Oι Κληρονόμοι

Μία από τις αξιόλογες ταινίες που προβάλλονται αυτές τις ημέρες στους Κινηματογράφους είναι " οι Κληρονόμοι " του Μαρτσέλο Μαρτινέζι. Σκηνοθετικό ντεμπούτο, που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο, τη Χρυσή Αθήνα στις 24ες Νύχτες Πρεμιέρας, Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την Άννα Μπρουν στο Βερολίνο και συνολικά 28 Βραβεία σε Φεστιβάλ σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ αποτελεί και την υποψηφιότητα της Παραγουάης για το ξενόγλωσσο ΟSCAR.

Δύο γυναίκες, η Τσέλα κι η Τσικίτα, που προέρχονται από αστές οικογένειες συγκατοικούν τα τελευταία τριάντα χρόνια σε ένα νεοκλασσικό στην πρωτεύουσα της χώρας, Ασουνσιόν. Τους δένει η αγάπη, αλλά είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Η μία εξωστρεφής κι ευπροσάρμοστη, η άλλη εσωστρεφής, βυθισμένη σε ένα καταθλιπτικό αδιέξοδο, που την οδηγεί στον φόβο. Ένα απροσδόκητο γεγονός θα τις χωρίσει και τότε θα ξεκινήσει ένα ταξίδι σε αχαρτογράφητα μονοπάτια.

Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, θα δει πως η χώρα είναι γεμάτη αντιθέσεις. Η ταξική διαφορά μεγάλη. Κοινωνία των άκρων. Αυτό βγαίνει στην οθόνη με σαρκαστική διάθεση. Οι κυρίες δεν έχουν να ζήσουν, αλλά δεν μπορούν να επιβιώσουν δίχως οικιακή βοηθό. Οι παθογένειες της αστικής τάξης. Μία πλασματική κατάσταση, μία άρνηση της ζοφερής πραγματικότητας και αποδοχής της οικονομικής κρίσης, που αφορά ολόκληρη τη Λατινική Αμερική.

Όλα τα παραπάνω διαδραματίζονται σε μία κοινωνία που απουσιάζουν πλήρως οι άνδρες. Οι πρωταγωνίστριες, οι ευκατάστατες κυρίες, η μητέρα της Άντζι, οι φυλακές θυλέων. Η εκμετάλλευση του αδύναμου φύλου από το σύστημα. Κληρονόμοι προβλημάτων, που πρέπει να κοιτάξουν κατάματα με θράσος την καθημερινότητα και να σταθούν στα πόδια τους. Να βρουν ένα νέο ενδιαφέρον που θα τις κρατήσει ζωντανές.

Και μέσα σε όλα αυτά, δεν παύει εξέχουσα θέση να έχει ο πολιτισμός κι οι τέχνες, ως μία απάντηση στις δύσκολες συνθήκες. Η ζωγραφική, η κλασική μουσική, το πιάνο, η καλή αισθητική. Ένα σπίτι που συνεχώς αδειάζει κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά αυτές οι αξίες μένουν αναλλοίωτες και μη αμφισβητήσιμες. Κι αυτό το μήνυμα είναι καθολικό. Αντικατοπτρίζεται η ποιότητα του ανθρώπου, που είναι καλλιεργημένος κι αποδέχεται εν τέλει πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Αρκεί να είσαι ενεργός.

Ένα προσωπικό δράμα, που παίρνει προεκτάσεις κι ακουμπάει την Παραγουάη από άκρη σε άκρη. Το ξεπούλημα από το περιβάλλον του σπιτιού μεταφέρεται νοερά στην πατρίδα, που καθημερινά χρεοκοπεί. Κι όμως κάποιοι επιμένουν να εθελοτυφλούν. Το ζήτημα είναι ποιοι ή καλύτερα ποιες θα κερδίσουν τη ζωή, μέσα σε αυτές τις ιδιάζουσες περιστάσεις. Κι η Τσέλα τα κατάφερε, ερωτεύτηκε, επαναστάτησε, απέδρασε ...