Το 2021 μας αποχαιρετά σε λίγες ημέρες και εμείς πιστοί στο ραντεβού μας μιλάμε για τις ταινίες που θα μείνουν στο μυαλό μας σε μία χρονιά που οι Κινηματογράφοι παρέμειναν κλειστοί για πέντε μήνες κι από τότε λειτουργούν με βάση το υγειονομικό πρωτόκολλο. Πολλές, πάρα πολλές προβολές έτρεξαν ειδικά από τον Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα. Στις παρακάτω σειρές θα συμπεριλάβω έργα που είδαμε στις αίθουσες κι έχουν πάρει διανομή, επομένως αποκλείεται το "Drive my car", το οποίο θα σχολιάσουμε ενδελεχώς στις αρχές του 2022. Έτοιμοι για ένα κινηματογραφικό ταξίδι;
20) "Ένας Γιος" του Μεχντί Μπαρσάουϊ. Για την υπόθεση, για τα διλήμματα, γιατί μου θύμισε το έργο του Φαραντί και για την ερμηνεία του Σάμι Μπουατζίλα που κέρδισε Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στη Βενετία.
19) "Το Εργοστάσιο" του Γιούρι Μπίκοφ. Μπορεί να μη φτάνει στο επίπεδο του "Ηλίθιου", ωστόσο σκιαγραφείται υποδειγματικά ο χάρτης της ρωσικής κοινωνίας στα ενδότερά της. Σκληρή κριτική στο αδίστακτο καπιταλιστικό σύστημα που φορά τον μανδύα του μετακομμουνισμού. "Όποιος έχει το στομάχι γεμάτο, νομίζει πως δεν πεινάει κανείς".
18) "Minari" του Lee Ιsaac Chung. O πατέρας κι ο υιός, η μάνα κι η κόρη. Ένα συγκινητικό πορτραίτο μίας οικογένειας που παλεύει σαν μία γροθιά κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Η συνέχεια του κύκλου της ζωής. Το Minari θα ανθίσει. Η ελπίδα θα μείνει ζωντανή.
17) "Ένας Θρίαμβος" του Eμμάνουελ Κουρκόλ.To 1985 στη Σουηδία (πού αλλού;!) ο Γιαν Γιένσον ανεβάζει στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κούμλα το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμουελ Μπέκετ. Η Τέχνη συναντάει τη ζωή κι η ζωή την Τέχνη. Είναι αρκετές φορές που συμπλέκονται κι αλληλεπιδρούν με τρόπο που χάνονται τα ευαίσθητα όρια που διαχωρίζουν το πραγματικό από το φανταστικό.
16) "Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό" του Ράντου Ζούντε. Είναι μία ταινία που δε δημιουργήθηκε για να αρέσει σε όλους, αλλά για να ταρακουνήσει τους πολλούς ή τους περισσότερους απ΄αυτούς που θα την επιλέξουν. Μία τολμηρή προσπάθεια που με τους υπαινιγμούς της είναι ικανή να σοκάρει.
15) Για τους λάτρεις του ντοκιμαντέρ, η ιδανική επιλογή είναι το "Gunda" του Bίκτορ Κοσακόφσκι. Η γουρούνα και τα γουρουνάκια της. Το μεγαλείο της γέννησης και της ανατροφής. Οι κότες που αναζητούν έναν αέρα ελευθερίας, οι αγελάδες που ξεχύνονται στο λιβάδι. Ένας κόσμος που τείνει να εκλείψει. Αληθινή ποίηση δίχως στίχους, λόγια και ομοιοκαταληξία.
14) Η "Γαλλική Αποστολή" του Γουές Άντερσον. Πρόκειται για ένα σύνθετο εγχείρημα που απλώνεται σε πολλαπλές διαστάσεις. Ένα γράμμα ταυτόχρονα στη δημοσιογραφία και το ίδιο το σινεμά. Δεν είναι δείγμα αδυναμίας να παραδεχθείς το μεγαλείου του δημιουργού, να υποκλιθείς, να αφεθείς και να ταξιδέψεις στον κόσμο του.
13) "Digger" του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Για τη σχέση πατέρα-υιού. Για τη σχέση ανθρώπου-φύσης. Για την ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη. "Έχεις λίγο καπνό"; Με το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνεται μία σπουδαία ταινία. Η ανακωχή θα έρθει μετά από μία μεγάλη πάλη που ωθεί τους πρωταγωνιστές στα άκρα και σε αψυχολόγητες πράξεις.
12) Oι "Παγιδευμένοι" των Άντερς Έλχολμ και Φρέντερικ Λούις Χβιντ. Σκανδιναβία, Δανία, στο προάστιο Svalegarden της πρωτεύουσας Κοπεγχάγης. Ένας νεαρός μετανάστης υπό κράτηση βασανίζεται. Λίγες ώρες αργότερα μοιραία καταλήγει. Η τραγική ειρωνεία χρωματίζει το σπουδαίο ντεμπούτο του φετινού καλοκαιριού. Οι άνθρωποι της βιοπάλης δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντιθέτως τους ενώνει το γεγονός, ότι είναι απόλυτα αναλώσιμοι.
11) Κάθε ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ (Barbara, Phoenix, Transit) είναι ένα μαγικό ταξίδι. Εξαίρεση δε θα μπορούσε να αποτελέσει το "Undine". Το μεταφυσικό έρχεται ως συμπλήρωμα, ως εργαλείο για να διανθίσει την μυθοπλασία. Ρομαντικός και συγχρόνως πρωτοπόρος κερδίζει τις καρδιές των σινεφίλ.
10) "Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας" - Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι (έρχεται και το Drive my Car). Για την πολυπλοκότητα των καθημερινών διλημμάτων. Για την απλότητα της ζωής που χάνεται αρκετές φορές σε δαιδαλώδη μονοπάτια. Υπάρχει μία άμεση ή έμμεση προσβολή, ένα υπονοούμενο, ένα αθώο ή όχι και τόσο ψέμα.
9) Το έργο του απόλυτα ανατρεπτικού Πωλ Βερχόφεν, "Benedetta". Μία νεαρή κοπέλα πηγαίνει με τους γονείς της στο μοναστήρι Πέσκια της Τοσκάνης. Ένα αθώο πλάσμα "παραδίδεται" στον Θεό. Η έλευση της Mπαρτολομέα θα ανατρέψει τις ισορροπίες. Ένα εκρηκτικό μίγμα. Το ηφαίστειο εκρήγνυται, η λάβα ξεχειλίζει.
8) "Πρόστιμο" του Φωκίωνα Μπόγρη. "Τα ψωμιά εδώ τέλος". Στην Ελλάδα της πολυεπίπεδης κρίσης, ειδικά στην πρωτεύουσα Αθήνα η νύχτα και τα συμφέροντά της κυριαρχούν. Στόχος να καταφέρουμε να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια κάτω από δύσκολες συνθήκες.
7) "Father" των Φλοριάν Ζέλερ και Κρίστοφερ Χάμπτον. Αυτό που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας από τον "Πατέρα" είναι η σπαρακτική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς. Bαθιά συμβολική η αναζήτηση του ρολογιού. Τα δύο ρολόγια, το ένα στον καρπό και το άλλο στο κεφάλι ή αλλιώς το βιολογικό. Το έργο μεταφέρεται εξαιρετικά από το Θέατρο στο Σινεμά.
6) "To Xέρι του Θεού". To να είσαι Νάπολι είναι από μόνο του μία επαναστατική πράξη για όσα συμβολίζει αυτός ο σύλλογος της Νότιας Ιταλίας. Το να ταξιδέψεις στον κόσμο του Πάολο Σορεντίνο και να επιβιώσεις είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Το σίγουρο είναι πως ο Ιταλός κάνει σινεμά, μονάχα όταν έχει κάτι να πει κι εδώ έχει να μας πει πολλά. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής φέτος στη Βενετία για μία ιστορία που καταλήγει να είναι ένα γράμμα αποχαιρετισμού στην παιδική ηλικία, τα πάθη και τους μύθους.
5) "Παράλληλες Μητέρες" του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Από το μητρικό ένστικτο που μένει ζωντανό καθ΄όλη τη διάρκεια του φιλμ μετά τη σύλληψη, στο διττό χρέος προς την οικογένεια και την πατρίδα. Ποτέ δεν είναι αργά, όταν πρόκειται για την μνήμη. Με το σχήμα του κύκλου και μία αίσθηση λύτρωσης για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές θα ολοκληρωθεί ίσως η πιο πολιτική ταινία του πολύπειρου δημιουργού.
4) "There is no Evil" του Μαχάμεντ Ρασούλοφ. Τέσσερις ιστορίες χωρίς να σχετίζονται φαινομενικά, αλλά με τόσα κοινά σε μία δεύτερη ανάγνωση. Είναι ξεκάθαρο πως στόχος είναι να στηλιτεύσει το απολυταρχικό καθεστώς που δε σέβεται ουσιαστικά τη διαφορετικότητα και τη δύσκολη ενηλικίωση των αγοριών. Δε φοβάται. Έχει δει το θηρίο με τα μάτια του και δεν απαρνήθηκε τα πιστεύω του.
3) "Quo Vadis Aida" της Τζασμίλα Ζμπάνιτς. Δημιουργείται ένας πραγματικός φόρος τιμής για μία γενοκτονία που τείνει να χαθεί από την μνήμη στο πέρασμα των χρόνων. "Τώρα θα δείτε την πραγματική ταινία". Το πανί ανοιχτό, η πόρτα κλείνει. Τα παιδιά έξω αθώα παίζουν ποδόσφαιρο. Η Άιντα δε γνωρίζει, ο θεατής μαθαίνει.
2) "Νomadland" της Κλόε Ζάο. Η Φράνσις Μακντόρμαντ αποτελεί καταλύτη της πλοκής. Πασχίζει να σώσει κυριολεκτικά και μεταφορικά ό,τι έχει απομείνει. Ο καθένας μας έχει να διαχειριστεί μικρές ή μεγαλύτερες απώλειες στη διάρκεια της ζωής.
1) "Druk". Το πλήρωμα του χρόνου για την επανένωση Τόμας Βίντεμπεργκ και Ματς Μίκελσεν είχε φτάσει, μετά το αριστουργηματικό "Κυνήγι" του 2012. Mία παρέα τεσσάρων φίλων στη Δανία αναζητεί την ισορροπία. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αναζητούν την κάθαρση και την εξύψωση προς το εξιδανικευμένο. Η ακροβασία όμως αυτή μεταξύ του νηφάλιου και του μεθυσμένου κρύβει κινδύνους. Αποθέωση η τελευταία σκηνή με τον χορό έπος του πρωταγωνιστή.
Κλείνουμε με το +1 αυτό από την κατηγορία του ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, εδώ έχουμε τους "Αόρατους" της Μαριάννας Κακαουνάκη και με το +1 από τα μικρά μήκους που ξεχωρίσαμε το "A La Carte" των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα. Kαλή Χρονιά σε όλους με υγεία κι αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου