Mπορούν τα Παράσιτα να κάνουν το απόλυτο;

Πέρυσι ήταν το "Roma" του Αλφόνσο Κουαρόν για το οποίο έγινε τεράστιος ντόρος σε παγκόσμια κλίμακα. H oσκαρική παραγωγή του Netflix άγγιξε το απόλυτο. Ήρθε όμως το "Green Book" του Πίτερ Φάρελι να πάρει το Χρυσό Αγαλματίδιο καλύτερης Ταινίας κι άφησε το "Roma" με τα αντίστοιχα καλύτερης Ξενογλώσσης και Σκηνοθεσίας. Φέτος σε αντίστοιχη θέση έχουμε το "Parasite" του Μπονγκ Τζουν Χο από τη Νότια Κορέα κατά την ταπεινή μου άποψη. Έχοντας παρακολουθήσει στην μεγάλη οθόνη Joker, Irishman, Marriage Story, Two Popes, 1917, Once Upon a Time in Hollywood αναρωτιέμαι πραγματικά αν τα Παράσιτα μπορούν να καταφέρουν αυτή τη σπουδαία τριπλή διάκριση.

Παλεύω να συνέλθω μέσα μου από το 1917. Ήταν γροθιά στο στομάχι. Δε συζητώ ότι δίκαια κέρδισε της Χρυσές Σφαίρες καλύτερης δραματικής ταινίας και σκηνοθεσίας, αλλά εδώ πλέον μιλάμε για λεπτομέρειες και καθαρά υποκειμενικές διαφορές μεταξύ αριστουργημάτων της έβδομης τέχνης. Θεωρώ δεδομένο πως το Parasite θα πάρει το ΟSCAR Διεθνούς (πρώην Ξενόγλωσσης ταινίας). Στη συγκεκριμένη κατηγορία η αποδοχή του είναι καθολική. Από εκεί και πέρα κυριολεκτικά όλα είναι ανοιχτά. Στο κομμάτι της καλύτερης ταινίας βλέπω μεγάλη πτώση αποδόσεων του έργου του Κουεντίν Ταραντίνο. Ξαφνικά έγινε φαβορί μετά την κατάκτηση της Χρυσής Σφαίρας στο είδος του.

Η κρυφή μου επιθυμία είναι να κάνουν (τουλάχιστον) το double. Καλύτερη Ταινία και καλύτερη Διεθνής ταινία. Το αξίζουν γιατί ο σκηνοθέτης έχει συλλάβει και συνθέσει στο έργο τόσα πολλά μηνύματα δίχως να μοιάζουν ξένα. Χτίζει μία εξαιρετική γέφυρα ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο που έρχεται και πλέον πλησιάζει απειλητικά. Η ώρα της κάθαρσης έφτασε. Είναι μία από τις τρεις ταινίες που είδα φέτος για τρεις φορές προκειμένου να την εμπεδώσω. Μέχρι χθες το βράδυ ήμουν πεπεισμένος για το απόλυτό της, αλλά το αριστούργημα του Σαμ Μέντες είναι καθηλωτικό. Ίσως θέλω χρόνο να καθαρίσει το μυαλό να σταθεί στο μέρος της η ψυχή μου.

Στις άλλες κατηγορίες έχω πειστεί πως ο Χοακίν Φοίνιξ θα είναι ο μεγάλος νικητής στον α΄ανδρικό ρόλο. Παρ΄ότι θεωρώ τη συγκεκριμένη κατηγορία πιο ισορροπημένη απ΄ό,τι δείχνει με τις ερμηνείες των Άνταμ Ντράιβερ (Ιστορία Γάμου), Ρόμπερ Ντε Νίρο (Ιρλανδός), Aντόνιο Μπαντέρας (Πόνος και Δόξα) να είναι επίσης συγκλονιστικές. Για τον α΄γυναικείου δεν έχω παρακολουθήσει το "Judy" κι ως εκ τούτου δεν έχω άποψη. Για τον β΄ανδρικό πολύ θα ήθελα μία ανατροπή με τον Τζο Πέσι από τον Ιρλανδό να είναι στην καρδιά μου, ενώ στο β΄γυναικείου η Λάουρα Ντερν (Ιστορία Γάμου) μάλλον θα ντουμπλάρει τις επιτυχίες της.

Επιστρέφω όμως στα Παράσιτα. Ένα έργο που δίνει την ευκαιρία στον ασιατικό κινηματογράφο να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου. Η άνοδος του θεαματική. Σημειώσαμε μόνο μέσα στο 2019 στις ελληνικές αίθουσες το "Παιχνίδι με τη Φωτιά", το "Ένας Ελέφαντας στέκεται Ακίνητος", το αριστούργημα του Μπονγκ Τζουν Χο και λίγο νωρίτερα στη δύση του 2018 τους "Κλέφτες Καταστημάτων" του Χιροκάζου ΚόρεΈντα. Πανικός σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Όσο πλησιάζουμε στην απονομή θα έχουμε πολλά περισσότερα να πούμε, καλή συνέχεια σε όλους ...