Η Υπηρέτρια

O Νοτιοκορεάτης, Παρκ Τσαν-Γουκ είναι ένα από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες παγκόσμια. Από το Οldboy (2003) μέχρι και σήμερα μεσολάβησαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια, στα οποία είχε κάποιες αποτυχημένες απόπειρες ("Δίψα", "Stoker") να αγγίξει την κορυφή, ωστόσο δεν το έβαλε κάτω, είναι ακόμα εδώ και με το " Handmaiden " επέστρεψε δυναμικά, μέσω Καννών, στην πρώτη γραμμή. Διασκευάζει το μυθιστόρημα " Fingersmith " της Oυαλής, Σάρα Γουότερς και μας μεταφέρει από την Βικτοριανή Αγγλία, στην υπό Ιαπωνική κατοχή, Κορέα του 1930. Ένα ταξίδι δύο και πλέον ωρών. Ένα μυστήριο, που διαρκεί ως το φινάλε.

H Χίντεκο είναι μία πανέμορφη Γιαπωνέζα, κληρονόμος, που ζει "φυλακισμένη" σε ένα ανάκτορο, μακριά από τα εγκόσμια από την παιδική ηλικία. Η μητέρα της έχει πεθάνει κι ο θείος της, ένας φετιχιστής (Κορεάτης) άντρας είναι μοναδικός συγγενής που έχει. Ξαφνικά στην εξίσωση της πλοκής μπαίνει η Σούκι, μια κορεάτισσα, που προσλαμβάνεται ως υπηρέτρια. Στην πραγματικότητα όμως είναι πιόνι ενός σχεδίου, μίας αποστολής ζωής για την ίδια. Το εκπονεί ο "Κόμης" και πέφτει ο ίδιος στην παγίδα του. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, ο θεατής συνεχώς αιφνιδιάζεται κι είναι σε μία διαρκή εγρήγορση. Θα επικρατήσει ο δόλος ή τα ιδανικά;

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τονίζει, πως η Κορέα είναι πιο συντηρητική από την Ευρώπη. Το κοινό νιώθει άβολα με την ομοφυλοφιλία. Το ίδιο κι οι παραγωγοί ή οι διανομείς. Νιώθουν πιο άβολα, ακόμα κι από το να βλέπουν σκηνές σκληρής βίας. Εγώ βρήκα το θέμα τρομερά ενδιαφέρον. Δεν ήθελα να κάνω μία πανέμορφη ταινία, αλλά να αποδώσω με ακρίβεια τους ήρωες και τα συναισθήματά τους. Αγάπη είναι για μένα να παραδίνεσαι στα συναισθήματά σου και να τ΄αφήνεις να σε καθοδηγούν απόλυτα, αντί να τα υπολογίζεις, να τα αναλύεις και να τα αξιολογείς. Αυτή την έκρηξη αλήθειας βιώνουν η Χιντέκο κι η Σούκι.

Χωρισμένο σε τρία μέρη, που ισοδυναμούν με τις αντίστοιχες οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών, σε μπερδεύει, ξυπνάει την κριτική σου σκέψη, συμμετέχεις ενεργά κι αναζητάς το είναι που κρύβεται πίσω από το φαίνεσθαι μέσα από απροσδόκητες τροπές, μέχρι την τελική λύτρωση και την νίκη της αληθινής αγάπης. O πόνος είναι ένδυμα κι ο δρόμος γεμάτος εμπόδια, με καινούρια "παπούτσια" όμως τα παλιά μονοπάτια μοιάζουν νέα.

Οι λεσβιακοί έρωτες κι οι διαρκείς ανατροπές δεσπόζουν στα έργα της Γουότερς, ο Τσαν-Γουκ το μεταφέρει ιδανικά στην μεγάλη οθόνη. Χωρίς να είναι προκλητικός, εντάσσοντάς το στο σώμα του φιλμ, ως φυσικό επόμενο κι αναπόσπαστο κομμάτι του. Ριψοκίνδυνες ιδέες, σε μία δύσκολη εποχή, που έχουν πολυδιάστατη ερμηνεία από το κοινό. Η δύναμη του έρωτα όμως είναι πάνω από τα υλικά αγαθά κι από κάθε λογής σχέδιο. Ένας απρόσμενο πάθος ανατρέπει τις ισορροπίες. " Ο σωτήρας που ήρθε να μου σώσει τη ζωή ".

Το βραβείο Vulcain, στο Διαγωνιστικό των Καννών, ήταν το επιστέγασμα της εξαιρετικής προσπάθειας. O καλλιτεχνικός διευθυντής και πιστός συνεργάτης του Γουκ όλα αυτά τα χρόνια, Ryo-Seong-hie δημιούργησε. Η εικόνα φανταστική, η φωτογραφία (Jo Yeong-wook) βγαλμένη από παραμύθι. Η μουσική το κερασάκι στην τούρτα.

Μπορεί το flashback να αφήνει μία αίσθηση κορεσμού, δεν είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα. Κάθε φορά η ιστορία είναι και λίγο διαφορετική. Η λεπτή ειρωνεία είναι το κλειδί της επιτυχίας. Ο θεατής τίθεται σε ρόλο πρωταγωνιστή, γι΄αυτό κι η ταινία είναι αληθινά από τις καλύτερες της χρονιάς. Το ηδονοβλεπτικό παιχνίδι, ξεπερνά τα όρια της σάρκας. Η τρυφερότητα είναι ικανή να ερεθίσει, όχι μόνο τις αισθήσεις, αλλά και το μυαλό. Κι όπως λέει κι ο μαέστρος της επιτυχίας, " Κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο ".