Τοwer

Το τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης επιφυλάσσει πάντα ευχάριστες εκπλήξεις για τους θεατές. Εμείς χθες επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε τον " Πύργο " του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, Ματς Γκόρουντ. Η ταινία καταπιάνεται με το πολυσυζητήμενο ζήτημα της τύχης των Παλαιστινίων με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ένα πανέμορφο animation για τις ρίζες της μνήμης, που μας δένουν σε έναν τόπο και για τα φτερά της φαντασίας, που μας ταξιδεύουν πέρα απ΄αυτόν.

Μεταφερόμαστε στη Βηρυτό. Εκεί σε διάφορους καταυλισμούς, έχουν μεταφερθεί οι κάτοικοι της Παλαιστίνης, που ξεριζώθηκαν εν μία νυκτί το 1948. Εκεί μπαίνουμε στα ενδότερα μίας οικογένειας, στην καθημερινότητά της. Τα πάντα έχει στιγματίσει εκείνο το γεγονός. Ο ξεριζωμός. Νάγμπα, η μεγάλη καταστροφή, που σημάδεψε ανεξίτηλα τις ζωές τους. Το όνειρο της επιστροφής στις πατρογονικές εστίες, τους κρατάει ζωντανούς, αλλά μέσα τους σιγά σιγά κι αυτό ξεθωριάζει.

Στο κέντρο, τίθεται ένα 11χρονο κορίτσι, η Βάρντα. Αυτή ουσιαστικά μας συστήνει τους έτερους πρωταγωνιστές, με τον προπάππο της, Σίντι να μας εξιστρορεί κυρίως τα γεγονότα μέχρι το σήμερα. Λίγο πριν το πλήρωμα του χρόνου φτάσει για τον ίδιο αναζητά τον άνθρωπο, που θα κρατήσει ζωντανή την ΕΛΠΙΔΑ, ώστε να κοιμηθεί με καθαρή ψυχή. Μία αέναη προσπάθεια παλλινόστησης, με το μήνυμα να περνάει από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα.

Ως Έλληνες βιώσαμε τον διωγμό την Άνοιξη του 1921 από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Μπορούμε να μπούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων, που σε ένα βράδυ τα έχασαν όλα κι έπρεπε να ξεκινήσουν να οικοδομήσουν το μέλλον τους από το μηδέν. Πάντα όμως η απώλεια τους στοιχειώνει. Όσο κι αν προχωρήσεις, όσα κι αν πετύχεις, αρνείσαι να συμβιβαστείς με κάτι τόσο άδικο. Νεκροί πέφτουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν στον τόπο τους και το διατρανώνουν διαδηλώνοντας.

Η απαλή μουσική προάγει την πλοκή και σε συνδυασμό με την υπόθεση, ξυπνάει τα συναισθήματα και συγκινεί. Οι εικόνες μοναδικές, οι αντιθέσεις μεγάλες, με χαρακτηριστικότερη αυτή, που οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στον αέρα και τα πουλιά δίπλα τους ελεύθερα. Κάτι από το Walz με τον Βashir, κάτι από το περσινό αριστούργημα, Ιnsult ... κι η ζωή συνεχίζεται. " Κάθε γενιά κι ένας νέος όροφος. Θέλαμε να φτάσουμε κοντά στον Θεό, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο ".

Το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνει το φιλμ, 78΄που καθήλωσαν την κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Η οπτική γωνία που θα δεις την κατάσταση, διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο, όσον αφορά την αντιμετώπισή της. "  Όσο σκοτάδι κι αν έχει, ψάξε μία αχτίδα φωτός κι κρατήσου απ΄αυτήν ". Ξεπερνάμε τα στενά όρια, μία ταινία, που θέτει τον νέο στη θέση που πρέπει να βρίσκεται στο σύγχρονο κόσμο. Από νωρίς να γνωρίζει την ιστορία και να έχει την ικανότητα να αποφασίσει ...