Ήρθε η ώρα να κοιταχτούν κατάματα Βορράς και Νότος

Η Ευρώπη βρίσκεται στη καρδιά της υγειονομικής κρίσης. Οι ώρες που περνούν είναι ιδιαίτερα κρίσιμες τόσο για την πατρίδα μας, όσο και για χώρες της Μεσογείου όπως η Ιταλία κι η Ισπανία που μετρούν χιλιάδες θύματα από το πέρασμα του φονικού ιού. Την ίδια ώρα τα κρατικά συστήματα υγεία σηκώνουν όλο το βάρος με ήρωες τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Οι ιδιώτες όχι μόνο απέχουν από την πρώτη γραμμή, αλλά επωφελούνται από συμφωνίες "ενοικίασης" κι όχι επίταξης κρεβατιών, αναπνευστήρων ΜΕΘ και υλικοτεχνικού εξοπλισμού. Πρόκειται για το ιδανικό "σοκ" που θα μας φέρει προ αποφασιστικών αλλαγών. Όλα αυτά την ώρα που η κλιματική αλλαγή, που έχει ως συνέπειά της την υπερθέρμανση του πλανήτη συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ξεκάθαρο πλέον πως παγκόσμια κοινότητα δεν υφίσταται. Η Ρωσία τον δρόμο της, η Αμερική τον δικό της, η Κίνα αντίστοιχα. Κάτι ανάλογο αποφάσισε κι η Μεγάλη Βρετανία τορπιλίζοντας ουσιαστικά τα θεμέλια της Eυρωπαϊκής Ένωσης. Μία απόφαση που οι συνέπειές της αργά ή γρήγορα θα γίνονται ολοένα και πιο έντονες. Φτάνουμε σήμερα εν μέσω πανδημίας, η Γερμανία να υψώνει το δικό της τείχος. Ανθρωπιστική, διεθνιστική βοήθεια καταφθάνει από την Κούβα, την ώρα που οι δυνατοί της Ένωσης δεσμεύουν αναπνευστήρες, μάσκες, γάντια προκειμένου να δημιουργήσουν ένα τεράστιο απόθεμα για παν ενδεχόμενο. Γιατί να συμβαίνει όμως αυτό;

Aυτή τη φορά το πρόβλημα δε ξεκινάει από τον φασισμό, παρ΄ότι υφαίνεται στον τεράστιο ιστό, στο τεντωμένο τόξο, αλλά από το ακραία νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Γερμανίας. Δεν έχει σκοπό να διαπραγματευτεί το παραμικρό, να χαρίσει ούτε cent. Φαίνεται πως η ίδια βρήκε τη λύση με το πανίσχυρο σύστημα υγείας που διαθέτει. ΕSM που σημαίνει δανεισμός και κατ΄επέκταση "μνημόνιο" ή ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Καμία κουβέντα για "κορονο-ομόλογο", καμία ευελιξία, καμία αχτίδα ανθρωπιάς. Το 2010 και ειδικά το 2015 ήταν η Ελλάδα απέναντι, τώρα είναι ολόκληρος ο Νότος της Ευρώπης που έχει ανάγκη. Σε αυτήν θέλουν να πατήσουν και να τον στραγγαλίσουν. Το βέτο του Κόντε αποτελεί ελπίδα. Κομβικός είναι όμως πλέον ο ρόλος της Γαλλίας.

Κάποτε πάτησε πόδι για να είναι η Ιταλία ανάμεσα στις "μεγάλες" χώρες της Ένωσης. Τώρα καλείται να διαλέξει στρατόπεδο. Ο Εμμάνουελ Μακρόν βρίσκεται σε οριακό επίπεδο δημοτικότητας. Μη ξεχνάτε πως έχουν προηγηθεί μαζικές απεργίες για το ασφαλιστικό, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και ποικίλης φύσης εντάσεις. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα μοιάζουν έμμεσα να "συμμαχούν". Προσωπικά θεωρώ ότι δεν έχουν κι άλλη επιλογή. Στην αντίπερα όχθη στο πλευρό της Καγκελαρίου συναντάς τους αδίστακτους Ολλανδούς, τους Φιλανδούς, τους Ούγγρους, τους Βέλγους κι άλλες χώρες του Βορρά, που δεν επιθυμούν επ΄ουδενί να διαταραχθούν οι παρόντες συσχετισμοί. Τα συμφέροντα είναι τεράστια.

Γιατί όμως να φέρονται έτσι, πού αποσκοπεί όλο αυτό; Βασίζονται τόσο πολύ στην ισχυρή οικονομία τους; Αποφάσισαν μήπως κι αυτοί να χαράξουν τη δική τους μοναχική πορεία; Aναρωτιέμαι αν όλο αυτό έχει τις ρίζες του βαθιά πίσω στα χρόνια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει αυτή η "εκδικητική" διάθεση απέναντι στους λαούς. Όχι απέναντι στις ηγεσίες των κρατών, αλλά απέναντι στην πλατιά μάζα του κόσμου. Επιθυμούν να συνθλίψουν καθένα που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες. Οι ζωές μετριούνται σαν απλοί αριθμοί κι αυτό μαθηματικά μας οδηγεί σε μαύρες περιόδους. Ως εδώ ήταν άραγε η Επαναστάση ή έχουμε ακόμα σφυγμό;

Η φιλοσοφία Βορρά και Νότου είναι διαφορετική, όπως και τα δεδομένα που τη διαμόρφωσαν. Εμείς έχουμε τον ήλιο, αυτοί τη σιδηρά πειθαρχία. Εδώ οι ρυθμοί είναι λίγο πιο χαλαροί, εκεί ο όρος "πρόγραμμα" αποτελεί θεμέλιο λίθο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας ώστε να υπάρξει αρμονική επιβίωση. Ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε αλήθειες. Όλες αυτές που μέχρι σήμερα έμπαιναν κάτω από το χαλάκι. Δίνεται μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να αφήσουμε τα "παυσίπονα" και να πάρουμε δραστικά μέτρα, ίσως με πόνο ψυχής και μεγάλος κόστος. Αν όχι τώρα, πότε;

Είναι το ελάχιστο χρέος μας. Το στερνό καθήκον. Στην μνήμη όσων έφυγαν κι όσων φεύγουν καθημερινά ...

alterthess