Becoming Who I Was ...

Τα ντοκιμαντέρ συγκριτικά με τις ταινίες με υπόθεση είναι πιο δύσκολα να τα βρεις, πέραν των Φεστιβάλ. Η Θεσσαλονονίκη μας δίνει την ευκαιρία να βουτήξουμε σε αυτόν τον κόσμο για ένα δεκαήμερο. Το πρώτο διαμαντάκι, που συναντήσαμε είναι το " Becoming Who I Was " των Τσανγκ-Γιονγκ Μουν και Τζιν Τζεόν. Ένα νεαρό αγοράκι που ζει στη Βόρεια Ινδία, σε μία κοινότητα Βουδιστών, ανακαλύπτει πως είναι η μετενσάρκωση ενός μοναχού που ζούσε προ αιώνων στο Θιβέτ. Θέλει να φτάσει εκεί που ανήκει, ο δρόμος όμως μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένος.

Αρωγός στην όλη προσπάθεια, ένας τοπικός γιατρός, που τον έχει " υιοθετήσει " κι έχει αφιερώσει τη ζωή του, στον μεγάλο στόχο του νεαρού. Ο κόσμος παράλληλα τον αντιμετωπίζει σαν έναν Θεό επί της γης. Ο ίδιος δεν παύει να είναι παιδί. Να νιώθει την ανάγκη να παίξει, να κάνει σκανδαλιές, να μη θέλει να πάει σχολείο και να διαβάσει. Αλλά η ωριμότητά του και μία έμφυτη σοφία, είναι το συγκριτικό του πλεονέκτημα. " Θα είμαι ηλίθιος, αν αποτύχω στις εξέτασεις ". Καθώς η μόρφωση αποτελεί θεμέλιο λίθο, για τα επόμενα βήματά μας στη ζωή.

Μία διαδρομή στο δρόμο για τη λύτρωση της ψυχής. Μέσα σε ένα τρομερό, χιονισμένο σκηνικό, στα βουνά της Ασίας. Δύο άνθρωποι, δίνουν τον μοναχικό τους αγώνα, κάτω από αντίξοοες συνθήκες, επιδιώκοντας εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων στην περιοχή, ένα παράτολμο εγχείρημα. Όλα τα παραπάνω, δεμένα με μία απαλή μουσική, που προάγει την πλοκή και ενεργοποιεί την ακοή, που αλληλεπιδρά με την όραση και ταξιδεύουν τον νου.

Κι όταν πια έχουν αφήσει τη μαγεία και την ελευθερία της άγριας φύσης και φτάνουν στο κλείνον άστυ οι πειρασμοί είναι μεγάλοι. Νιώθουν σαν ψάρια έξω από το νερό, στην παράνοια και τους ρυθμούς του σύγχρονου κόσμου. Εκεί που κυριαρχεί ο υλικός ευδαιμονισμός και τους κοιτούν σαν ρακένδυτους επαίτες. Aυτή είναι η Ασία των άκρων, όπως κι ολόκληρος ο κόσμος μας, αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε και να είμαστε ρομαντικοί. Με μία γραφειοκρατία ικανή να σε εξαντλήσει και να σε κάνει να παρατήσεις το καθετί.

Όσο περνούσε ο χρόνος, ολοένα και περισσότερο μου έφερνε συνειρμικά στο μυαλό, την " Κυνηγό με τον Αετό ".  Kι εκεί η πρωταγωνίστρια νιώθει ηθικό χρέος να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση κι εκεί υπάρχει ένας άνθρωπος που την πίστεψε κόντρα σε όλους και σε όλα και την βοήθησε να φτάσει μέχρι την " Ιθάκη ", ταξιδεύοντας μαζί της. Έτσι κι εδώ, μία ελεγεία για τη συντροφικότητα και την κοινή πορεία προς την υλοποίηση του ακατόρθωτου.

 Ένα Ταξίδι για να ανακαλύψει το παρελθόν του, να πάψει να ξεχνά και να δει κατάματα πια είναι η ουσία της ζωής. Ένα αριστούργημα για μικρούς και μεγάλους, πέρα από θρησκείες και προκαταλήψεις. Κι ολοκληρώνεται, ανάγοντας σε πρώτο πλάνο, τον ανιδιοτελή αγώνα, την αέναη προσπάθεια, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και φυσικά την ΑΓΑΠΗ. Οι δύο τους τα κατάφεραν. Έχτισαν τελικά το δικό τους " μοναστήρι ".