H ζωή συνεχίζεται ...

 O ρόλος του Joker θα συνοδεύει τον Χόακιν Φοίνιξ για πάντα. Ένας αληθινός ακτιβιστής που καθημερινά δίνει μάχες για το παρόν και το μέλλον. Για τα δικαιώματα των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων και το περιβάλλον. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστεί στο "C΄mon C΄mon" του Μάικλ Μιλς και θεωρώ πως ήταν η ιδανική επιλογή για να γιγαντώσει την ταινία με την ερμηνεία του. Πρεμιέρα στο 62ο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης πριν από περίπου έναν μήνα στο κατάμεστο Ολύμπιον κι από την Πέμπτη στις σκοτεινές αίθουσες.

Το έργο έχει δύο πυλώνες. Τον πρώτο συναντάμε στην αφετηρία και τη λήξη. Ο Τζόνι είναι ένας 40άρης δημοσιογράφος που ταξιδεύει στις πολιτείες της Αμερικής και ακούει τις απόψεις των έφηβων για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Στο ενδιάμεσο έρχεται να γεμίσει το κενό της ζωής του, ο ανιψιός του Τζέσι. Σε ασπρόμαυρο φόντο αναπτύσσεται μία ιδιαίτερη σχέση στοργής κι αγάπης. Με αγκαλιές, διασκέδαση, αλλά ταυτόχρονα με στιγμές έντασης κι αναθεματισμούς. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη της εκτόνωσης. Αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί.

O δαιμόνιος μικρός βλέπει στα μάτια του θείου το πατρικό πρότυπο που τόσο του έχει λείψει. Ένιωθε μέχρι εκείνη τη στιγμή συνεχώς να περισσεύει. Τα τραύματα κι η ανασφάλεια που νιώθει δηλώνονται συνεχώς μέσα στην καθημερινότητά του. Το σύμπαν του έχει καταρρεύσει και νιώθει μοναδική διέξοδο το ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Η μητέρα του λείπει - για λόγους ανωτέρας βίας - αλλά είναι εκεί με τη δύναμη της ψυχής της και τη φωνή της. Επικοινωνεί συνεχώς στο τηλέφωνο. Το χρέος της είναι διπλό. Η οικογένεια (αδέλφια) ενώνεται ξανά μετά από χρόνια για έναν "ιερό" σκοπό.

Αποκάλυψη ο νεαρούλης Ρούντι Νόρμαν. Ένας αληθινός βιρτουόζος που όπως κάθε παιδί στην ηλικία του έχει ανάγκη να παίξει, να τρέξει, να κάνει πλάκες. Στο πλευρό του ο μεστός Χόακιν Φοίνιξ. Με έλλειμμα ενέργειας συγκριτικά με το Joker, όπως επιτάσσει ο ρόλος του, αλλά με τόση ωριμότητα που πραγματικά νιώθεις πως δίνει ένα μάθημα στην μεγάλη οθόνη για όλους μας. Η εξαιρετική φωτογραφία του Ρόμπι Ράιαν (Eγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ, Favourite) δίνει ακόμα μεγαλύτερη αμεσότητα, παραστατικότητα και ζωντάνια. Η μουσική γεμίζει κάθε κενό.

Σε μία εποχή έντασης των ανισοτήτων, είναι πολύ σημαντικό μέσα από το σπίτι σου να πάρεις τις σωστές αξίες και να τις διαφυλάξεις ως κόρη οφθαλμού. Η παιδεία δίνεται τόσο στο σχολείο, όσο και στο οικογενειακό περιβάλλον. Μπορεί να υπάρχει μία σύγκρουση γενεών που υποδηλώνει το ανάλογο χάσμα, ειδικά όταν μιλάμε για τη Generation Z (που αναζητεί συνεχώς ένα "ηλεκτρικό" ερέθισμα), ωστόσο αν οι νέοι σκεφτούν ψύχραιμα όσα τους λένε οι μεγαλύτεροι θα βρουν την ουσία και θα καταφέρουν να την ενσωματώσουν στη δική τους πραγματικότητα που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Αποχωρείς από την προβολή με μία μελαγχολία, αλλά με την ελπίδα ζωντανή και ένα χαμόγελο. Μία ταινία που μας δείχνει τι σημαίνει να παραμένεις άνθρωπος με ευαισθησίες, ανήσυχος. Και το πιο όμορφο: Οι νέοι μας λένε πως πρέπει να γνωρίζουμε ιστορία, αλλά όχι να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν, να αφαιρέσουμε τις παρωπίδες από το εγγύς και να δούμε μακριά. Να ανοίξουν οι ορίζοντές  και το μυαλό μας. Κι όλο αυτό πρέπει αρχικά να συμβεί μέσα από τα απλά της ζωής.