Ryuichi Sakamoto: CODA

Το ντοκιμαντέρ του Στίβεν Νομούρα Σίμπλε, ήταν ένα απ΄αυτά που συζητήθηκαν πάρα πολύ στο φετινό Φεστιβάλ της Θεσσσαλονίκης. Η δυνάμη ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τις νόσους της εποχής με μεγάλη δύναμη και διαθέση για δημιουργία. Δεν τα παρατά, θέλει να ρίξει την αυλαία πάνω στη σκηνή, ενεργός. Γράφοντας στο αγαπημένο του πεντάγραμμο και παίζοντας τη μελωδία στο πιάνο.

Στη μουσική ορολογία, η coda είναι το τελευταίο μέρος μίας σύνθεσης. Η τελευταία περίοδος της ζωής και του έργου του Ριουίτσι Σακαμότο καθορίστηκε από δύο σημαντικά γεγονότα: την πάλη του με τον καρκίνο και την έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα. Παλεύει για έναν κόσμο που αφήνει πίσω και θέλει να τον κληροδοτήσει καλύτερο, απ΄ότι τον βρήκε, στις επόμενες γενιές.

Οι νότες αποτελούν διέξοδο από την ασθένεια και τη σκληρή μάχη. Κυριεύουν τις αισθήσεις, προκαλούν όμορφα συναισθήματα και του δίνουν δύναμη να αντιμετωπίσει το τέρας, που του επιτίθεται. Aγωνίζεται να αποτρέψει μία υποτροπή. Με σύμμαχο την καλή ψυχολογία και τη θέληση για ζωή. " Δεν ξέρω πόσος χρόνος μου μένει να φτιάξω μουσική " ...

Κι έρχεται η στιγμή, που οι τέχνες συνδέονται και συμπληρώνουν η μία την άλλη, σε μία αποθέωση της έμπνευσης. Αποσπάσματα από ιστορικές ταινίες του Κινηματογράφου δένουν με τη μουσική και στέλνουν ένα συνολικό μήνυμα. Το έργο του θα αποτελέσει, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Η μουσική, ως απάντηση στα παιχνίδια της ίδιας της ζωής. Tα λόγια είναι περιττά.

Ένα σαφές κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για την κατάσταση της σημερινής ανθρωπότητας και τα συμφέροντα που κυριαρχούν. " Καταστρεφόμαστε από μόνοι μας ", τονίζει χαρακτηριστικά ο σπουδαίος συνθέτης. Μοναδικά τοπία, πρέπει να επιστρέψουμε στη φύση και να την αγαπήσουμε, πριν αυτή μας εκδικηθεί. " Ανάμεσα στους φλεγόμενους Δίδυμους Πύργους, είδα πουλιά να πετούν. Το κοντράστ ανάμεσα στον πόνο του ανθρώπου και τη Φύση. "

Καθώς γινόμαστε κοινωνοί ενός μουσικού αριστουργήματος εν τη γενέσει του, βλέπουμε τον τρόπο, με τον οποίο ο καλλιτέχνης, " ακούει " το σύμπαν νιώθοντας πως κάθε τέλος, είναι μία νέα αρχή. Μία καθ΄όλα συγκινητική αλληγορία, που καθήλωσε τους θεατές σε δύο προβολές. Συμπέρασμα: Μόνο η αγάπη κι η συλλογική προσπάθεια μπορούν να νικήσουν το μίσος.