Socrates

Καθ΄όλη τη διάρκεια του φιλμ γυρνούσε στο μυαλό μου ένας μόνο εναλλακτικός τίτλος, " Η απόρριψη ". Ο Αμερικανός  σκηνοθέτης, Άλεξ Μοράτο δημιουργεί μία ταινία από τη Βραζιλία. Μετά τη " Σκουριά " του Άλι Μουριτίμπα, το " Socrates ", όχι στα Μαθήματα Ζωής, αλλά στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ένας νεαρός έφηβος ζει στα παράλια του Σάο Πάολο, εν μέσω κακουχιών και προβλημάτων.

Αφετηρία των γεγονότων ένας ξαφνικός θάνατος. Ο νεαρός Σώκρατες πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια του. Δε φοβάται. Θέλει απλά να δουλέψει, στα σταθεί στα πόδια του και να ζήσει με αξιοπρέπεια. Αναλώνεται ωστόσο, σε δουλειές του ποδαριού για να βγάζει τα προς το ζην. H γνωριμία του με τον Μαϊκόν θα ανατρέψει τις ισορροπίες και θα του δώσει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σύντομα όμως τα πράγματα θα πάρουν νέα τροπή και θα κληθεί και πάλι να ζήσει μέσα στην αμφιβολία.

Μάχεται σαν λιοντάρι σε έναν κόσμο, που οι ύαινες είναι έτοιμες να τον κατασπαράξουν. Ένας άνθρωπος μόνος, που βιώνει διαδοχικές απογοητεύσεις και συνεχίζει να έχει την αίσθηση του χρέους. Δε δέχεται όμως επουδενί να επιστρέψει στη " φυλακή " από την οποία δραπέτευσε. Θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί με κάθε κόστος. Κι όταν δεν τα καταφέρνει, ζυγίζει τις επιλογές του και διαλέγει τον δύσκολο δρόμο, δίχως να το βάλει κάτω.

Στα αξιοσημείωτα της υπόθεσης, ότι η ταινία είναι γυρισμένη από ένα επιτελείο μαθητών μεταξύ 16 και 20 ετών, με τον ελάχιστο δυνατό προϋπολογισμό και παραγωγό τον σκηνοθέτη. Βέβαια, αυτό σε κάποια σημεία γίνεται ορατό, καθώς η κάμερα τρέμει κι η εικόνα θολώνει, αλλά είναι μία αξιόλογη προσπάθεια. Μία διαρκής αναζήτηση σανίδας σωτηρίας στον ωκεανό, από έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να κολυμπάει. Πρέπει να τη βρει, για να καταφέρει να επιβιώσει, ειδάλλως θα πνιγεί.

Επί της ουσίας θίγονται κακώς κείμενα της ζωής στη Βραζιλία. Η εκμετάλλευση των εργαζομένων, η ενδοοικογενειακή βία, η εγκληματικότητα, οι ουσίες, ο ρατσισμός, είτε φυλετικός, είτε όσον αφορά τις σεξουαλικές προτιμήσεις και το να είσαι παιδί καθόλου δεν ελαφρύνει τη θέση σου. " Ξέρουν ότι είσαι ... ". Με αρκετα ντοκιμαντεριστικά στοιχεία, θα μπορούσε άνετα να συμμετέχει και στο αντίστοιχο Φεστιβάλ του Μαρτίου.

Κι αυτή η βαθιά προσωπική ιστορία μετατρέπεται σε όπλο για την κοινωνική ένταξη και συγχρόνως τεκμήριο της δύναμης της έβδομης τέχνης να μεταφέρει την πραγματικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Εν μέσω μεγάλων δυσκολιών καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο κι η πρώτη είναι ένα αγαθό, που μας χαρίστηκε άνωθεν κι αυτός που μας την έδωσε πρέπει και να την πάρει, όταν αυτός το αποφασίσει. Οπότε η επιλογή είναι μονόδρομος ...