Everybody Knows

Ο Ασγάρ Φαραντί επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη μετά τα οσκαρικά, " Ένας Χωρισμός " κι ο " Εμποράκος " σε λατινοαμερικανικό φόντο με όπλο το πάντα στιβαρό σενάριο κι επιχειρεί να μιλήσει και πάλι για τις δυσκολίες στις καθημερινές σχέσεις, την εποχή συνολικής κρίσης που βιώνουμε και τις πληγές που αφήνει ανεξίτηλα στις ψυχές μας, όσο κι αν θέλουμε να διαχωρίσουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και να πάρουμε απόσταση από τα προβλήματα, μέχρι αυτά να χτυπήσουν την πόρτα μας. " Τόσα παιδιά είχε, γιατί το δικό μου ".

H Λάουρα επιστρέφει με τα δύο παιδιά της από την Αργεντινή στα προάστια της Μαδρίτης για χάρη του γάμου της αδελφή της, Άννα. Σύντομα ξετυλίγεται το παζλ της τοπικής κοινωνίας, με την οικογένεια να έχει εξέχουσα θέση. Και την ώρα που όλοι γλεντάνε στους ρυθμούς του " Su Muere Por Volver " τα φώτα σβήνουν. Όταν θα ανάψουν τίποτα δεν θα είναι όπως πριν ... Ένα αιφνίδιο γεγονός ταράζει την ηρεμία κι η χαρά δίνει τη θέση της στην αγωνία. Το μυστήριο επιτείνεται με τη βοήθεια της βροχής. Μία γιορτή μετατρέπεται σε τραγωδία. Οι επόμενες ώρες κι ημέρες ισοδυναμούν με επίγεια κόλαση. Τι είναι αυτό που μπορεί να έχει ταράξει τις ισορροπίες;

Μία απαγωγή γίνεται η αφορμή ώστε να διεισδύσουμε στο βάθος των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από τις ρωγμές που έχουν δημιουργηθεί και να ανακαλύψουμε πως με αφετηρία ένα συγκλονιστικό γεγονός, δύναται να γκρεμιστεί ένα ολόκληρο οικοδόμημα, να κλονιστούν δεσμοί, να αποκαλυφθούν ένοχα μυστικά χρόνων και να καταρρεύσουν κάθε είδους φραγμοί. Τα πάντα βέβαια έχουν προοικονομηθεί με το " L και P ". Κάθε ανάσα και μία απόφαση. Η μεταφορά της ευθύνης. Άπαντες εν δυνάμει ύποπτοι. Aπαιτούνται γενναίες αποφάσεις, ικανές να τινάξουν έναν αγώνα ζωής στον αέρα.

Χαβιέρ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρικάρντο Νταρίν, σταρ παγκόσμιας εμβέλειας. Ο τρόπος που χρησιμοποιούνται δίνει καθολικότητα στο κινηματογραφικό μήνυμα του Ιρανού. Ακόμα κι αυτή τη φορά, με ακριβά διαμάντια στη διάθεσή του, συνθέτει ένα υπέροχο " κολιέ ", που οι χάντρες του, μπαίνουν στην τροχιά του μεγάλου ρολογιού για να μηδενίσουν τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς και να καταδείξουν τα κακώς κείμενα (σαφής αιχμή για τις θρησκείες, τις μικρότητες του χωριού και τους απατεώνες που προσπαθούν να επωφεληθούν) της κοινωνίας. Όλα τα παραπάνω επιλέγεται να γίνουν μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία του Jose Luis Αlcaine και φυσικά την μουσική, που σε μεταφέρει από το πανηγύρι, στην αγωνία και τελικά στο εν μέρει λυτρωτικό φινάλε.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τονίζει πως δούλεψε με την Πενέλοπε και τον Χαβιέρ πάνω στο σενάριο για τέσσερα χρόνια και πως οι ρόλοι γράφτηκαν ξεκάθαρα γι΄αυτούς. Οι ήρωες όμως δεν είναι δύο, αλλά όλοι οι απλοί άνθρωποι που συμμετέχουν κι ο θεατής έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί με τον οποιοδήποτε και να τους κρίνει. Ο Φαραντί θέλει απλά να κερδίσει τη συμπάθεια, για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά των συνόρων, της γραμμής, των πολιτισμών. Κι ίσως γι΄αυτό ταξιδεύει από το Ιράν, στη Γαλλία, πάλι πίσω και τώρα στην Ισπανία.

Εν τέλει δημιουργείται ένα ψυχολογικό θρίλερ με συνεχείς ανατροπές και δράση, που ολοκληρώνεται κάπως απότομα, όπως μία δουλειά που τελειώνει κι απλά αναμένουμε την επόμενη μέρα για να ξεκινήσει κάτι καινούριο. Ήξερε κάποιος; Κι αν ναι τι ήταν αυτό πού ήξεραν όλοι και πώς το τελικά το διαχειρίστηκαν; Ποιος ο νικητής, εκπληρώνοντας το ηθικό χρέος και ποιος χαμένος, καταδικασμένος στις τύψεις για μία ζωή;