Μία μουσικοπολεμική παράσταση με την υπογραφή των Γιάννη Οικονομίδη και Γιάννη Νιάρρου
Το Σπιρτόκουτο αποτελεί μία ταινία που ειδικά κάθε καλοκαίρι έρχεται στο μυαλό όσων την έχουν παρακολουθήσει. Αυτή τη φορά ο έμπειρος σκηνοθέτης βάζει ακόμα ένα στοίχημα με τον εαυτό του και το κοινό. Δημιουργεί ένα θέαμα που θα προκαλέσει έκρηξη των αισθήσεων. Λίγο νωρίτερα ο κόσμος θα έχει την ευκαιρία να θυμηθεί την αυθεντική εκδοχή, καθώς από την Πέμπτη 8 του Σεπτέμβρη θα προβάλλεται στο Τριανόν σε μία επετειακή επανέκδοση, είκοσι χρόνια μετά την πρεμιέρα της.
Λίγα λόγια για το περιεχόμενο
Πρόκειται για ένα κλειστοφοβικό θρίλερ χαρακτήρων της μικροαστικής τάξης με εκκωφαντική ένταση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Στον Κορυδαλλό ζει ο Δημήτρης με την οικογένειά του. Παλεύει να τα φέρει βόλτα. Είναι έτοιμος να κάνει ένα νέο άνοιγμα, μία νέα αρχή με τον κουνιάδο του Γιώργο που μοιάζει ακόμα επιφυλακτικός. Ο Ερρίκος Λίτσης ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα που αδυνατεί να σωπάσει. Mία χειμαρρώδης ερμηνεία. Μέρα με την μέρα βλέπει το σπίτι του να καταρρέει κυριολεκτικά, αλλά κυρίως μεταφορικά. Είναι η ηθική κρίση που δε ξεκίνησε το 2009 μαζί με την οικονομική ύφεση, αλλά έχει βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80'. Ήταν τότε ήδη 30 ετών κι είχε την ορμή μίας έφηβης που ενέπνευσε το σινεμά του Οικονομίδη.
Η μυθική ατάκα "τι θα γίνει με τη Λίντα Βαγγέλη";
Νευρικός κλονισμός. Βρωμιά, βρωμιά και δυσωδία. Οι σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών ακροβατούν σε λεπτές γραμμές. Μία πλήρης αποσύνθεση της κοινωνίας. Κι εκεί η Λίντα κι ο ... Βαγγέλης και μία μυθική σκηνή που έγινε μπλουζάκι, σύνθημα σε τοίχους και λογοπαίγνιο. Ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί πλέον να πάρει αέρα, ασφυκτιά, πνίγεται. Μέσα στο πυρωμένο καλοκαίρι μοιάζει πλέον αποσβολωμένος στην πολυθρόνα του. Για ποιον να παλέψει, για ποιον να ονειρευτεί;
Τώρα με τους ίδιους πρωταγωνιστές και την καλλιτεχνική επιμέλεια του σκηνοθέτη το έργο χρωματίζεται μουσικά. Ο Γιάννης Νιάρρος βάζει τη σφραγίδα του κι ο κόσμος περιμένει με ανυπομονησία την πρεμιέρα στη Στέγη. Το κράμα αναμένεται εκρηκτικό. Κι οι δύο τους μιλούν για "πολεμικό" κλίμα. Το υβρεολόγιο αναμένεται και πάλι να κυριαρχήσει, ο κανιβαλισμός της πραγματικότητας σε μία κρίση που έχει βαθύνει και κλείνει έναν κύκλο πενήντα ετών.
Αρκετοί αναρωτιούνται τι είδους μουσική θα ταίριαζε με αυτήν την ταινία. Οι ενορχηστρωτές της παράστασης έχουν φροντίσει για όλα κι είναι αποφασισμένοι για μία ακόμα φορά να κερδίσουν το στοίχημα. Το Σπιρτόκουτο παρ΄ότι στην εποχή του δεν είχε την απήχηση που θα περίμενε ο δημιουργός του, στο πέρασμα του χρόνου καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των κινηματογραφόφιλων ως ένα έργο που σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή. Ήρθε η ώρα να μας ξανασυστηθεί σε μία νέα εκδοχή του κι εμείς να το αγκαλιάσουμε και πάλι.
πρώτη δημοσίευση TheOpinion
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου