Νύχτες Πρεμιέρας: Nότια Φρουρά

 

Η καρδιά έχει ανάγκη την ελπίδα

 Mία ομάδα Γάλλων υπηκόων επιστρέφει από τον καταστροφικό πόλεμο του Αφγανιστάν στη βάση της. Αποδεκατισμένη και βαθιά λαβωμένη. Οι επιζώντες βιώνουν διαδοχικά μετατραυματικά σοκ και μόνο ο παραβατικός Λαφαγιέ μοιάζει ικανός να πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά παρά τις δυσκολίες προσαρμογής. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ματιέ Ζερό μας βάζει από την πρώτη του σκηνή σε ένα σκηνικό έντασης. Ακολουθεί η έμμεση γνωριμία με τον πρωταγωνιστή μας και τα κατορθώματά του. Ένας νεαρός ιδεαλιστής, που όσο ήταν στο μέτωπο ποτέ δεν αντιλήφθηκε πως παίζεται το πραγματικό παιχνίδι.

 Σύντομα εμφανίζονται ένα ένα και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Άνθρωποι κατεστραμμένοι που προσπαθούν να ισορροπήσουν, αλλά το παρελθόν τους στοιχειώνει και δεν τους αφήνει σε ησυχία. Γίνονται εμφανή διάφορα συμπλέγματα που δημιουργήθηκαν από τις κακουχίες του μετώπου, «πτώματα, τύποι σαν κι εμάς». Ο πόλεμος μόνο δεινά προσφέρει. Την ώρα που ο Λαφαγιέ πασχίζει να κάνει μία νέα ζωή, Μουνίρ και Ανρί τον τραβούν ξανά προς τον βάλτο. Οι «τύψεις του δυτικού στρατιώτη»  επισκιάζουν την πορεία τους. Αναζητούν λύτρωση και δικαίωση για όσα προσέφεραν, αλλά για όσους τόσο άδικα έφυγαν στο πεδίο της μάχης και στην τελική ενέδρα.

 Η βία έχει συνθλίψει τον χαρακτήρα των στρατιωτών που νιώθουν αδύναμοι να λειτουργήσουν στον κοινωνικό ιστό ως πολίτες. Μέσα από τη ζωγραφική βλέπουμε την τραυματισμένη ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων. Το βάρος της απώλειας αβάσταχτο. Παράλληλα παρακολουθούμε τη διαδρομή του υποκόσμου που προσπαθεί να επωφεληθεί από κάθε συνθήκη κρίσης. Εκβιασμοί, ληστείες, ανακρίσεις, διακίνησης μαύρου χρήματος συνθέτουν μία ζοφερή πραγματικότητα. Μένει ο αγνός έρωτας ως μία νότα αισιοδοξίας, αλλά κι αυτός πολλές φορές χάνεται στη μετάφραση και τις λέξεις όταν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα ουσιαστικά από τα επουσιώδη.

 

Ορφανός από κούνια ο πρωταγωνιστής μας δίνει έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης. «Ο πόλεμος ξεκίνησε νωρίς για εμένα» εκμυστηρεύεται στη Λούσι. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει τους φίλους του και ταυτόχρονα να αποκοπεί από το αρρωστημένο περιβάλλον και να κάνει μία καινούρια αρχή. «Αξίζεις περισσότερα από το να πεθάνεις για την πατρίδα». Οι πειρασμοί αρκετοί, οι ματαιώσεις περισσότερες. Οδηγάει παράνομα και νευρικά. Πίνει από συνήθεια. Έρχονται συνεχώς στον νου εικόνες από την  κόλαση που βίωσε. Έχουν χαραχθεί βαθιά στο υποσυνείδητό του κι είναι αδύνατο να διαγραφούν.

 Όσο ο χρόνος κυλάει οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Ζητούμενο η αφετηρία μίας νέας πραγματικότητας μακριά από τα προβλήματα. Ο Λαφαγιέ δίχως υπερβολή χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του κι αποφασίζει πως μία επιλογή υπάρχει κι αυτή είναι μονόδρομος. Ακολουθεί τα βήματα του παππού του, που κάποτε του είχε αφήσει ένα γράμμα. «Η καρδιά έχει ανάγκη την ελπίδα». Πάλεψε σκληρά, προχώρησε και το ερώτημα που μένει να απαντηθεί στην τελευταία σκηνή είναι αν τελικά πέτυχε να κερδίσει το μεγάλο του στοίχημα ...