Συμπληγάδες Γενεθλίων

 

Η "γνωριμία" μου με τον Δημήτρη Καταλειφό έγινε τον Δεκέμβρη του 2019 στην Αθήνα. Βρέθηκα στην πρωτεύουσα για επαγγελματικές υποχρεώσεις κι είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον "Θάνατο του Εμποράκου" του Άρθουρ Μίλερ σε σκηνοθεσία Γ.Σκεύα, στον οποίο πρωταγωνιστούσε. Η προσωπικότητά του μου κίνησε την περιέργεια και προσπάθησα να μάθω περισσότερα για τη διαδρομή του. Με τον καιρό φτάσαμε στις "Συμπληγάδες Γενεθλίων" την πρώτη του συγκινητική συγγραφική προσπάθεια που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Ένα έργο ζωής που γράφτηκε σε μεγάλο βαθμό στα περιθώρια του πρώτου αναγκαστικού εγκλεισμού.

Τις δύσκολες ώρες της μοναξιάς ως ένα είδος άμυνας επιλέγεις να μετουσιώσεις σε λέξεις τις σκέψεις σου. Ένα μολύβι κι ένα φύλλο χαρτί σαν καταφύγιο συναισθημάτων. 66 κείμενα, 66 στάσεις, κάτι σαν ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα, σαν ένα ταξίδι ζωής. Αποτέλεσμα της απαραίτητης ενδοσκόπησης λίγο πριν τα γενέθλιά του. Αντιμέτωπος με το είδωλό του και την αλήθεια σε έναν καθρέφτη. Πάντα με ταπεινότητα, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια όπως πορεύτηκε σε ολόκληρη του τη συνέχεια μακριά από αστικές εορτές και τεχνητές επιθυμίες . 

Η δύναμη του χρόνου δηλώνεται με τη γρήγορη μετάβαση από εποχή σε εποχή (χειμώνας-άνοιξη-καλοκαίρι-φθινόπωρο). Τα λευκά σπιτάκια στις Κυκλάδες, η ενηλικίωση, το πρώτο βιβλίο, το πάθος για το Θέατρο ("η ζωή κι ο θάνατος μέσα σε δύο ώρες"), το ενδιαφέρον για τα κοινά και πάντα η θάλασσα να έχει τον τελευταίο λόγο. Όλα όμως έχουν ημερομηνία λήξης. Η ματαιότητα των πάντων. Η αγάπη κι ο σεβασμός για την μάνα Φύση. Αυτή που μας γέννησε. Τα θέλω που θυσιάστηκαν στον βωμό των πρέπει. Λύπη ή λήθη; 

Tα όνειρα, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου, τα ανείπωτα. Δυσβάστακτο φορτίο. Ερωτηματικά κι άνω τελείες, προτάσεις που έμειναν στην μέση. "Ένα σάπιο βασίλειο κι εγώ απλός πολίτης". Μία κόκκινη ουτοπία που γίνεται φλόγα και τρεμοσβήνει. Ο φόβος της κατάληξης σε μία μάντρα ποιητών με ανταλλακτικά στα αζήτητα. Χαρά, λύπη κι η διαχείριση της απώλειας. Τα κοιμητήρια ως κήπος χαρμολύπης. Ολόκληρο το βιβλίο άλλωστε είναι αφιερωμένο στους Απόντες. Αυτοί πεθαίνουν μονάχα αν τους ξεχάσεις.

Κι εσύ την ίδια ώρα επιμένεις. Στον αγώνα. Θύμηση και μνήμη. Να πιάνεις, να αφήνεις, να γράφεις, να ζωγραφίζεις. Γιατί αυτό θα πει πως είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ ακόμα. Έτοιμος να αγαπήσεις, μα πιο πολύ να αγαπηθείς. Έτοιμος να μοιραστείς και να αφοσιωθείς σαν ο πιο πιστός σκύλος του κόσμου. Έτοιμος να μείνεις γυμνός όπως κάποτε στον ήλιο. Και μία λευκή πετσέτα σαν σύμβολο αγνότητας κι απλότητας, καθώς όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα. Η απληστία οδήγησε χιλιάδες στην καταστροφή. Αυτός όμως περήφανα τον δικό του δρόμο. Μία διαδικασία εσωτερική κι άκρως προσωπική.

Η κλεψύδρα αδειάζει. Μία χαραμάδα από φως δίνει ελπίδα κι είναι έτοιμη να ανάψει το εορταστικό κεράκι. Αφήνει πίσω της πόνους, ψευδαισθήσεις και σιωπές. Ένας σύγχρονος Ιάσονας δίχως τους Αργοναύτες του αφήνει πίσω τους τις Συμπληγάδες. Αν θέλετε σαν μία ανάλυση ασπρόμαυρη ταινίας. Το τέλος, ο σκοπός. Η ελευθερία. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του σπουδαίου δημιουργού. Με την ευχή να έχει συνέχεια και το συντομότερο να τον ξαναδούμε στη φυσική του θέση όταν ανοίξει η αυλαία.

πρώτη δημοσίευση parallaxi