Άγρια Ιστορία για μεγάλα παιδιά

 

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι ήταν το "Άγρια Ιστορία για μεγάλα παιδιά" του Κωστή Παπαϊωάννου που ασχολείται χρόνια με τα ανθρώπινα δικαιώματα και διευθύνει την πρωτοβουλία "ΣΗΜΕΙΟ για την Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς". Σε μία εποχή που οι Δημοκρατίες δοκιμάζονται σε παγκόσμια κλίμακα, η νέα Ακροδεξιά καραδοκεί και σε αρκετές χώρες κατέχει την εξουσία (Πολωνία, Ουγγαρία, Βραζιλία, Τουρκία), ενώ σε άλλες φλερτάρει με αυτήν (Γαλλία, Ιταλία). Από τον Φασισμό και τα γεγονότα μεταξύ των 1935-1945 στον μεταφασισμό και το σήμερα. Εξελίσσεται, μεταλλάσσεται, υπερβαίνει τα στενά όρια του όρου. Το βίαιο παρακράτος γίνεται κράτος συχνά μάλιστα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.

Ως Φασισμός ορίζεται το απόλυτο μέτρο του κακού. Δε νοείται η έννοια δίχως ΒΙΑ κι αυτή μπορεί να είναι ποικιλότροπη. Η ιστορική αναδρομή θεωρώ πως είναι απαραίτητη για την καλύτερη κατανόηση. Ο θυμός κι ο φόβος αποτέλεσαν καύσιμα για την επέλαση του μαύρου. Μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικής παρακμής, ανισοτήτων, ταπείνωσης και κατατρεγμού οι πολίτες χάνουν σταδιακά την αίσθηση μίας έλλογης πραγματικότητας. Ειδικά στην Ελλάδα το ζήσαμε με τη Χρυσή Αυγή που έφτασε μέχρι το ελληνικό Κοινοβούλιο με την ανοχή του Κράτους. Όσον αφορά τον ρόλο των ελίτ διαχρονικά απέναντι σε αυτό το φαινόμενο μπορούμε πέραν από το βιβλίο να ανατρέξουμε και στο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου, "ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε.".

Σήμερα ο πόλεμος μαίνεται κυρίως στον κυβερνοχώρο. Στο Διαδίκτυο υπάρχει ένα μεγάλο όπλο που προκαλεί αποσταθεροποίηση. Η διασπορά ψευδών ειδήσεων (fake news). Το ζούμε έντονα σε εποχή πανδημίας. Αληθοφανείς, αλλά παραποιημένες με στόχο τη γενικευμένη σύγχυση. Η αδράνεια δε συγχωρείται. Υπάρχει ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στη λήθη. Φαίνεται όμως πως η μνήμη συνεχώς κονταίνει. Αυτό ανησυχεί ιδιαιτέρως τον συγγραφέα. Όταν συμβαίνει υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος το καθεστώς να ευθυγραμμιστεί με τον λαό μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Να υπάρξει μία συλλογική υποταγή που θα οφείλεται μεταξύ παραίτησης και ακραίας απογοήτευσης. Η έλλειψη ελπίδας οδηγεί στην απελπισία. 

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η αφήγηση που αφορά την εποχή του Χίτλερ. Ο Ναζισμός ισοδυναμεί με τον όρο Εθνικοσοσιαλισμός (ΝΑtional soZIaliSMUS). Aφορά ακραία φυλετικό ρατσισμό και αντίστοιχα ακραίο αντισημιτισμό. Το συγκεντρωτικό καθεστώς οπτικοποίησε τον Ναζισμό, έκανε την προπαγάνδα Τέχνη. Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα την εποχή της Χούντας. Ακολούθησαν η καύση των βιβλίων που ισοδυναμούσε με καύση ιδεών. Ο Φασισμός άλλωστε από τη φύση του εχθρεύεται την ελεύθερη νόηση και την κριτική σκέψη. Το τρίπτυχο (Kinder, Kuche, Kirche) αποδίδεται στα ελληνικά ως (παιδιά, κουζίνα, εκκλησία). Αυτή ήταν η θέση της γυναίκας. Αν όμως ανατρέξουμε καλύτερα στις πηγές θα δούμε ότι ο ολοκληρωτισμός κι η θρησκεία δεν πάνε μαζί.

Ο Ναζισμός ασπάζεται παγανιστικές μη χριστιανικές ιδέες. Στο πέρασμα των χρόνων, ειδικά οι ορθόδοξες χώρες όπως η Ελλάδα δημιούργησαν ένα κράμα. Η Ακροδεξιά πορεύεται χέρι χέρι με την Εκκλησία. Αυτό παραμένει ακατανόητο. Δεν προκύπτει ως λογική εξέλιξη. Μοιάζει με έναν βολικό συμβιβασμό. Ιδανικά ως συμπλήρωμα έρχεται το βιβλίο του Johann Chapoutot, "Η Πολιτιστική Επανάσταση του Ναζισμού". Σήμερα έχουμε να κάνουμε και πάλι με φτώχεια, το κράτος πρόνοιας διαλύεται, η ανεργία ταλανίζει και δοκιμάζει τις αντοχές της πλειοψηφίας. Η θεωρία των δύο άκρων "ξεπλένει" ακόμα την Α.Δ.

Την ίδια ώρα αυτή καταφέρνει με τα σύγχρονα μέσα της να "απανθρωποιεί". Νομοτελειακά οδηγεί στην πολιτική τύφλωση. Φαντάζει αναπόφευκτο κάτι που μέχρι χθες ήταν αδιανόητο. Αρκετοί ακόμα και σήμερα αρνούνται να τραβήξουν την κουρτίνα όπως και στο παρελθόν κατά την εξόντωση (Shoah:ολοκληρωτική καταστροφή) της εβραϊκής κοινότητας. Μένει μία "συγγνώμη" του Γιάννη Μπουτάρη πρώην δημάρχου της Θεσσαλονίκης ως ελάχιστος φόρος τιμής. Η αποσιώπηση αυτών των εγκλημάτων μας καθιστά συμμέτοχους. Επομένως σε κάθε "Viva la muerte" (Zήτω ο Θάνατος), πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε "No Pasaran" (Δε θα περάσει).

πρώτη δημοσίευση DOCtv