Ο Μάο κυριαρχεί. Η περίοδος της Πολιτιστικής Επανάστασης, όπως ονομάστηκε, στέλνει τον Λου, έναν αντιφρονούντα καθηγητή, εξόριστο. Η σύζυγός του, μένει μόνη, με την νεογέννητη κόρη τους. Αφοσιωμένοι στο Κόμμα, τα χρόνια περνούν, μέχρι που η απόδραση του πρωταγωνιστή θα δώσει νέα τροπή στην καθημερινότητά του. Οι δεσμοί αγάπης, ποτέ δεν έπαψαν να υφίστανται. Η Νταντάν εκβιάζεται και προδίδει τον πατέρα της. Συλλαμβάνεται εκ νέου. Φτάνει η ώρα της παλιννόστησης. Συγκίνηση από την μία, σοκ από την άλλη. Η μητέρα πάσχει από ψυχογενή αμνησία. Καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να θυμηθεί. Θα τα καταφέρει όμως;
Mέσα από ένα ανθρώπινο τρίγωνο, φτάνουμε από την προδοσία στη λύτρωση, που ισοδυναμεί με το μεγαλείο της συγχώρεσης. Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, η οικογένεια έμμεσα ξανασμίγει. Ένα καθεστώς, είτε αυτό είναι ολοκληρωτικό, είτε κομμουνιστικό, διαλύει μία οικογένεια. Παρ΄όλα αυτά βρίσκει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της. Η αγάπη νικάει. Οι προσπάθειες να θυμηθεί τις αναμνήσεις του παρελθόντος είναι απέλπιδες. Δυστυχώς, όμως, υμητό αποτέλεσμα δεν έρχεται.
Όλα αυτά φαντάζουν τόσο μακρινά στην σημερινή Κίνα του καπιταλισμού. Η μάστιγα της εποχής έχει εξαπλωθεί κι εκεί και τα συμφέροντα συρρικνώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Πλέον, δεν υπάρχει χρόνος, δύναμη και διάθεση για ρομαντισμό κι αυτό είναι ένα λυπηρό παγκόσμιο φαινόμενο. To είδαμε πέρυσι και στο " Σπουργίτι Χούλιγκαν " της Νανφού Γουάνγκ.
Τα χρόνια περνούν. Γερνάνε μαζί, συνοδοιπόροι στη ζωή, αλλά ο πόνος του Λου αγιάτρευτος. Ένα παρ΄όλίγον μελόδραμα, με ένα unhappy end που αυτή η ανατροπή το κάνει να ξεχωρίσει. Παρ' ότι προ διετίας φιλμ, άκρως επίκαιρο. Πέρα από τα όρια της Ασίας. Συγκινεί, ευαισθητοποιεί κι αφήνει την εντύπωση, πως ακόμα υπάρχει ελπίδα, σε τούτο εδώ τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου