H Μάρεν Άντε, στα σαράντα της χρόνια, είναι το νέο σκηνοθετικό φαινόμενο της Ευρώπης. Από το 2005 και το " The Forest For The Trees ", στο 2009 και την Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο, " Alle Andersen " και τώρα πιο ώριμη από ποτέ, παρά το νεαρό της ηλικίας της στο " Τοni Erdmann ", που βραβεύτηκε στις Κάννες από τους Κριτικούς, είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Γερμανίας, για το Oscar Ξενόγλωσσης ταινίας και διεκδικεί το Bραβείο LUX του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου. Πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικό φιλμ, που έχει ως στόχο αφενός να καταδείξει την αλλοτρίωση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στον βωμό των συμφερόντων και της αδυσώπητης καθημερινότητας κι αφετέρου τον αγώνα του γονιού για να δει το παιδί του, όπως ονειρεύεται.
O εκκεντρικός Γουίνφρεντ, δάσκαλος πιάνου, αρέσκεται να σκαρώνει φάρσες. Μοιάζει ένας αιώνιος έφηβος. Αφού έχει χάσει και τον τελευταίο του μαθητή κι ο αγαπημένος του σκύλος απεβίωσε, αποφασίζει ένα ταξίδι στο Βουκουρέστι. Εκεί εργάζεται η κόρη του. Μία ψυχρή εργασιομανής-τελειομανής βορειοευρωπαία, επιτυχημένη στην καριέρα της, μα δυστυχώς όχι ευτυχισμένη στη ζωή της. Υπάρχει άραγε χειρότερο πράγμα για έναν πατέρα, από το να βλέπει το παιδί του δυστυχισμένο; Αναζητά ένα προσωπείο για να μείνει κοντά της κι υιοθετεί το ... Τόνι Έρντμαν.
Ενορχηστρωμένο μαεστρικά, μέσα από αντιφάσεις και συγκρούσεις, που προκύπτουν από την προβληματική συμβίωση δύο γενεών, δύο διαφορετικών κόσμων, οδηγούμαστε στην " ενηλικίωση " των δύο πρωταγωνιστών και στην απελευθέρωσή τους απ΄ότι τους κρατά δέσμιους. Σε έναν άδειο από συναισθήματα κόσμο, πατέρας και κόρη, παρά τις διαφορές τους, κατάφεραν να ξαναγνωριστούν. Η αγάπη νίκησε την μελαγχολία και την κατάθλιψη.
Η ίδια η σκηνοθέτης και σεναριογράφος υποστηρίζει ότι, ο ακραίος τρόπος που ζούσε ο Αμερικανός ηθοποιός, Άντι Κάουφμαν κι υποδυόταν τους ρόλους του, την ενέπνευσε πολύ. Επίσης, η οικογένειά της, όπου γίνονται μεγάλες πλάκες. " Ο πατέρας μου έχει σχετικά καλή αίσθηση του χιούμορ. Μία μέρα του χάρισα αντικείμενα για να κάνει πλάκες, όπως ψεύτικα δόντια, που τα χρησιμοποιούσε τακτικά ".
Μέσα σε τρεις περίπου ώρες, αντιλαμβανόμαστε, ότι η Ρουμανία είναι μία χώρα των άκρων, όπως κι η σημερινή Ελλάδα. Η μεσαία τάξη τείνει να εξαφανιστεί, ελέω της οικονομικής κρίσης. Υπάρχουν τα μεγαλύτερα εμπορικά των Βαλκανίων εκεί, αλλά κανείς ντόπιος δεν έχει τη δυνατότητα να ψωνίσει, αναφέρεται χαρακτηριστικά. Σε συνδυασμό με όσα είδαμε και στην " Αποφοίτηση ", κατανοούμε εύκολα, πως το φαινόμενο είναι οικουμενικό. Τα παιδιά όμως ακόμα παίζουν στον δρόμο. Κι αυτό από μόνο του συνιστά ελπίδα.
Με απρόβλεπτη πλοκή και μοναδικό σημείο που ίσως χωλαίνει τη χρονική διάρκεια, είναι ένα από τα καλύτερα έργα της χρονιάς. Με πολλαπλά νοήματα, προσεγμένο σε κάθε πτυχή (έκφανσή) του. Μία κινηματογραφική γροθιά στη σημερινή Ευρώπη, που μας θέλει άβουλους, δίχως αισθήσεις κι αισθήματα, όργανα μίας καλοδουλεμένης μηχανής, για τα συμφέροντα λίγων.
Η επιτυχία της ταινίας, που κάνει τον γύρο του κόσμου, έγκειται στη λεπτή χρήση του χιούμορ, που είναι κάτι ασυνήθιστο για γερμανική παραγωγή, καθώς κι οι ερμηνείες των Peter Simonichek και Sandra Ηuller, με αποκορύφωμα το " Greatest Love of All ", που σηματοδοτεί τη λύτρωση και την αλλαγή. H τέχνη, ο πολιτισμός, οι ιδέες και τα ιδανικά είναι πανανθρώπινα, δεν έχουν σύνορα. O σύγχρονος κόσμος χρειάζεται τέτοιες ταινίες να ευαισθητοποιηθεί, να ξυπνήσει από τον παρατεταμένο λήθαργο.
Μην χάνετε ποτέ το χιούμορ σας. Ασχολούμαστε με πράγματα επουσιώδη, αλλά η ζωή περνάει.. Αδράξτε κάθε στιγμή της, σαν να΄ναι η τελευταία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου