Daybreak

Μετά την " Αντιπροσωπεία ", που παρακολουθήσαμε στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, ακόμα μία ελληνοαλβανική παραγωγή κέρδισε τους σινεφίλ της Θεσσαλονίκης. Ο λόγος για το " Ξύπνημα της Ημέρας " του 39χρονου ντοκιμαντερίστα, Τζεντιάν Κότσι, που δημιουργεί την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Βραβευμένη για την ερμηνεία της, η Ορνέλα Καπετάνι στο Σεράγιεβο. Επίσημη Υποψηφιότητα της Αλβανίας για το OSCAR ξενόγλωσσης ταινίας.

Μία ανύπαντρη μητέρα, η Λέττα, προσπαθεί να ορθοποδήσει και να εξασφαλίσει τα προς το ζην γι΄αυτήν και το αγοράκι της. Δε θέλει τα πολλά, μόνο την αξιοπρεπή επιβίωση. Έχει όρεξη να δουλέψει, αλλά οι συγκυρίες της ζωής την φέρνουν αντιμέτωπη με το πιο σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας. Μία συνεχής μάχη, μέχρι το φινάλε. Έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για να μείνει στο παιχνίδι και να συνεχίσει τον αγώνα για το μεγάλωμα του παιδιού της.

Καθημερινή κόλαση, μετά την απόλυσή της από το νοσοκομείο. Δεν υπάρχει ένα στήριγμα να πιαστεί. Μοναδική της συντροφιά η ηλικιωμένη κυρία που φροντίζει. Η Σοφία. Ίσως ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο έχει μία ειλικρινή σχέση. Ένα αναπάντεχος γεγονός όμως, θα αλλάξει και πάλι τις ισορροπίες και το θεμελιώδες, ζωτικής σημασίας ερώτημα επιστρέφει στο βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Πώς θα τα καταφέρει; H λύση μονόδρομος. Από την Αλβανία, μέχρι την Ιαπωνία (Shoplifters) το ίδιο ακριβώς σκεπτικό.

Η ταινία εξελίσσεται σε ένα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ σε σκοτεινό φόντο μέχρι την τελευταία σκηνή. Ένας άνθρωπος ξεζουμισμένος. Θίγονται άμεσα κι έμμεσα τα κακώς κείμενα μίας διαφθαρμένης κοινωνίας, που καθόλου δε διαφέρει από τη δική μας. " είχε πάντα τους σωστούς φιλούς ". " Αν δεν τον πληρώσεις, δε θα σε περάσει ". Γνωστές παθογένειες, που μας έχουν οδηγήσει, όχι σε κράτη δικαίου, αλλά στην απόλυτα διαφθορά, τον εκμαυλισμό της κοινής γνώμης και τον πλήρη εκφυλισμό των αξιών. Το αισθητήριο έχει αλλοιωθεί ...

Μέσα σ΄όλα αυτά, ο χαριτωμένος μπόμπιρας. Μία ψυχή, που αναζητεί ένα κρεβατάκι και λίγο γάλα στα πρώτα του βήματα. Το ίδιο συμβαίνει στα Τίρανα, στην Αθήνα, στη Σόφια, σε όλα τα Βαλκάνια. Η Ελλάδα για αρκετά χρόνια είχε τον τρόπο να είναι ένα σκαλί πιο πάνω από τις γειτονικές χώρες. Σήμερα είναι απλά μία βαλκανική χώρα. Όλα έχουν γίνει ίσιωμα. Καμία ηθική, μονάχα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ακόμα κι αν αυτό αγγίζει τον συνάνθρωπο. Ο νόμος της ζούγκλας. Ο θάνατός σου, η ζωή μου.

Ένα πολυεπίπεδο ανθρώπο δράμα με τον ιστό να υφαίνεται μαεστρικά από τον σκηνοθέτη, ώστε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι ανήθικη είναι η πραγματικότητα κι όχι οι άνθρωποι που την αποτελούν. Αυτοί έρχονται και παρέρχονται, είναι αναλώσιμοι. Αντιμετωπίζουν γενναία την μοίρα τους, αλλά πολλές φορές προδίδονται από τις ψευδαίσθησεις και πέφτουν στο πεδίο της μάχης, ΜΟΝΟΙ με δάκρυα, αλλά το κεφάλι ψηλά για την υπερήφανη προσπάθεια. Διότι οι ήρωες της σημερινής εποχής είναι αυτοί ακριβώς. Τα διπλανά μας άτομα ...