Foxtrot

Μία αληθινά σπουδαία ταινία, σε θέτει σε ρόλο πρωταγωνιστή και σε εγκλωβίζει στους προβληματισμούς και τα διλήμματά της. Τέτοια είναι το FOXTROT του 56χρονου πλέον, Σάμουελ Μαόζ, από το Ισραήλ, που επέστρεψε στη Βενετία, οχτώ χρόνια μετά την κατάκτηση του Χρυσού Λέοντα με τον " Λίβανο ". Είναι απορίας άξιον δε, πως αυτό το φιλμ δεν έφτασε στην τελική πεντάδα του Ξενόγλωσσου ΟSCAR.

H ταινία χωρίζεται σε τρεις φάσεις κι ουσιαστικά τελειώνει, εκεί πoυ αρχίζει, σαν τα βήματα του χορού foxtrot. Η μία ανατροπή, διαδέχεται την άλλη. Μία ξαφνική επίσκεψη, στο σπίτι της οικογένειας Φέλντμαν, είναι ικανή να διαταράξει την ηρεμία και να διαλύσει τους δεσμούς μίας οικογένειας. ΣΟΚ. Ένα λάθος, αποτελεί την πηγή των όσων κακών ακολουθήσουν. Στη συνέχεια, το σκηνικό μεταφέρεται σε ένα απομακρυσμένο φυλάκιο στο τέρμα Θεού, στην έρημο. Καμήλες, Άραβες, Παλαιστίνιοι, περνούν αραιά και που. Οι φύλακες, παιδιά, διασκεδάζουν, περιμένοντας τον αόρατο εχθρό.

Ξαφνική, βίαιη, επιστροφή στο σκηνικό του σπιτιού. Γεννώνται ερωτηματικά. Αγωνία. Τι έχει συμβεί; " Θυμάμαι, πως νόμιζα, πως θα΄μαι ευτυχισμένη ". Μία κραυγή απελπισίας. Κάποια πράγματα δε ξεχνιούνται. Ένα τσιγάρο, απαλύνει απλά, πρόσκαιρα τον πόνο. Ποιος είναι άραγε η μπουλντόζα και ποιος το αυτοκίνητο; Ποιος ο δυνατός και ποιος ο αδύναμος; Θα σταθούν στα πόδια τους; Θα πετάξουν τις παρωπίδες;

Ένα παιχνίδι της μοίρας, που κάνει κύκλους. Σιγά σιγά έρχονται οι απαντήσεις, μέχρι το λυτρωτικό για τον θεατή, φινάλε. Το πεπρωμένο φυγήν αδύνατον. Είναι πλέον αργά για ευθύνες και τύψεις. " Καταλήγεις ό, που ξεκίνησες ". Μία οικογένεια, μία χώρα ολόκληρη πενθεί. Γιατί το φαινομενικά προσωπικό δράμα, σπάει τους τοίχους και κατακλύει ολόκληρο το Ισραήλ, χτυπώνας πόρτα πόρτα. Αργά και βασανιστικά.

Μεγάλη κουβέντα έγινε, για τη συντηρητική, Υπουργό Πολιτισμού της χώρας, που απέρριψε για δικούς της λόγους την ταινία. Θεώρησε μάλιστα, πως μπορεί να μετατραπεί σε όπλο, στα χέρια του εχθρού. Παράνοια. Ο Λίορ Ασκενάζι, στον ρόλο του Μίχαελ μαγνητίζει, κοντά του, η Σάρα Άντλερ, η Ντάφνα, που βιώνει το μοιραίο, προσπαθώντας να μάθει να ζει με αυτό. Ραγίζουν καρδιές, από τον βουβό πόνο. Προσπαθούν μάταια, να τον μεταφέρουν από τη ψυχή, στο σώμα.

Μία αντιπολεμική ωδή, γεμάτη σουρεαλιστικές εικόνες. Πάντα μένουν αγιάτρευρες πληγές. Το νερό, το μεγαλύτερο καθαρτήριο, περισσότερο πνίγει, παρά σώζει. Μία σύγχρονη αρχαία τραγωδία, με ξεκάθαρες, την ύβριν και την νέμεσιν. Αφορμή για να στοχαστείς και να διεισδύσεις, πιο βαθιά από το προφανές, το κυνικό, " στον πόλεμο μαλακίες γίνονται,  ό,τι έγινε, έγινε ".

Δύο βήματα μπροστά, δύο στο πλάι και δεξιά, δύο βήματα πίσω και δύο στο πλάι κι αριστερά ...