Το 2018 ήταν το "Πατέρες και Γιοι" του Ταλάλ Ντερκί που μας είχε ταράξει στη Θεσσαλονίκη. Φέτος τη σκυτάλη παίρνει το "Imad΄s Childhood" του Ζαχαβί Σαντζάβι. Εκεί ταξιδέψαμε στα ενδότερα μίας οικογένειας "Τζιχανιστών", εδώ βλέπουμε τον αντίκτυπο που έχει η επίδρασή τους σε ένα νεαρό αγόρι μόλις τεσσάρων ετών που πέρασε δύο χρόνια μαζί τους εξαιτίας της αιχμαλωσίας της μητέρας του, Γκαμζάλα. Πρόκειται για μία οικογένεια Γιαζίντι. Οι πρωταγωνιστές μόλις έχουν απελευθερωθεί κι επιστρέφουν στο ιρακινό Κουρδιστάν.
Οι μνήμες είναι αδύνατο να σβήσουν. Ένα αγόρι σε νηπιακή ηλικία απόλυτα εξοικειωμένο με κάθε μορφής βία. Απέναντι τόσο σε ανθρώπους όσο και σε ζώα. Η μητέρα του "σακατεμένη" από όλες τις απόψεις. Πουλήθηκε μεταξύ ομάδων για πάνω από δέκα φορές. Έχει υποστεί κάθε μορφής βιασμό. Η βοήθεια ενός κοινωνικού λειτουργού κι ενός ψυχολόγου είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη και για τους δύο. Η οικογένεια βαριά και βαθιά τραυματισμένη. "Οι άντρες εκτελούνται και οι γυναίκες γίνονται σκλάβες του σεξ". Tόσο κυνική απεικόνιση της ζοφερής πραγματικότητας.
Στο κέντρο της αφήγησης τοποθετείται ο νεαρός Ιμάντ. Ένας ατίθασος νέος, που δεν μπορεί να κάτσει σε ησυχία. Η γιαγιά του προσπαθεί να του εμφυσήσει τις σωστές αξίες. Στο σχολείο αποτελεί το "κακό" παράδειγμα. Αντικοινωνικός, επιθετικός προς τους συμμαθητές του. Δεν το ορίζει όμως ο ίδιος. Η κάμερα παρατηρεί την καθημερινότητά του. Απευθύνεται σε μία κούκλα και με μίσος λέει: "θα τη σκοτώσω". Η απουσία του πατρικού προτύπου είναι εμφανής. Mάταια περιμένουν κάποιον να επιστρέψει. Ο πόλεμος δεν έχει ηθική και νόμους.
Ολόκληρα χωριά ξεκληρίζονται. Οι Γιαζίντι ζητούν να επικρατήσει το καλό. Εγκλήματα πολέμου. Ο πόνος ως μία επώδυνη αίσθηση που δε λέει να φύγει. Ο δυτικός κόσμος σιωπά ... Αυτή η αποσιώπηση οδηγεί στη λήθη. Είναι όμως ένα παιδί, είναι τόσα παιδιά που δεν τους αξίζει σε καμία περίπτωση όλο αυτό. Υπάρχει η παιδεία, ο πολιτισμός, η ζωή δίχως όπλα και πέτρες. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια το υποσυνείδητο του νεαρού να διαγράψει και να ξεκινήσει σαν "σκληρός δίσκος" που έκανε format από την αρχή.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η ακροβασία στα όρια μέχρι να κοπεί το σχοινί. Ομαδικοί τάφοι, ίσως είναι μίας μορφής λύτρωση να βρεις τον δικό σου άνθρωπο και να συνεχίσεις όσο δύσκολο κι αν είναι να πάψεις να προσμένεις σε ένα θαύμα. Η απειλή πάντα ελλοχεύει. Ο κίνδυνος είναι εδώ. Αυτό το παιδί θα κάνει τον αγώνα του, ωστόσο στο μέλλον εντελώς ξαφνικά μπορεί να βρεθεί και πάλι "φυλακισμένο" ή ακόμα και νεκρό. Ναι αυτή είναι η αλήθεια και αναρωτιέμαι: τι κόσμος είναι αυτός που μεγαλώνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου