Ήταν αρχές Μάρτη του 2017. Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο "Πύργος" του Κιθ Μέιτλαντ περιέγραφε μία τρομοκρατική επίθεση σε εκπαιδευτικό ίδρυμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αυτό το ροτοσκοπικό animation ήρθε να συναντήσει στο μυαλό μου το "Αν συμβεί κάτι, σας αγαπώ" των Μichael Govier και Will McCormack που προβάλλεται στην πλατφόρμα του Netflix. Σε μόλις 12΄ αποδίδεται δεξιοτεχνικά ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Η διαχείριση της απώλειας. Μία ανηφόρα δίχως τέλος, ένας καθημερινός Γολγοθάς. Σκέψεις, τύψεις, τι κάναμε και κυρίως τι δεν κάναμε πριν το μοιραίο συμβάν.
Δύο άνθρωποι κάθονται σκυθρωποί στο τραπέζι. Μοιάζουν να είναι χαμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο θεατής εύλογα αναρωτιέται τι μπορεί να έχει συμβεί. Είναι απλά μία εικόνα της εποχή μας; Μία απρόσμενη συγκυρία πυροδοτεί μία μουσική έκρηξη. Διαδραματίζει ρόλο καταλύτη. Υπάρχει μία αθέατη πλευρά που οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν. Τους καλύπτει σαν σκιά. Καταφέρνουν να πλησιάσουν, την ώρα που οι διαδρομές τους έμοιαζαν παράλληλες. Ο φύλακας άγγελός τους, τους ακολουθεί και είναι αποφασισμένος να πετύχει τον στόχο του.
Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να βλέπεις τον καρπό ενός αληθινού έρωτα να μεγαλώνει και να χαμογελάει. Κάθε ημέρα έρχεσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκλήρωση, στο εξιδανικευμένο, στον "παράδεισο". Του δίνεις οξυγόνο και σου επιστρέφει ζωή. Με τη γέννηση ενός τέκνου η απόλυτη προτεραιότητα είναι αυτό. Η ασφάλεια κι η ευτυχία του. Tα πρόσωπα των γονέων λάμπουν κι όχι άδικα. Είναι περήφανοι για την εξέλιξη. Προσδοκούν επιτυχίες όσο περνούν τα χρόνια.
Ένα πρωί όμως είναι ικανό να αλλάξει ολόκληρη την ιστορία. Η κόρη ξέγνοιαστη αναχωρεί για το σχολείο. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το εύθυμο περπάτημά της. Εκεί μαθαίνει γράμματα, κοινωνικοποιείται, σφυρηλατεί τον χαρακτήρα της. Κανείς δε γνωρίζει τι μας ξημερώνει. Η ατυχία, αν θέλετε η κακιά στιγμή. Φωνές, το αίμα παγώνει, θόρυβος, ένας κρότος. Μετά βίας πληκτρολογεί στα τυφλά "Ιf anything happrens I love you". Από εκείνη τη στιγμή τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Δεν είναι δυνατόν. Πόνος, οδύνη, θλίψη, εσωτερικό παιχνίδι ευθυνών.
H Gilbert Films παρουσιάζει ένα εξαιρετικό έργο επίκαιρο με οικουμενικό χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι υποψήφιο για OSCAR στην κατηγορία μικρού μήκους animation. Ο ήλιος ανατέλλει κι αφήνει πίσω του τα σύννεφα. Η αισιοδοξία του ΜΑΖΙ (θα τα περάσουμε όλα). Δυστυχώς ο κανόνας είναι ότι οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές. Κλειδί να είναι να έχεις το κατάλληλο άτομο να μοιραστείς στιγμές κι εμπειρίες. Τότε η λύπη είναι μισή κι η χαρά διπλή. Αφιερώστε του τον χρόνο που του αναλογεί και δε θα το μετανιώσετε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου