Ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών επιστρέφει στην Ελλάδα
Ο Ρούμπεν Έστλουντ κατάφερε να μπει στη βραχεία λίστα των σκηνοθετών που έχουν κερδίσει δύο φορές το κορυφαίο Βραβείο του σπουδαιότερου Φεστιβάλ κινηματογράφου της Ευρώπης. Μετά το "Τετράγωνο", ο σκηνοθέτης πιάνει το νήμα ουσιαστικά από εκεί που το άφησε κι αυτή τη φορά δημιουργεί ένα "Τρίγωνο", αυτό της Θλίψης. Χωρισμένο ουσιαστικά σε τρία διακριτά μέρη ξεκινάει από "νόσους" που μαστίζουν την εποχή μας (εμφάνιση, καταναλωτική μανία, αναγνώριση στα social) και προχωράει αργά και στιβαρά, ώστε να καταθέσει το δικό του κοινωνικό σχόλιο.
Γιάγια και Καρλ ακολουθούν αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Η νεαρή influencer αυξάνει συνεχώς τους ακολούθους της, την απήχησή της και τους λογαριασμούς της. Πλάι της ένα μοντέλο που φθίνει στον χρόνο και περνάει μία εσωτερική υπαρξιακή κρίση. Από την πρώτη σκηνή διακρίνουμε μία έμμεση προοικονομία με την αναφορά (Triangle of Sadness). Γρήγορα το σκηνικό μεταφέρεται σε μία πολυτελή θαλαμηγό (είναι η ανακαινισμένη "Christina O" του Ωνάση). Εκεί το ζευγάρι θα έρθει σε επαφή με κροίσους από ολόκληρο τον κόσμο. Αφού ο δημιουργός μας τους συστήσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, έρχεται η στιγμή της αντίστροφης μέτρησης και την απομυθοποίησής τους.
Την ημέρα του "δείπνου του Καπετάνιου" τίποτα δε θα πάει βάσει προγράμματος. Η κακοκαιρία θα φέρει αλλεπάλληλα σοκ και οι επιβάτες θα έρθουν αντιμέτωποι με τον χειρότερό τους εαυτό. Με ένα ντελίριο εικόνων ο Έστλουντ απογυμνώνει σταδιακά τους "ήρωές" του. Το πλήγμα στην εικόνα τους μεγάλο, ακολουθεί μία διαδρομή που θα οδηγήσει σε μία διττή έκρηξη, κυριολεκτική και μεταφορική κι αντίστοιχα στο ναυάγιο που την ακολουθεί. Ξαφνικά από τα ανοιχτά του Πελάγους βρισκόμαστε στην ακτή της Χιλιαδούς (γυρίσματα και πανελλήνια πρεμιέρα πριν λίγες ημέρες) στην Εύβοια. Οι ισορροπίες ανατρέπονται. Η κρίση των πάντων ξεκινάει από μηδενική αφετηρία κι ο πιο δυνατός είναι πια αυτός που έχει την ικανότητα να επιβιώσει.
Δημιουργείται ένα έργο με σαφές ταξικό πρόσημο. Με όπλο τη λεπτή ειρωνεία στηλιτεύεται η ματαιοδοξία των πλουσίων, που νιώθουν ότι αυτός ο κόσμος τους ανήκει. Η ταινία αγγίζει το σήμερα. Ένας Έλληνας, μέλος του πληρώματος, αναφωνεί στο κατάστρωμα πως αυτός κι οι συνεργάτες του υπηρετούν το κεφάλαιο. Γίνονται αναφορές στην οικονομική και την επισιτιστική κρίση πριν αρχίσει ο πόλεμος. Η διορατική ματιά του σκηνοθέτη συνδέει το παρών της αφήγησης (καλοκαίρι 2021) με το δικό μας παρόν. Ο μόνος τρόπος να αλλάξει η ιεραρχία σε παγκόσμια κλίμακα είναι μία ανατροπή.
Eρμηνευτικά ξεχωρίζει ο ανασφαλής Χάρις Ντίκινσον και δίπλα του η Νοτιοαφρικανή Σάρλμπι Ντιν, που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή. Μυθικές είναι επίσης οι στιχομυθίες του μαρξιστή Αμερικανού καπετάνιου και του Ρώσου ολιγάρχη, ακραίου καπιταλιστή. Παρ΄όλα αυτά όλοι τους μπορούν να κοιμούνται με καθαρή τη συνείδησή τους και να πίνουν στην ΑΓΑΠΗ. Η ζωή τους συνεχίζεται κι ελάχιστα τους ενδιαφέρει τι συμβαίνει έξω από το σύννεφο, στο οποίο ζουν μακριά από τις ανάγκες και τους προβληματισμούς της πλειοψηφίας.
Εκμετάλλευση κάθε κρίσης σαν ευκαιρία. "Τα χρήματα δεν πρέπει να κάθονται". Ένα σύστημα που στην πραγματικότητά δεν έχει στο κέντρο τους ανθρώπους, αλλά τα χρήματα. Μετά το "Play", την "Ανωτέρα Βία", το "Τετράγωνο", ο Έστλουντ έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Μας ταξιδεύει στον δικό του κόσμο και βάζει στόχο να μας κάνει κομμάτι του. Μάλιστα κάνει ένα βήμα παραπέρα και προσπαθεί να ανοίξει έναν άτυπο διάλογο μαζί μας. Ένα σινεμά δυνατό, απροσδόκητο και σε κάποια σημεία του τρελό.
πρώτο δημοσίευση TheOpinion
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου