Το μακρινό γάβγισμα των σκύλων

O Σίμον Λέρεν Βίλμοντ, με το " Distant Barking οf Dogs " ήταν ο μεγάλος νικητής του Χρυσού Αλέξανδρου, στο 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο πόλεμος τραυματίζει. " Όταν ήρθαν οι στρατιώτες, οι άνθρωποι έφυγαν ". Έτσι ξεκινάει η ιστορία μας. Ανήλικα παιδιά στο κεντρικό φόντο. Ούτε μάχες, ούτε συγκρούσεις, ούτε αυτά, που προβάλλουν τα ΜΜΕ. Μία διαφορετική προσέγγιση, ανθρώπινη, σε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα.

Σε ένα χωριό στα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας, δύο νεαρά αγόρια μεγαλώνουν μαθαίνονας να ζουν παρέα με τον ήχο των εκρήξεων. Παίζουν με όπλα, παλεύουν κι έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν τις σειρήνες του συναγερμού. Ο φόβος κυριαρχεί, ο κίνδυνος καραδοκεί. Η γιαγιά προσπαθεί να μείνει δυνατή. Όλοι τους, αντιμέτωποι με μία σκληρή πραγματικότητα. Αρνούνται να εγκαταλείψουν τον τόπο και το σπίτι τους. " Κάθε σκύλος σπίτι του, μοιάζει λιοντάρι ".

Mέσα σε συνθήκες τεράστιας έντασης, αναπτύσσονται πολύ δυνατοί δεσμοί φιλίας ανάμεσα στα δύο παιδιά. Αναζητούν την ελευθερία μαζί στα παγωμένα νερά. Η ελπίδα ανθίζει ξανά. Μία ψευδαίσθηση ελευθερίας. Είναι η κατάρα των αθώων θυμάτων των συμφερόντων. Η φροντίδα της γιαγιάς, τους δίνει δύναμη και σιγουριά για ζωή. Η ψυχούλα της ξέρει μονάχα τι τραβάει κι αυτή ...

Έρχεται η στιγμή, που γίνονται μάρτυρες της εικόνας, πέραν του ήχου, μέσα από την οθόνη ενός λάπτοπ. Άθελά τους έχουν πια γίνει μέρος του προβλήματος. Η ψυχή τους έχει διαταραχθεί, έχει δηλητηριαστεί. Κάθε μπαμ κι ένα σοκ. Ησυχία ... και μετά ξανά. Πώς να κοιμηθείς; Πού θα πέσει η επόμενη βόμβα; Ο θάνατος πλησιάζει, μυρίζει. Χτυπάει την πόρτα σου. Θα είσαι για ακόμα μία βραδιά τυχερός;

Ο πόλεμος έχει τις δικές του εποχές. Ηρεμία πριν την καταιγίδα. Διαρκής επαγρύπνηση, δεν σε αφήνει λεπτό να ηρεμήσεις. Mπορεί το " γάβγισμα " να έρχεται από μακριά, αλλά φαντάζει τόσο κοντά. Σε αποκτηνώνει. Μία ζοφερή καθημερινότητα, που βιώνουν συνάνθρωποι μας στην Ανατολική Ευρώπη και πλέον περνάει στα ψιλά.

Μία ποιητική ματιά σε ένα πόλεμο που συνεχίζεται και ξεπερνάει τα τρία έτη. Έχει αντίκτυπο στις καρδιές των παιδιών. Αυτές χτυπούν πια, πιο δυνατά από τις βόμβες. Δεν μπορούν να σταματήσουν. Είναι όμως ακόμα εκεί. Σε ένα περιβάλλον που δεν είναι ασφαλές, αλλά είναι οικείο. Μεγαλώνουν και περιμένουν να τελειώσει η δίνη του πολέμου. Ως πότε;