Ανάμεσα στα διάφορα που διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες μέρες ήταν και το εξής:
"Αν νομίζετε πως οι καλλιτέχνες είναι άχρηστοι, προσπαθήστε να περάσετε την καραντίνα σας χωρίς μουσική, βιβλία, ποιήματα, ταινίες..."
Πράγματι, αφαιρώντας αυτά από την καθημερινότητα σου βλέπεις ότι ... φτωχαίνει. Νιώθεις να περνάνε άσκοπα οι μέρες. Καθώς είτε δουλεύεις από τον υπολογιστή, είτε μένεις αποχαυνωμένος μπροστά σε μια τηλεόραση δεν προσφέρεις τίποτα στον εαυτό σου. Έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη την ψυχική αναζωογόνηση και πνευματική ανάταση που η μουσική, τα βιβλία, τα ποιήματα και οι καλές ταινίες είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητα.
Η φωτογραφία είναι από μια θερινή θεατρική σκηνή στο κέντρο των Αθηνών με θέα φυσικά την Ακρόπολη. Σας αφήνω με ένα τραγούδι, σε εκτέλεση του Τζίμη Μακούλη, που μας ταξιδεύει στην παλιά ρομαντική Αθήνα.
Όπου κι αν πας θα θυμάσαι
Του φεγγαριού κάποιο δάκρυ κυλά
κι ο γαλανός ουρανός δε γελά
φεύγεις εσύ που τρελά μ’ αγαπάς
φεύγεις μακριά σ’ άλλους τόπους να πας
Όπου κι αν πας θα θυμάσαι
τον γαλανό ουρανό
τον έρωτα μας παντοτινά
και της Αθήνας τα δειλινά
Όπου κι αν πας θα θυμάσαι
κάποιο δρομάκι μικρό
ένα σπιτάκι απλό φτωχικό
σαν όνειρο γλυκό
29/3/2020
Τάσος Τσιφτσής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου