Πλήρης αποπροσανατολισμός

Θεσσαλονίκη, Μάιος 2017, Ελλάδα, Μάιος 2017, πού πάμε; Μία κραυγή, συγχρόνως, απόγνωσης για το τώρα κι αγωνίας για το αύριο. Λέγεται ότι, ελπίδα κάθε τόπου είναι οι νέοι, που κατ΄έναν μαγικό τρόπο εδώ έχουν εγκλωβιστεί κάπου μεταξύ των οθονών (εικονική πραγματικότητα) και των καφετεριών κι αδυνατούν να ζήσουν και να ονειρευτούν. Μοναδική διέξοδος, για όσους συνειδητοποιημένους,  μοιάζει το τέλος των σπουδών κι ο δρόμος της φυγής, της μετανάστευσης, στο εξωτερικό, ώστε να πάρουμε, όσα μας αξίζουν.

Σημασία έχει όμως τι κάνεις, όσο είσαι εδώ; Παρατηρώ καθημερινά, πρόσωπα, συμπεριφορές, καταστάσεις, ο φόβος ελλοχεύει, στοιχειώνει ανθρώπους κάθε ηλικίας. Τα Μέσα τρομοκρατούν, προβάλλοντας εικόνες χειρότερες απ΄αυτές που βιώνουμε, ώστε να επαναπαυτούμε στα λίγα. Κανείς δεν τολμά να αποτινάξει τον ζυγό κι όσοι ακόμα το προσπαθούν, χαρακτηρίζονται ρομαντικοί, γραφικοί, βλάκες. Αν εμείς οι ίδιοι δεν νοιαστούμε για το μέλλον, το δικό μας, των παιδιών μας και του τόπου μας, τότε ποιος;

Η Ελλάδα νομοτελειακά εξελίσσεται σε μία Βαλκανική χώρα μεγάλων αντιθέσεων, που μόλις βγει από την τεχνητή κρίση, που στραγγαλίζει καθημερινά τον κόσμο, θα είναι ακόμα ένα σύνολο ανθρώπων των άκρων. Με φτηνό εργατικό δυναμικό, πολυεθνικές, συμφέροντα, πλειοψηφία που θα φυτοζωεί κι ελάχιστους πλούσιους, που θα τα έχουν καλά με τους δυνατούς ανά τον κόσμο. Ο καπιταλισμός θέλει την πλατιά μάζα σ΄αυτήν την κατάσταση, να μην έχει χώρο και χρόνο για μόρφωση κι απαιτήσεις, να σκέφτεται μονάχα πως θα επιβιώσει, να ξημερώσει κι αύριο, ως εκεί ...

Το ' καλό παράδειγμα " λοιπόν της αντίστασης δεν θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, στην Ευρώπη "μας". Όταν κάποιες χώρες στην κεντρική Αμερική και την Αφρική το επιχείρησαν, σεβόμενες τα στοιχειώδη, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους, είχαμε εκατόμβες θυμάτων. Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε κι εδώ έμμεσα ή ακόμα κι άμεσα, καθώς το σύστημα είναι δομημένο έτσι, ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων κι όχι της ανθρωπότητας. Δεν ήμασταν έτοιμοι για τη δική μας επανάσταση. Πόσο βάρος έχει πέσει άραγε σε αυτήν τη λέξη, αλλά και σ΄αυτή τη γενιά, που πρέπει να βγει αλώβητη;

Αν διαβάσεις, αν το ψάξεις, μάθεις την ιστορία και συσχετίσεις τα γεγονότα, θεωρείς όλα τα παραπάνω δεδομένα. Σε πιάνει απογοήτευση, έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο τινά, να αντιμετωπίσεις τα πάντα κυνικά ή να συνεχίσεις, να βελτιωθείς να ανελιχθείς, να βρεις τη δύναμη και να επιφέρεις ουσιαστικές αλλαγές στον κόσμο Κάτι το οποίο φυσικά είναι τρομερά δύσκολο κι ακούγεται τόσο μακρινό.

Δεν φτάνει να φωνάζουμε, να διαδηλώνουμε. Πλέον κανείς δεν θα μας ακούσει. Η απογοήτευση κι η ανάγκη εκτόνωσης στρέφει τους ανθρώπους να σφάζονται στα γήπεδα, κάνοντας μία γιορτή τραγωδία, στους δρόμους, στις φοιτητικές εκλογές, σε κάθε ευκαιρία, με κάθε αφορμή. Η αποκτήνωση σε όλο της το μεγαλείο, την ώρα που οι πολιτικοί έρχονται σε ρήξη με τους επιχειρηματίες σε μία χρεοκοπημένη απ΄όλες της απόψεις χώρα και γενικότερα επικρατεί μία χαοτική κατάσταση, που για να την αντιληφθείς, πρέπει να σηκωθείς ψηλά και να δεις τα πράγματα από απόσταση. Αυτό είναι πόλεμος.

Κι επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα, πού πάμε, πού βαδίζουμε; Έχουν καταφέρει τον βασικό τους στόχο. Προβατοποίηση του λαού, εύκολα διαχειρίσιμη μάζα, αποβλακωμένη να παρακολουθεί riality κι επαναλήψεις σίριαλ στους καναπέδες. Είναι αυτή η Ελλάδα, η ένδοξη χώρα που μας άφησαν παρακαταθήκη, που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας, είναι αυτή η χώρα πού ονειρεύεστε για τα παιδιά μας; Κι αν όχι μπορούμε να κάνουμε κάτι δραστικό ή τα πάντα έσβησαν κι έμεινε μία σιωπή να καλύψει τα ερείπια;