Closeness

Ο πρωτοεμφανιζόμενος, Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ, μαθητής του Αλεξάντερ Σοκούροφ παραδίδει ένα ανατριχιαστικό ντεμπούτο, που βασίζεται σε πραγματική ιστορία και μετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό. Ένα πολυεπίπεδο δράμα, για τις σχέσεις, την κοινωνική αστάθεια και τις προεκτάσεις-συνέπειες αυτών, μετά την πτώση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης.

Ρωσία, πόλη Νάλτσικ, 1998, στον Βόρειο Καύκασο. Κοντά στους γηγενείς κατοίκους, μένει μία μειονότητα Εβραίων, που αντιμετωπίζονται, ως κάτοικοι β΄διαλογής. Οι δεσμοί μεταξύ τους κρατούν ζωντανή την κοινότητα. Το βράδυ του αρραβώνα δύο νέων, μία απαγωγή θα διαταράξει την ηρεμία. Το ποσό που απαιτείται, ως αποζημίωση ιλιγγιώδες.

Η οικογένεια αναλώνεται σε έναν αγώνα εξεύρεσης του ποσού. Μοιραία περνάει στο περιθώριο η κόρη, που μέχρι εκείνη την ημέρα βοηθούσε τον πατέρα με το συνεργείο αυτοκινήτων, που είχε. Πωλήθηκε κι αυτό σε τιμή ευκαιρίας. Νιώθει βαθιά πληγωμένη και ψάχνει να βρει μία αγκαλιά, να αισθανθεί αγάπη, έχοντας βιώσει την απογοήτευση και την απαξίωση.

Μία εξαιρετική ερμηνεία από την Nτάρια Ζόβνερ, που δικαίως κέρδισε το Βραβείο γυναικείας ερμηνείας από την Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ. Η εσωτερική πάλη, που λαμβάνει χώρα μέσα από την πρώτη, μέχρι και την τελευταία σκηνή, είναι μνημειώδης. Την ώρα που φαντάζει δυνατή, έτοιμη να απαγκιστρωθεί από τον ομφάλιο λώρο της οικογένειας, την επόμενη στιγμή προτάσσει το ηθικό χρέος και θυσιάζει την αγάπη και τα υπόλοιπα αισθήματα.

Φτώχεια, ρατσισμός, αδικίες, γάμοι από συνοικέσια, θρησκεία, ενοχές συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα προσώπων και καταστάσεων, που καταπατά την ατομικότητα και γεννά απορίες. Θυμίζει κάτι από Βαλκανικό φιλμ. Λίγο από το περσινό Sieranevada από τη Ρουμανία, αλλά με μικρότερο ευτυχώς χρόνο δράσης. Εκεί που πάει ο θεατής να κουραστεί, η εξέλιξη των γεγονότων αναζωογονεί το ενδιαφέρον, καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία.

Ένας σαφές κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για τα τελευταία 30 χρόνια, καθώς τόσο λίγο πριν, όσο και σήμερα οι αλλαγές είναι μικρές και δεν έχουν επιφέρει καμία διαφοροποίηση προς το καλύτερο. Σκληρός ρεαλισμός και στο τέλος ... η ελπίδα πως οι δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων θα μας σώσουν, αν μείνουμε ενωμένοι και δυνατοί μεταξύ μας!