Σπίτι από θραύσματα

 '

Εχοντας παρακολουθήσει τις περισσότερες ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θεωρώ ότι ο Σάιμονγκ Λέρενγκ Βίλμοντ μπορεί να επαναλάβει εκ νέου το θρίαμβο του 2018 (Χρυσός Αλέξανδρος τότε με το "Μακρινό Γαύγισμα των Σκύλων") αυτή τη φορά με το "Σπίτι από θραύσματα". Kέντρο του ενδιαφέροντος ένα ίδρυμα που φιλοξενεί παιδιά μέχρι οι κρατικές αρχές να αποφασίσουν για το μέλλον αυτών και των οικογένειών τους. Αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο που δυστυχώς δεν μπορεί να πάρει παράταση. Μόλις παρέλθει το διάστημα, ένα φεύγει κι ένα άλλο έρχεται στη θέση του.

Η πρώτη δυνατή εικόνα αφορά το λειτούργημα του παιδαγωγού που εργάζεται στη δομή. Η έντασή του να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο χορός ως μέτρο και τρόπος έκφρασης. Την ίδια ώρα στην άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής ένας γονιός που τις περισσότερες φορές είναι αλκοολικός. Πώς κατέληξε σε αυτό το σημείο; Ελπίζεις πρώτα να κερδίσει τη δική του μάχη και να καταφέρει να νοιαστεί για σένα στη συνέχεια. Συχνά δημιουργείται η αίσθηση του αδιεξόδου. Σε αυτό το σημείο έρχεται η μουσική και δένει την αφήγηση.

Ακούγονται σκληρές αλήθειες (από μικρό κι από τρελό ...). Τα βιώματα των πρωταγωνιστών δεν είναι συνηθισμένα για την ηλικία τους. Έχουν ήδη "υιοθετήσει" άτυπα το λάθος παράδειγμα και στην πορεία της ζωής τους είναι πολύ πιθανό να κυλήσουν κι αυτά, καθώς ήδη έχουν την προδιάθεση. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους πάντα θα είναι χαραγμένα τα ανεξίτηλα τραύματα. Οι ποικίλες εκφάνσεις της βίας που έζησαν. Τι κι αν εκκρεμεί η απόφαση του δικαστηρίου, η ψυχούλα τους ξέρει τι έχουν περάσει. Πώς μπορεί όλο αυτό να μπει σε ζυγαριά;

Όσον αφορά την άλλη πλευρά: Σε εννέα μήνες χάνεται η γονική μέριμνα. Θα αναζητηθεί ανάδοχη οικογένεια ή το μέλλον θα βρει τα παιδιά σε κάποιο ορφανοτροφείο. Έχουν όμως ήδη δεθεί, έχουν κοινωνικοποιηθεί, έχουν κάνει παρέες. Ξανά από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος κι ένας δεύτερος, αφού όλη αυτή η κατάσταση περνάει από γενιά σε γενιά για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω και δείχνουν σε πόσο ευάλωτους ενήλικες εξελίσσονται. Οι εικόνες της άγριας φύσης συμπληρώνουν το σκηνικό. Το ποτάμι ... που φέρνει στο μυαλό μου το ομότιτλο αντιπολεμικό έργο του Σαμαράκη.

Είναι όμως παιδιά, έχουν ανάγκη να παίξουν, έχουν ανάγκη να ονειρευτούν. Πρέπει να συμβεί αυτό. Δεν υπάρχει άλλο σενάριο, αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι. Αν σεβόμαστε το είδος μας και τον εαυτό μας. Αυτό φωνάζει ο σκηνοθέτης κι αφήνει για επίλογο το γεγονός πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ... Έτσι ακριβώς. Δεν είναι κοινότυπο, είναι το νόημα το έργου του. Κι όχι μόνο του συγκεκριμένου, ολόκληρου. Με την ευχή αυτός να είναι ο φετινός Χρυσός Αλέξανδρος ...