Εδώ κι αρκετές ημέρες προσπαθώ να ξετυλίξω το κουβάρι που οδήγησε στις εκατέρωθεν επιθέσεις και τελικά στη δολοφονική ενέδρα θανάτου στη Χαριλάου Θεσσαλονίκης. Ένα από τα βασικά θέματα που θεωρώ πως διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο είναι η έλλειψη παιδείας, σφαιρικής μόρφωσης και κριτικής σκέψης. Όλο αυτό ξεκινάει από την οικογένεια, προχωράει στο σχολείο και εξέχοντα (ρόλο) στην τελική διαμόρφωση έχει ο Πολιτισμός. Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο οι έφηβοι εξοικειώνονται με ένα "ύπουλο" είδος μουσικής. Ονομάζεται "τραπ" που στα αγγλικά σημαίνει παγίδα. Διαδοχικές μου συζητήσεις με αρκετούς ανθρώπους απ΄όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με κάνει να καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτό το νέο ρεύμα έχει μεγάλη δυναμική κι επηρεάζει, ειδικά τους πιο ευάλωτους.
Η μουσική βιομηχανία μετράει τα πάντα με το κέρδος βάση της εκάστοτε απήχησης. Κατά την περίοδο του lockdown σε πάρκα και πλατείες άκουγα δηλητηριασμένους στίχους (πετάω μπουνίδι, ρίχνω κλωτσίδι είναι από τα πιο ήπια, κ.α.), από τα κινητά των παιδιών, (YouTube, Spotify) που φυσικά προάγουν τη βία, τα ναρκωτικά, τις μπίζνες, το εύκολο χρήμα, ως έναν βαθμό της "πατριαρχία". Πήγα ένα βήμα πιο πέρα κι είδα πως αρκετοί "καλλιτέχνες" αυτής της σκηνής είχαν μπλεξίματα με τις αρχές. Οι πιο γνωστοί στο κοινό είναι οι MadClip (σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν λίγους μήνες), SNIK, Light, SinBoy, Toquel. Το αρνητικό της υπόθεσης συνολικά είναι πως καλλιεργείται μία κουλτούρα που υιοθετεί αυτά άκριτα τα παραπάνω πρότυπα και φανατίζεται στο "άκουσμα" των τραγουδιών.
Αν θελήσουμε να διεισδύσουμε και να ρίξουμε μία ματιά σε ρυθμό και στίχους θα δούμε πως ξεκινούν με αφορμή την κοινωνική - οικονομική κρίση, επομένως μπορούν εύκολα να προσεγγίσουν τους εξαθλιωμένους από τη δεκαετή κρίση και να μιλήσουν στη ψυχή τους. Στοχεύουν ξεκάθαρα στο υποσυνείδητο. Με την επιστροφή στα θρανία τα γυμνάσια, τα λύκεια κι οι τεχνικές σχολές κατακλύζονται απ΄αυτούς τους ήχους. Τα σεξιστικά σχόλια δίνουν και παίρνουν. Δίχως να το συνειδητοποιούν τα υιοθετούν ακόμα και νεαρά κορίτσια μέσα στο κύμα που τις παρασύρει. Πώς όμως οδηγούμαστε στα άκρα και σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα κάτω από τον μανδύα των ποδοσφαιρικών ομάδων;
Σε μία νοσηρή κοινότητα, το περιθώριο προσπαθεί να έρθει στην επιφάνεια με κάθε τρόπο και να τραβήξει την προσοχή. Κανένας ενεργός πολίτης δεν πέφτει από τα σύννεφα, ούτε εκπλήσσεται από την παρακμή που βιώνουμε. Η φαινομενικά συντηρητική κοινωνία καλύπτει όλα αυτά τα ανησυχητικά φαινόμενα. Όταν όμως ο ασκός του Αιόλου ανοίξει - δεν μπορούμε να αποκρύψουμε - πως αυτή η κουλτούρα όχι απλά απλά καλλιεργείται, αλλά τείνει να επικρατήσει. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στην περίπτωση της Γεωργίας (κυρίως στο κομμάτι αντίδρασης των πρωταγωνιστών μετά το συμβάν) και φυσικά στην κορυφή του παγόβουνου, δηλαδή τη δολοφονία του άτυχου Αλκιβιάδη από τη Βέροια με πρόσχημα μία κόντρα ΠΑΟΚ-Άρης.
Προσπάθησα να προσεγγίσω γνωστούς - κυρίως παλιούς συμμαθητές της γενιάς μου - που όταν ήταν έφηβοι είχαν ανάμιξη με συνδέσμους οπαδών. Για καλή τους τύχη έχουν αποκοπεί και προχωρήσει μπροστά. Μου τόνισαν χαρακτηριστικά πως ποτέ δεν έβγαινε μαχαίρι, πως υπήρχε στη γλώσσα τους ένας κώδικας τιμής. Σήμερα πρωταγωνιστές των γεγονότων είναι παιδιά 19-25 ετών, επηρεασμένοι από όλα τα παραπάνω να σπέρνουν φόβο και εσχάτως θάνατο. Συχνά μάλιστα η "μυσταγωγία" του ακούσματος αυτών των τραγουδιών συνοδεύονται από χρήση ουσιών και τότε νιώθουν έτοιμοι για όλα. Το κομβικό ερώτημα είναι ένα: Από ποιον υποκινούνται, ποιος είναι ηθικός αυτουργός;
Η περίοδος του αναγκαστικού εγκλεισμού αποτέλεσε για αρκετούς ένα διάστημα περισυλλογής κι αναδιοργάνωσης. Γι΄αυτούς όμως ήταν μία άτυπη "φυλάκιση". Η ανάγκη για εκτόνωση είναι μεγάλη, ωστόσο ο τρόπος (τέλεση εγκλημάτων εις βάρος τρίτων) είναι ο πλέον λανθασμένος. Κι όλα αυτά προφανώς ξεπερνούν ομάδες και ποδοσφαιρικούς συλλόγους, είναι βαθιά κοινωνικά θέματα κι αυτό θέλω να αναδείξω με τα γραφόμενά μου. Αν πραγματικά κάποια στιγμή θέλουμε να μιλήσουμε για πολύπλευρη ανάπτυξη, για μία νέα Ελλάδα από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε. Σε διαφορετική περίπτωση έχουμε ήδη ηττηθεί στο παρόν και το μέλλον ...
πρώτη δημοσίευση ROSA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου