Ηappy End

Η επιστροφή του Μίχαελ Χάνεκε επιφυλάσσει ένα λαβύρινθο, που δημιουργεί ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Μυστικά, μυστήρια και μία διαρκής προσπάθεια εύρεσης λύσεων κι αποδείξων στην καθημερινότητα. Ο Αυστριακός σκηνοθέτης, βραβευμένος δύο φορές με Χρυσό Φοίνικα (Λευκή Κορδέλα-2009, Αγάπη-2012), είναι εδώ, πέντε χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, που αποτελεί την υποψηφιότητα της χώρας για το OSCAR ξενόγλωσσης ταινίας.

Η αστή οικογένεια Λοράν, ζει στο Καλαί, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το προπύργιο των μεταναστών, που έρχονται στη Γαλλία, αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Εγκλωβισμένα όλα τα μέλη, στα δικά τους προσωπικά αδιέξοδα, δείχνουν πως τα λεφτά δε φέρνουν απαραίτητα την ευχυχία. Δυστυχισμένα πορτραίτα, πρωτόγονα ένστικτα και ποικιλόμορφη βία. Κρίση αξιών και ένα ψηφιδωτό του σύγχρονου κόσμου αντιθέσεων, μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Δεν είναι τυχαίο, πως δύο τόσο σπουδαίου σκηνοθέτες, όπως ο Αντρέι Ζβιάνγκιτσεφ και Χάνεκε καταπιάνονται με τις νόσους της εποχής. Άκρατη ανάπτυξη της τεχνολογίας, Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ένα είδος φακελώματος. Kι όλα αυτά, την ώρα που κυριαρχούν η έλλειψη αγάπης, συναισθημάτων κι η μοναξιά. Ακόμα και το μικρό κοριτσάκι γίνεται κυνικό.  " Δεν μ΄αγαπάς, δεν πειράζει, απλά δε θέλω να πάω σε ορφανοτροφείο ".

Το σινεμά δεν πρέπει να δείχνει ευχάριστες, αλλά απαραίτητες εικόνες. Προτιμάμε να μένουμε κλεισμένοι στη φούσκα της καθημερινότητάς μας. Μας τρομάζει, είναι δύσκολο, να εκτιμήσουμε την ευρύτερη πολιτική κατάσταση στον κόσμο, να πάρουμε θέση, να κάνουμε κάτι. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Eίμαι πιστός στους συνεργάτες μου και στους ηθοποιούς μου, τους θεωρώ φίλους, οικογένεια.
Μου αρέσει να προκαλώ τους θεατές μου. Να τους κάνω να ξυπνάνε, να ενεργοποιούνται, ακόμα κι αν διαφωνήσουν στο τέλος. Ετσι δεν είναι κι ο κόσμος μας; Σύνθετος. Ετσι δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε σε κοινωνίες - μέσα από αντιθέσεις και διαφωνίες, τονίζει ο δημιουργός.

Με λεπτή ειρωνεία ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει τους δυνατούς, σαν να γράφει τον επικήδειό τους, καθώς το τέλος του συστήματος είναι νομοτελειακό και πιθανότατα θα το προλάβουμε. Είναι ένα χτύπημα, σε όσους δε θέλουν να δουν την αλήθεια κατάματα. Η Ιζαμπέλ Υπέρ κι ο Ζαν Λούι Τρεντινιάν είναι οι ιδανικοί πρωταγωνιστές, για να προσδώσουν ειδικό βάρος στο φιλμ. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εκ προοιμίου, με βάση τον τόπο, που γεννήθηκαν, αλλά με το τι κρύβει μ η ψυχή του καθενός.

Το δυστυχές της όλης υπόθεσης είναι πως δεν μένει ένα ελπιδοφόρο-αισιόδοξο μήνυμα  στο φινάλε. Ακόμα κι οι νέοι μένουν αμέτοχοι, ψυχροί παρατηρητές των εξελίξεων και το πρόβλημα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, χωρίς κοσμογονικές αλλαγές. Πιθανό, ο μέσος θεατής να μην ενθουσιαστεί, είναι άλλωστε τόσες πολλές οι ερωτήσεις κι ελάχιστες οι απαντήσεις. Μπαίνει ωστόσο στην εξίσωση και συνεχώς αποκρυπτογραφεί, μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο που η δράση κορυφώνεται κι η πλοκή τρέχει, μέχρι την τελική λύτρωση, όσο διφορούμενο κι αν είναι αυτό το happy end.