Όταν εμπλέκεσαι σε μία διαδικασία εβδομαδιαίας κριτικής για περισσότερο από πέντε χρόνια είσαι ηθικά υποχρεωμένος απέναντι στους αναγνώστες σου να εξηγήσεις για ποιον λόγο κάποιες ταινίες δε δικαιολόγησαν στα μάτια σου τον ντόρο που δημιουργήθηκε γι΄αυτές. Αυτό δεν έχει να κάνει με προσωπικές σχέσεις, με εταιρείες και συμφέροντα. Ο λόγος που γράφω άλλωστε είναι καθαρά ρομαντικός, γεμάτος πάθος κι αγάπη για κάθε σειρά που αφιερώνω, για κάθε ιδέα που μοιράζομαι, για κάθε στιγμή που ουσιαστικά κάνουμε διάλογο και όπως είναι φυσικό είναι απίθανο να συμφωνούμε πάντα.
Ξεκινώ με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Τitane της Zoυλιά Ντικουρνό. Το διαμέτρημα του Bενσάν Λιντόν που εισέρχεται στο δεύτερο μέρος μπορεί να κρίνει το μεγάλο βραβείο του σπουδαιότερου Φεστιβάλ του κόσμου; Αν η απάντηση είναι ναι, θα το δεχτώ. Χωρίς αυτόν η ταινία δε θα μπορούσε να σταθεί. Θέλει να ενοχλήσει και τα καταφέρνει, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό όταν μιλάμε για Τέχνη και μάλιστα για Κινηματογράφο. Ναι μία γυναίκα ξανά μετά το 1993 και την Τζέιν Κάρμπιον με τα "Μαθήματα Πιάνου". Η υπερβολή όμως θεωρώ πως σκοτώνει ... Μέτρον Άριστον. Ειδικά από τη στιγμή που στο διαγωνιστικό βρισκόταν το ποιητικό "Drive My Car" εκτιμώ πως ο Χρυσός Φοίνικας έπρεπε για τρίτη συνεχόμενη φορά κι όχι χρονιά να πάει στην Ασία.
Συνέχεια με τον "Εξόριστο" του Βισάρ Μορίνα. Περίμενα την ταινία αρκετό καιρό, καθώς πέρυσι δεν είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε κάθε μορφής "ρατσισμό", ώστε να γίνεται γνωστός ευρέως και να μην υπάρχουν θύματά του. Δε ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο κι αυτό θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις, άλλωστε αυτές με έφεραν μέχρι τη σκοτεινή αίθουσα με μεγάλη όρεξη. Το αποτέλεσμα όμως χωλαίνει. Στη διάρκεια (121΄), στην ένταση, στην απεικόνιση των χαρακτήρων. Ο Μισέλ Ματίσεβιτς σε ρόλο πρωταγωνιστή προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αλλά κι εδώ η αίσθησή μου είναι πως η ταινία ήταν κατώτερη των προσωπικών μου προσδοκιών για περισσότερους του ενός λόγους.
Η "Γυναίκα που Έφυγε" του Χονγκ Σανγκ-σου ήταν η τρίτη στάση που δεν κατάφερε να με "μεθύσει" με τις σειρήνες της. Θεώρησα κουραστικό αυτό το κλειστό περιβάλλον. Εγκλωβίστηκα, αλλά δεν πείστηκα εν τέλει. Οι συνεχείς διάλογοι σε μία γλώσσα στην οποία δεν είμαστε εξοικειωμένοι ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας. Μία προσπάθεια εξιλέωσης και εξαγνισμού των αμαρτιών που κέρδισε Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Βερολίνο το 2020, ωστόσο η εντύπωση που έμεινε είναι πως παρακολούθησα ένα στείρο, άνευρο θέαμα και πραγματικά για 80΄δεν είχα διέξοδο. Για καλή μου τύχη το παρακολούθησα μαζί με το "A La Carte" των Tαξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα με τους Χρήστο Στέργιογλου και Αντώνη Μποσκοϊτή.
Τελευταία αναφορά μου σε αυτό το μίνι αφιέρωμα, ο "Αμνός" του Βάλντιμαρ Γιοχάνσον από την Ισλανδία. Τα εισιτήρια και η αποδοχή που γνώρισε στην Αμερική δε με ξεγελούν. Θεωρώ πως το μέσο για την μετάδοση του μηνύματος έχει τρωτά σημεία. Αγγίζει ευαίσθητες χορδές της βιο-ηθικής. Δημιουργείται ένα οξύμωρο σχήμα που διαρκεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Ναι η Φύση τιμωρεί, ναι η κλιματική αλλαγή είναι μείζον θέμα και η καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης αναγκαία, όμως δεν αρκούν όπως γράψαμε και παραπάνω οι καλές προθέσεις.
Σε λίγες ημέρες έρχεται ένα μεγάλο αφιέρωμα με 20+1 ταινίες που σημάδεψαν το 2021. Μη το χάσετε. Μείνετε συντονισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου