ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ

  Αποτελεί καθολική σχεδόν παραδοχή το ότι η Ελλάδα απολαμβάνει από το 1974 και έπειτα την καλύτερη Δημοκρατία που είχε ποτέ στην Ιστορία της. Ωστόσο αποτελεί συγχρόνως κοινή πεποίθηση ότι απαιτούνται βαθιές περαιτέρω τομές, μεταρρυθμίσεις και βελτιωτικά βήματα ώστε η Δημοκρατία αυτή να μπορεί να χαρακτηριστεί στέρεα και ουσιαστική.

   Διάχυτη είναι σε διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα πολιτών η εντύπωση πως το συλλογικό τους πεπρωμένο καθορίζεται μέσα σε κλειστά κονκλάβια των Βρυξελλών. Σε αυτά, σύμφωνα με τούτο το σκεπτικό,  ανάλγητοι τεχνοκράτες λαμβάνουν μέτρα και ενεργούν με γνώμονα όχι το συνολικό καλό αλλά την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων και ισχυρών πολυεθνικών ή τραπεζών. Η εξελισσόμενη ταχέως τις τελευταίες δεκαετίες ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (όπως εκδηλώθηκε μέσω της ένταξής μας σε Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και Ευρωζώνη) έδωσε πράγματι την αίσθηση εκχώρησης σημαντικού μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς και εξωθεσμικά, απρόσωπα κέντρα λήψης  και διαμόρφωσης αποφάσεων (με το Ευρωκοινοβούλιο να διαδραματίζει στη συνείδηση πολλών απλώς διακοσμητικό ή διεκπεραιωτικό ρόλο). Αυτή η συλλογιστική πορεία ασφαλώς συνεπάγεται τη μείωση των αρμοδιοτήτων και της δύναμης του ελληνικού κοινοβουλίου και των εκλεγμένων απευθείας από το λαό εκπροσώπων. Όσο και αν ενέχουν το στοιχείο της υπερβολής (και αξιοποιούνται από ακροδεξιούς κύκλους), κανείς καλοπροαίρετα σκεπτόμενος δεν μπορεί να θεωρήσει τους προβληματισμούς και τις επιφυλάξεις αυτές εντελώς αβάσιμους.

  Άλλο στοιχείο το οποίο επιφέρει πλήγμα καίριο στην ποιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ολοένα αυξανόμενη αδιαφορία των πολιτών για ενασχόληση με τα κοινές υποθέσεις για συμβολή στην προσπάθεια χάραξης πολιτικών και επίλυσης των προβλημάτων. Πρόκειται για φαινόμενο νοσηρό το οποίο έχει ποικίλες συνιστώσες.  Η παρατηρούμενη πτώση του βιοτικού επιπέδου (όπως εκφράζεται με ελάττωση της αγοραστικής δύναμης, συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και περιστολή των εργασιακών κατακτήσεων)   στη χώρα μας τα τελευταία (τουλάχιστον) 13-14 έτη, έχει μετατρέψει την συμμετοχή στα κοινά σε ‘’ασυγχώρητη και υπερβολική πολυτέλεια΄΄ για πολλούς από τους συμπολίτες μας. Αυτό γιατί ο απαιτούμενος χρόνος -σε συνδυασμό με την αντίστοιχη καταβολή προσπάθειας και κόπωση – δεν μπορεί να διατεθεί (ή αν μπορεί να διατεθεί τότε κατά κανόνα διοχετεύεται σε ανώδυνες μορφές εκτόνωσης) όταν η ίδια η επιβίωση τίθεται  εν αμφιβόλω ενώ αυτοί κατατρύχονται από το άγχος εξασφάλισης της επόμενης μέρας για αυτούς και τις οικογένειές τους. Αν προστεθεί στην εξίσωση και ο φρενήρης ρυθμός ζωής που είναι σήμα κατατεθέν των μεγαλουπόλεων, αντιλαμβανόμαστε τη διάσταση του προβλήματος. Επιπλέον ο νεποτισμός που παραδοσιακά μαστίζει την πολιτική μας ζωή (ποιος δεν έχει ακούσει για τα διαβόητα ‘’τζάκια’’ επαγγελματιών πολιτικών που έχουν εδραιώσει μηχανισμούς διαιώνισης?), αποθαρρύνει πολλούς άξιους αλλά και πρόθυμους από το να ενταχθούν δυναμικά σε αυτήν .Πρόκειται για μια ακόμη στρέβλωση ,η  οποία -μεταξύ άλλων-λειτουργεί και ως τροχοπέδη για ανάπτυξη κοινωνικής κινητικότητας.

 

  Χρήσιμες διαπιστώσεις ,θα πει κάποιος ,αλλά τι μπορεί να γίνει; Νομίζω ότι η γειτονική μας Ιταλία έχει δώσει σε ικανοποιητικό βαθμό λύσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ευρύτερο υπόδειγμα : εκεί είναι συνταγματικά και από δεκαετίες κατοχυρωμένη η λεγόμενη ‘’λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία’’ ,η δυνατότητα δηλαδή των πολιτών (από ένα λογικό, βάσει του πληθυσμού της. αριθμητικό όριο και πάνω) να προτείνουν ενυπόγραφα νόμους, οι οποίοι μετέπειτα συζητούνται προς έγκριση στο εθνικό Κοινοβούλιο. Πεδίον λοιπόν δόξης λαμπρόν η επόμενη Συνταγματική Αναθέωρηση, για εμάς! Έχει επίσης αναπτυχθεί μια ενδιαφέρουσα και υγιής κουλτούρα σχηματισμού πολυκομματικών Κυβερνήσεων συνεργασίας (εδώ τις απορρίπτουμε άκριτα με το φθηνό επιχείρημα της αναποτελεσματικότητας και ασυνεννοησίας) οι οποίες συμπεριλαμβάνουν διαφορετικές ιδεολογικές ΄΄ματιές’’ πάνω στο κοινωνικό γίγνεσθαι . Εδραιώνεται και εμπεδώνεται έτσι η τόσο απαραίτητη πολυφωνία και ο πλουραλισμός.  

    Αν σε αυτά (για να έλθουμε πάλι στα δικά μας) προσθέσουμε την καθιερωμένη διεξαγωγή λαϊκών συνελεύσεων και τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο με το αποτέλεσμα να είναι δεσμευτικό για την εκάστοτε Κυβερνητική η Αυτοδιοικητική εξουσία νομίζω ότι επιτυγχάνεται σημαντικά η θωράκιση της Δημοκρατίας μας!

 

Υ.Γ. : Η φωτό απεικονίζει διαδικασίες αμεσοδημοκρατικής λήψης αποφάσεων, ύστερα από συλλογικές συζητήσεις σε κάποιο καντόνι (διοικητικό διαμέρισμα) της "ευήμερης" Ελβετίας! Γιατί όχι προσεχώς και εδώ; (μπας και..ευημερήσουμε κι εμείς)

 

Ζήσης Μπούρτζος