Η Κυνηγός με τον Αετό

O Ότο Μπέλ έχει γράψει τη δική του ιστορία στα ντοκιμαντέρ. Έχει ξεπεράσει τις 15 ταινίες κι όλες σε απομακρυσμένες περιοχές. Αυτή τη φορά επιλέγει το μακρινό Καζακστάν, ώστε να αναδείξει την ιστορία της 12χρονης, Αισολπάν, της πρώτης γυναίκας κυνηγού, με αετό. Πρόκειται για μία παράδοση, που μεταφέρεται από τον πατέρα στον υιό. Αφηγήτρια, η Daisy Ridley, που ο περισσότερος κόσμος, την έμαθε ως πρωταγωνίστρια του Star Wars-H δύναμη ξυπνάει.

Όρη Αλτάι, ένα μικρό κορίτσι αποφασίζει, πως μπορεί να πετύχει τα πάντα. Η δύναμη του ανθρώπου είναι ικανή να την επιβεβαιώσει. Η στήριξη κι η εμπιστοσύνη της οικογένειας (πατέρας-παππούς-μητέρα) απόλυτη. Αυτή η θετική προδιάθεση, διευκολύνει το δύσκολο εγχείρημα, που αναλαμβάνει. Θα κινδυνέψει, θα μοχθήσει, θα εκπαιδευτεί, θα κερδίσει το πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ του Χρυσού Αετού, αλλά η ώρα της αλήθειας και παράλληλα της δικαίωσης είναι στο αληθινό κυνήγι, υπομένοντας όλες τις κακουχίες.

Δεν σας κρύβω, ότι από το Καζακστάν γνώριζα την Αστάνα. Μία πόλη, που έχει χτιστεί για λίγους στα πρότυπα της Νέας Υόρκης. Εδώ βλέπουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Μία μαγευτική φύση, απουσία κάθε μορφής τεχνολογίας (Δυτικός Κόσμος) κι ανθρώπους να τολμούν, να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, με βάση τις σχέσεις τους και την αλληλοβοήθεια. Έχοντας συγχρόνως, προοδευτικές αντιλήψεις, περί ισότητας των δύο φίλων, στέλνοντας μ΄αυτόν τον τρόπο, ένα οικουμενικό μήνυμα.

Πρόκειται για ένα φιλμ, με βαθείς συμβολισμούς. Η σχέση κυνηγού-αετού, δείχνει τη αντίστοιχη του ανθρώπου με τη φύση. Επιβάλλεται να τη σέβεται, ώστε αυτή να του αποδίδει τα προς το ζην, σε μία σχέση έμμεσης ανταποδοτικότητας. Γι΄αυτό κι  ο αετός, εφτά χρόνια μετά, ελευθερώνεται, ώστε να ζήσει ελεύθερος. Με σεβασμό στην παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα, που περνούν με ευλάβεια από γενιά σε γενιά.

Η ίδια η πρωταγωνίστρια τονίζει, εθίστηκα από την πρώτη στιγμή, την πρώτη φορά που κυνήγησα με τον αετό μου, εκείνο το πρωί είχα πολύ άγχος, ο μπαμπάς μου με ενθάρρυνε και μου έλεγε συνέχεια: «Αϊσολπάν, μπορείς να το κάνεις. Όλα θα πάνε καλά». Αργότερα, επισκέφθηκα διαφορετικές χώρες με ξεχωριστές κουλτούρες και πολιτισμούς, γνώρισα νέους φίλους, νέους ανθρώπους. Θέλω να γίνω γιατρός κι όχι ηθοποιός. Η μαμά μου έχει καρδιακά προβλήματα και θέλω να τη φροντίσω. Και κλείνει με το δικό της μήνυμα προς τα κορίτσια όλου του κόσμου, " Mην εγκαταλείπετε ποτέ τους στόχους σας. Προσπαθήστε σκληρά και μη τα παρατάτε. Να είστε δυνατές, ακριβώς όπως και οι θηλυκοί αετοί "

Ξεχωριστή μνεία κάνω στην απεικόνιση της φύσης. Μία άγρια ομορφιά. Λίγο καιρό μετά τα Δάση της Σιβηρίας, μεταφερόμαστε στην στέπα της Μογγολίας, με το χιόνι και τα βουνά να κυριαρχούν. Είναι σαγηνευτικό, σαν να σε καλεί, να αψηφήσεις τον κίνδυνο και να νικήσεις τον φόβο. Κι η χρονική διάρκεια του έργου ιδανική. Δεν προλαβαίνει να σε κουράσει, στιγμή να βαρεθείς. Σε ταξιδεύει νοερά.

Παρ΄ότι το φινάλε μοιάζει αναμενόμενο, ένιωσα ως θεατής δέος. Ταυτίστηκα με την ηρωίδα και τον αγώνα της, να καταφέρει βήμα βήμα τον στόχο της, παρά την αμφισβήτηση του περίγυρου, μίας ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Μας αφήνει ένα αισιόδοξο μήνυμα, που το ενισχύει το τραγούδι της Sia (You can do anything) στο φινάλε. Ο τολμών νικά.