Ένας κατάλογος διαφορετικός

Το 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε. Πέρασε κι όλας μία εβδομάδα. Οι κινηματογραφικές εικόνες-εμπειρίες μένουν χαραγμένες στο μυαλό και τη ψυχή, ενώ ως παρακαταθήκη μου έμεινε ο " Κατάλογος ". Ένα βιβλίο διαφορετικό από τα προήγουμενα χρόνια. Μία δίγλωσση έκδοση (ελληνικά κι αγγλικά), που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό, το σκεπτικό των διοργανωτών της επετειακής διοργάνωσης.

Το βιβλίο, " Ζωή, οδηγίες χρήσεως " του Ζωρζ Περέκ, αποτελεί την αφορμή, την πυξίδα, αν θέλετε, για την επιλογή των ταινιών. Σοφά λοιπόν, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Ορέστης Ανδρεαδάκης, μας συμβούλεψε να προμηθευτούμε και να διαβάσουμε το βιβλίο. Να μπούμε οι ίδιοι στη φιλοσοφία και να καταλάβουμε, πάνω σε ποια λογική, η μία ταινία συμπληρώνει την άλλη. Ειδικά. όσον αφορά το Διαγωνιστικό κομμάτι.

Ξεφυλίζω τον κατάλογο, αρχικά με μπερδεύει. Με μία δεύτερη ανάγνωση, γίνομαι κοινωνός του εγχειρήματος. Απαιτεί φυσικά ανεπτυγμένη κριτική σκέψη, για να δεις τη σύνδεση. Οι ιδέες που κρύβονται έχουν τη δική τους δυναμική. Προφανώς και το σύνολο των σινεφίλ, δεν μπήκε σε αυτήν την λογική. Να παρακολουθήσει τα φιλμ αλυσιδωτά και να προσπαθήσει να εξηγήσει. Δεν το έκανε, ούτε τον Νοέμβριο, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Εικόνες, ζωγραφιές, παραπομπές, κείμενα με τις υποθέσεις των ταινιών, υποδειγματικά δεμένα. Είναι αυτό, που θέλεις να σου μείνει από ένα Φεστιβάλ και να μπορείς να ανατρέξεις άμεσα, για να πληροφορηθείς, λεπτομέρειες, που τυχόν, στο πλήρωμα του χρόνου, έχεις ξεχάσει. Άνθρωποι είμαστε. Ένα μικρό ενθύμιο, ένας θησαυρός για τη Βιβλιοθήκη.

Κι αναρωτιέμαι: Πώς αντέδρασες; Yπάρχει χρόνος; Μπορεί να συμβεί; Μήπως γνώρισαν; Kαι ψάχνω τις απαντήσεις στη Μεγάλη οθόνη και την ίδια την καθημερινότητα. Γιατί, αυτή είναι η δύναμη του Κινημαγράφου. Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, αλλά η τέχνη είναι προέκταση της ζωής. Λεπτομέρειες ίσως, αλλά αυτά τα μικρά κάνουν τη διαφορά, φέρνουν την ευτυχία και την επιτυχία.

Έκανε μεγάλη εντύπωση και στους ξένους. Αυτό με έκανε να γράψω. Λέω δεν είμαι ο μόνος, που συγκινήθηκε. Τους άρεσε, τους γέμισε. Ένας κατατοπιστικός οδηγός, αλλά παράλληλα κι ένα παιχνίδι, για να ανακαλύψουμε πράγματα, από μόνοι μας. Έχει ταξιδέχει σε πολλές γειτονιές του κόσμου κι είναι έτοιμος να δώσει απαντήσεις. Αντλεί υλικό από μία θεματική ενότητα και δίνει ένα μήνυμα ζωής, που επεκτείνεται στο αντίστοιχο τμήμα.

Διακόσες σελίδες, που η καθεμιά της, ενεργοποιεί μίαν άλλην αίσθηση και ξυπνά συναισθήματα, διαγείροντας τον αναγνώστη. Ήταν μία πολύ όμορφη πρωτοβουλία. Ένα μωσαικό τεχνών, σε έναν τόμο. Δείγμα, ότι ο Κινηματογράφος είναι αλληλένδετος με τις υπόλοιπες Τέχνες. Αυτό θέλει να φωνάξει και το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και νομίζω το πέτυχε, για όσους αποφάσισαν να εμβαθύνουν, λίγο παραπάνω ...