Ξημερώνει νέος μήνας, ξυπνάς να πας στη δουλειά σου και η πρώτη είδηση με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπος είναι η δολοφονία ενός 19χρονου αγοριού στη γειτονιά που μεγάλωσες. Προσπαθείς να το συνειδητοποιήσεις, αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν, εύχεσαι ο χρόνος να μπορούσε να γυρίσει πίσω. Μετά το αρχικό σοκ, αντιλαμβάνεσαι πως όλα έγιναν κάτω από τον μανδύα των ποδοσφαιρικών ομάδων. Το παιχνίδι κι ο αθλητισμός είναι όμως γιορτή. Eίσαι ακόμα "κρύος", παλεύεις να εξηγήσεις με τη λογική τι προηγήθηκε. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Η απάντηση ούτε εύκολη είναι, ούτε δεδομένη. Ποιος μπορεί να δικαιολογήσει μία εν ψυχρώ εκτέλεση με δρεπάνι (!); Μπορεί κάποιος να είναι περήφανος γι΄αυτό του το επίτευγμα; Ζούμε σε δύσκολες εποχές, μεγαλώνουμε σε χαλεπούς καιρούς. Αγωνιζόμαστε να συλλέξουμε τα απαραίτητα εφόδια και να αντέξουμε. Υπάρχουν όμως ειδήσεις σαν αυτή που μας ξεπερνούν. Αναζητώντας τα κίνητρα δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος σκοτώνει συνάνθρωπο και μάλιστα παιδί, επειδή απλά υποστηρίζει άλλη ομάδα. Αν φτάνει σε αυτό το σημείο είναι παρανοϊκός και χρίζει ιατρικής παρακολούθησης. Δεν ήταν όμως ένας ...
Μία αρρωστημένη κατάσταση διαιωνίζεται σε μία "σκοτεινή" πόλη που θέλει να δείχνει στους επισκέπτες πως λάμπει, αλλά απέχει πολύ απ΄αυτό που ονειρευόμαστε και θα μπορούσε να είναι ιδανικά. Η κοινωνία νοσεί. Η ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών έδωσε πρόσφορο έδαφος σε εθνικιστικές ομάδες να στήσουν ένα πολεμικό σκηνικό. Δε ξεχνώ την επίθεση στον δήμαρχο Μπουτάρη, δεν μπορώ να παραλείψω τα γεγονότα που συνέβησαν πριν τα Χριστούγεννα στη Δυτική πλευρά της πόλης. Συνδέονται όλα αυτά; Πιθανώς.
Για να ξετυλίξεις τον μίτο πρέπει να ενώσεις κομμάτια ενός σύνθετου παζλ. Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά για το σπίτι που έκλεισε, για την μάνα και τον πατέρα που δε θα ξαναδούν το παιδί τους, ωστόσο πρέπει οι Αρχές κι η Δικαιοσύνη να φτάσουν μέχρι τέλους για την μνήμη του νεαρού Αλκιβιάδη (Άλκη) και για το μέλλον όλων μας. Ο φόβος δεν πρέπει να νικήσει. Η ατιμωρησία θα φέρει διάθεση για εκδίκηση - αυτοδικία κι ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται να κλείσει. Εύχομαι αυτό να ήταν το τελευταίο άδικο θύμα που δολοφονείται με πρόσχημα "σώβρακα και φανέλες" όπως έλεγε ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης.
Συχνά κόντρες οπαδικού χαρακτήρα χρησιμοποιούνται επικοινωνιακά, ώστε να αποπροσανατολίζουν τον ιστό από τα βασικά προβλήματα της καθημερινότητας από τα ΜΜΕ προς τέρψιν της εκάστοτε κυβέρνησης. Εδώ όμως μετά από δέκα χρόνια ποικιλόμορφης κρίσης βλέπουμε τις συνέπειες της ηθικής πλευράς κι αυτής που αφορά την παιδεία και τον πολιτισμό. Ίσως να συνδέεται και με ένα lifestyle που θέλει τα παιδιά να παίζουν από μικρά στους υπολογιστές games με όπλα. Ίσως να αφαιρείς μία ζωή στα μάτια κάποιων μοιάζει παιχνίδι. Αυτό είναι όμως το υπέρτατο αγαθό.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως γήπεδο σημαίνει παρέα, πειράγματα, χιούμορ, φωνή για την ομάδα που υποστηρίζεις καλώς ή κακώς, αλλά ως εκεί. Τελειώνει η αναμέτρηση, είμαστε φίλοι, είμαστε άνθρωποι. Θα ξεκουραστούμε, θα επιστρέψουμε ο καθένας στο αντικείμενό του και την άλλη Κυριακή ξανά. Φοβάμαι όμως πως το θέμα είναι βαθύτερο και περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα των ερευνών της αστυνομίας. Συλλυπητήρια στους οικείους του παιδιού, δύναμη στον αγώνα που τους περιμένει ...
πρώτη δημοσίευση ROSA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου