Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την εργασία που αφορά "περιστασιακή απασχόληση" είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω χθες στα πλαίσια του 24ου Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης (Η σκηνοθέτης Σάνον Ουόλς μάλιστα βρέθηκε στην αίθουσα). Η απόδοση του τίτλου στα ελληνικά, "Η φάση ξεκίνησε" δε συνάδει στα δικά μου μάτια με το περιεχόμενο. Έχει μάλιστα αντίθετη σημασία, περισσότερο θετική παρά αρνητική. Εδώ μιλάμε για αυτό που ορίζεται ως "gig economy". Επομένως ίσως μπορούσαμε να πούμε, "μία νέα εποχή ξεκίνησε". Όπως μας λένε κι οι πρωταγωνιστές αυτή είναι μία νέα μορφή του καπιταλισμού. Ισχύει ...
Το 2017 οι "Μηχανές" του Ραχούλ Τζέιν έφευγαν από την πόλη μας με τον Χρυσό Αλέξανδρο. Ουσιαστικά η λογική δεν άλλαξε, απλά προεκτάθηκε. Η τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε προς όφελος των ισχυρών. Τώρα δεν υπάρχουν μόνο οι μισθοί πείνας για χειρωνακτική εργασία (βλέπε παντού made in India, Taiwan, China, Indonesia κ.α.), αλλά και για παροχή υπηρεσιών μέσα από ένα τεράστιο δίκτυο ηλεκτρονικών υπολογιστών και smartphones. Τα εργασιακά δικαιώματα πηγαίνουν περίπατο κι οι "freelancers" ζουν κάτω από συνεχή πίεση κι ένας άγχος που εκτός των άλλων τους κάνει λιγότερο παραγωγικούς στη δουλειά τους.
Δε ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα πριν λίγους μήνες έγινε μεγάλος αγώνας της κοινωνίας, ώστε η e-food να μην επιβάλλει ανάλογους όρους. Η συλλογική δράση ύψωσε ένα τείχος αλληλεγγύης, το θέμα πήρε τεράστια έκταση, σβήσαμε τους λογαριασμούς μας σε μία νύχτα κι ο "κολοσσός" κατάλαβε πως δεν έχει επιλογή από το να κάνει πίσω. Φοβήθηκε, δε σεβάστηκε τα παιδιά που διακινδυνεύουν κάθε ημέρα τη ζωής του στις μηχανές. Την περίοδο της πανδημίας νομοθετικά άλλαξαν πολλά πράγματα προς όφελος των "δυνατών" της σκακιέρας, κανείς όμως στο παιχνίδι δεν πρέπει να μείνει μόνος.
Σαν Φρανσίσκο των άκρων. Φτώχεια κι αστεγία. "Συμβιβάστηκα"... Σε αυτό ακριβώς ποντάρουν. Και μετά η συνεχής απειλή της "απενεργοποίησης" που ισοδυναμεί με απόλυση. Απόλυτα αναλώσιμες μονάδες. Τι ποιότητα ζωής μπορεί να έχει άνθρωπος που βιώνει αυτές τις συνθήκες; Κίνδυνοι, ψυχαναγκασμός. "Ο αλγόριθμός είναι απάνθρωπος". Από την τυραννία του αφεντικού σε αυτή του αλγορίθμου. Η "επιδότηση του lifestyle των μιλένιαλς". H απόλυτη επικράτηση του καταναλωτισμού μέσα από μία εικόνα "νεκροταφείου ποδηλάτων".
Τα συνδικάτα αποδυναμώθηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Όταν γίνεται προσπάθεια να συσταθούν ξανά εσωτερικές έριδες με εξωτερικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες. Κεκτημένα ετών χάθηκαν. Αν τώρα δεν κάνουμε κάτι, τα επόμενα χρόνια ο "μεσαίωνας θα μοιάζει με παράδεισο". Οι πρωταγωνιστές αγωνίζονται και καλούν σε συμπόρευση σε παγκόσμια κλίμακα. Προσπαθούν, δεν το βάζουν κάτω και αναρωτιούνται ποιο μπορεί να είναι το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα τους εξασφαλίσει τα αναγκαία και την αξιοπρέπειά τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου