη στα Παράσιτα και φορά φορά να γινόταν συνήθεια, πάθος, λατρεία. Κι όμως τα φτερά αυτών των παιδιών κόπηκαν.
Δύο επιλογές έχουν τώρα. Ή θα παραιτηθούν και θα νικήσει ο φόβος και το ρεύμα της εποχής που κυριαρχεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ή θα γιγαντωθούν και θα είναι εκεί στην επόμενη κιόλας προβολή, με κίνδυνο και πάλι να τους πετάξουν έξω και να χάσουν τα χρήματα τους, αλλά με κίνητρο πέρα από τη θέαση ταινία, μία μικρή πράξη αντίστασης και αξιοπρέπειας. Μηδενικό ενδιαφέρον έχει το κόστος της εκάστοτε κυβέρνησης στα δικά μου μάτια. Ο Πολιτισμός κράτησε ζωντανές τις χώρες σε όλες τις περιόδους κρίσης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Ραντεβού στο ΑΕΛΛΩ και σε κάθε ΑΕΛΛΩ της χώρας. Για το τώρα και το αύριο, το μέλλον μας.
"Κανένας δεν πέθανε από Πολιτισμό
όλοι από προδοσία
από έναν Εφιάλτη
έναν Πέτρο
30 αργύρια
κι ανώνυμες προνομιούχες μετοχές ...
πέθαναν"
Από το Μαύρο Βιβλίο του Τέλλου Φίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου