Petra

Ένα από τιμώμενα πρόσωπα του 59ου Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ήταν ο Ισπανός, Χάιμε Ροσάλες. Παρακολουθήσαμε το τελευταίο του έργο, Petra, σε μία και μοναδική προβολή στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Μία σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας με ανατροπές, προοικονομία, τραγική ειρωνεία, τους πρωταγωνιστές τον χορό και το επιμύθιο. Μου θύμισε έργα που έχω δει στο Θέατρο μικρότερος κι άλλα που διδαχθήκαμε στο σχολείο κι έχω κρατήσει στην μνήμη μου.

Η Πέτρα πενθεί για την απώλεια της μητέρας της κι αποφασίζει να ανακαλύψει το παρελθόν της. Το ξετύλιγμα του κουβαριού θα φέρει αποκαλύψεις, μεγάλες συγκινήσεις κι ανατροπές. Κεντρικός ήρωας επίσης, ο Γάουμε. Ένας αδίστακτος εικαστικός 70άρης, που κοιτάει μόνο την καλοπέρασή του. Χωρισμένο σε μικρές ιστορίες, όχι χρονολογικά τοποθετημένες, προσπαθεί να μπερδέψει τον θεατή και να τον βάλει να σκεφτεί. Σαν να θέλει εμείς να συμπληρώσουμε το παζλ κι όχι να πάρουμε έτοιμο το κάδρο.

Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που καθηλώνει. Μία υποιστορία μονάχα θεωρώ πως ίσως είναι σε λάθος θέση. Αυτή της γνωριμίας του νεαρού ζευγαριού. Αποτελεί ωστόσο γέφυρα μεταξύ των δύο μεγάλων κορυφώσεων μέχρι την κάθαρση, την τελική λύτρωση της ψυχής των δύο γυναικών. Στη διαδρομή όμως θα θυσιαστεί ο αμνός του Θεού άδικα. Η ηθική κι οι αξίες, που τείνουν να χαθούν στη σημερινή εποχή, αποτελούν οδηγό για κάποιους ανθρώπους διαχρονικά. Φυσικά όχι για όλους.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τονίζει πως κάνει ταινίες για να μάθει τον εαυτό του. Δε θεωρεί πως είναι τόσο καλός σκηνοθέτης. Παρομοιάζει τον εαυτό του με τον Σίσυφο. Προσπαθεί να φτάσει στην κορυφή και στη συνέχεια ξεκινάει και πάλι από τη αρχή και θεωρεί κάθε ταινία του μία ευκαιρία να διερευνήσει την κινηματογραφική γλώσσα. Δεν παρέλειψε επίσης να τονίσει την αγάπη και τον σεβασμό για τον ελληνικό πολιτισμό και χαρακτήρισε τους ανθρώπους της χώρας μας πολύ ζεστούς.

Μεγάλο μέρος στην επιτυχία της ταινίας, που αυτές τις ημέρες παίζεται στις αίθουσες έχει η Μπάρμπαρα Λένι, η νεαρή πρωταγωνίστρια, που βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα οικογενειακό αδιέξοδο στο δρόμο για την αναζήτηση της πραγματικής της ταυτότητας. Δύο θυσίες, μία εκτέλεση, ένταση, πάθος και στο τέλος ύμνος για το μεγαλείο της συγχώρεσης και τη συνέχεια της ζωής, παρά την τρικυμία που ταρακούνησε συθέμελα τις σχέσεις μεταξύ τους κι άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της.

Κι αφού συνειρμικά πηγαίνουμε και στο δικό μας παρελθόν, στο μυαλό μου έρχεται το ρητόν, " Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα ". Τόσα ψέματα, τόσες ανακρίβειες, τόσος φόβος για την αποκάλυψη της αλήθειας. Ένας πραγματικός λαβύρινθος μυστηρίου που προσπαθεί να αγγίξει τη ρήση του Αριστοτέλη, " τα πάντα πρέπει να είναι αναπάντεχα κι απαραίτητα ", τόσο στη ζωή, όσο και στην απομίμησή της. Από τα διαμαντάκια του Φεστιβάλ, παρ΄ότι δεν έγινε πολύς ντόρος.