Lemonade

Διαβάζοντας το όνομα του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα, Κρίστιαν Μουντζίου στην παραγωγή, δε δυσκολεύτηκα να επιλέξω το Lemonade της Ιοάνα Ουρικάρου από τη Ρουμανία στο τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης. Πολλές φορές αλλιώς τα ονειρευόμαστε κι αλλιώς μας έρχονται τα πράγματα. Έχουμε μεγάλα όνειρα, όπως το American Dream, αλλά όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή όψη των πραγμάτων λυγίζουμε κι είμαστε έτοιμοι να το βάλουμε στα πόδια.

Από το Βουκουρέστι στις Ηνωμένες Πολιτείες, μία τριαντάχρονη γυναίκα προσπαθεί να ορθοποδήσει. Εργάζεται ως αποκλειστική νοσοκόμα, σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Η βίζα της λήγει, μοναδικός δρόμος για παραμονή στη χώρα, η πράσινη κάρτα. Αποφασίζει ένα παράτολμο εγχείρημα, με τις καλύτερες των προθέσεων. Φέρνει μαζί της και τον υιό της, που δεν έχει πατέρα. Ζητούμενο είναι να δημιουργήσει μία νέα οικογένεια. Φαινομενικά τα καταφέρνει, ουσιαστικά όμως;

Το σύστημα, όπως και στην Ευρώπη με όπλο τη γραφειοκρατία είναι αποφασισμένο να της βάλει στοπ. Δεν έχει μείνει όμως τίποτα πίσω να την περιμένει ... Τα οικονομικά της σε δύσκολη κατάσταση. Θυσιάζει την ηθική μέσα της, σκοτώνει τον εαυτό της για να τα καταφέρει, για αυτήν και το παιδί της, που πρέπει να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί σε αυτόν τον τόπο. " Όσο μισείτε την Αμερική, άλλο τόσο θέλετε να έρθετε και να ζήσετε εδώ ".

Ένας αγώνας επιβίωσης, στον οποίο η Μάρα έχει πραγματική αληθινή και μοναδική σύμμαχο, τη φίλη της Ανικό. Αδιέξοδα, δεύτερες σκέψεις, απογοήτευση. " Νόμιζα στην Αμερική θα είναι διαφορετικά ". Κι όμως σε όλο τον κόσμο είναι το ίδιο. Έτσι έχει διαμορφωθεί δυστυχώς το σύστημα. Αυτός που έχει τη δύναμη κάθε φορά, έχει και τη δυνατότητα να επιφέρει αλλαγές. Γι΄αυτό και πρέπει να βρεθούν στις καίριες θέσεις για την ανθρωπότητα, αξιόλογοι μορφωμένοι και νέοι, που θα αλλάξουν τις τύχες όλων μας.

Η αμφιβολία τη στοιχειώνει μέχρι την τελευταία σκηνή. Δε ξέρει μέσα της κι η ίδια, αν έπραξε το σωστό. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της, ο Ντράγκος της. Ο θεατής βιώνει μία εσωτερική πάλη. Θα κερδίσει η πρωταγωνίστρια την εύνοιά του; Με τα λάθη της, με τα καλά της και τα κακά της. Και να είστε σίγουροι, είναι πολλοί, αυτοί που είναι σε ανάλογη θέση σήμερα, δεν είναι μόνη της, με το μήνυμα να αποκτά καθολικότητα.

Μία πικρόξινη γεύση του σύγχρονου κόσμου, όπου η πιο σκληρή εξουσία ασκείται μέσα από τη ψευδαίσθηση της ελεύθερης εποχής. Μεγάλη αλήθεια, που πονάει κι ενδεχομένως ρίχνει τη ψυχολογία των ρομαντικών της ζωής. Η προσπάθεια όμως συνεχίζεται, η καθημερινότητα είναι επεισόδια ενός έργου. Το τέλος πρέπει να είναι happy και τον επίλογο πρέπει να τον γράψουμε εμείς. Να μην αφήσουμε κανέναν άλλον. Μάταιο, μα ρεαλιστικό, αν είσαι έτοιμος να δώσεις τη ψυχή σου για αξίες κι ιδανικά.